Πριν από δυο μήνες περίπου η απόλυση ενός εργαζομένου από τις εκδόσεις Άγρα κινητοποιούσε αυτοβούλως δεκάδες συγγραφείς και διανοούμενους οι οποίοι με αντικρουόμενες απόψεις, άλλοι στήριζαν τον ποιοτικό (και μικρό σχετικά) εκδοτικό οίκο και άλλοι διαμαρτύρονταν αλληλέγγυοι με τον εργαζόμενο που αδίκως απολύθηκε.
Θα περίμενε κανείς μετά το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων το παράδειγμα αυξημένης ευαισθησίας που υπέδειξαν οι άνθρωποι των γραμμάτων να επαναληφθεί εις το πολλαπλάσιο, πόσο μάλλον όταν οι σχεδόν 100 απολυμένοι απηύθυναν και έκκληση αλληλεγγύης προς τη μεριά τους. Εις μάτην όμως.
Θα περίμενε κανείς μετά το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων το παράδειγμα αυξημένης ευαισθησίας που υπέδειξαν οι άνθρωποι των γραμμάτων να επαναληφθεί εις το πολλαπλάσιο, πόσο μάλλον όταν οι σχεδόν 100 απολυμένοι απηύθυναν και έκκληση αλληλεγγύης προς τη μεριά τους. Εις μάτην όμως.
Ουδείς βρέθηκε να πάει κόντρα στον καιρό, να υπερασπίσει δημόσια το καίριο πλήγμα στον πολιτισμό, που δεν αφορά κυρίως στην ιστορική προσφορά του εκδοτικού οίκου, όσο σ’ εκείνον τον ξεχασμένο πολιτισμό που ταυτίζεται με την αλληλεγγύη στον καθημερινό άνθρωπο, τον άνθρωπο που πετιέται αναίτια και ξαφνικά στα αζήτητα της ανεργίας.
Τι όμως συνέβη κι όλα τα πλάκωσε η σιωπή; Είναι μήπως η πειθώ που προκύπτει από τη γενικευμένη ενοχή που προβάλλεται καθημερινά από τις τηλεοπτικές οθόνες και τα «επιχρυσωμένα » παπαγαλάκια τους, η μήπως ισχύουν κι άλλοι αθέατοι κι ανομολόγητοι λόγοι που έχουν να κάνουν με την κυριαρχική δύναμη του συγκροτήματος Λαμπράκη;
Διότι ο εν λόγω δημοσιογραφικός οργανισμός δεν είναι Άγρα, είναι το σύστημα ολόκληρο, η διαμόρφωση και η εξέλιξή του. Ποιος, λοιπόν, θα σηκώσει το ανάστημά του, ποιος θα τολμήσει να συνυπογράψει διαμαρτυρία και, μάλιστα, συλλογική, αν γνωρίζει ότι την επαύριο θα εξαφανισθεί από το προσκήνιο της συνδιαλλαγής και των δημοσίων σχέσεων, το μόνο σύστημα που μπορεί και κατασκευάζει ονόματα, καριέρες και συγγραφικές αξίες; Συνακόλουθα και βιβλία ευπώλητα τα οποία υπακούουν στους κανόνες κόστους – οφέλους, βιβλία προϊόντα εν τέλει και όχι πνευματικά αγαθά. Με τα δεύτερα και με ό,τι αποκαλούμε πολιτισμό ο συγκεκριμένος Οργανισμός έχει προ πολλού πάρει διαζύγιο.
Γι’ αυτό «την επόμενη φορά που θα ακούσετε για την προσφορά του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη στον πολιτισμό, την επόμενη φορά που θα επισκεφθείτε το Μέγαρο Μουσικής ή θα δείτε στο Μega Channel… συγκινητικές πολιτιστικές χορηγίες του ομίλου, θυμηθείτε τους 100 απολυμένους των Ελληνικών Γραμμάτων και τις οικογένειές τους.
Η αλληλεγγύη είναι ο μόνος πολιτισμός που με όποιο κόστος δεν πρέπει να απαξιωθεί.
Τι όμως συνέβη κι όλα τα πλάκωσε η σιωπή; Είναι μήπως η πειθώ που προκύπτει από τη γενικευμένη ενοχή που προβάλλεται καθημερινά από τις τηλεοπτικές οθόνες και τα «επιχρυσωμένα » παπαγαλάκια τους, η μήπως ισχύουν κι άλλοι αθέατοι κι ανομολόγητοι λόγοι που έχουν να κάνουν με την κυριαρχική δύναμη του συγκροτήματος Λαμπράκη;
Διότι ο εν λόγω δημοσιογραφικός οργανισμός δεν είναι Άγρα, είναι το σύστημα ολόκληρο, η διαμόρφωση και η εξέλιξή του. Ποιος, λοιπόν, θα σηκώσει το ανάστημά του, ποιος θα τολμήσει να συνυπογράψει διαμαρτυρία και, μάλιστα, συλλογική, αν γνωρίζει ότι την επαύριο θα εξαφανισθεί από το προσκήνιο της συνδιαλλαγής και των δημοσίων σχέσεων, το μόνο σύστημα που μπορεί και κατασκευάζει ονόματα, καριέρες και συγγραφικές αξίες; Συνακόλουθα και βιβλία ευπώλητα τα οποία υπακούουν στους κανόνες κόστους – οφέλους, βιβλία προϊόντα εν τέλει και όχι πνευματικά αγαθά. Με τα δεύτερα και με ό,τι αποκαλούμε πολιτισμό ο συγκεκριμένος Οργανισμός έχει προ πολλού πάρει διαζύγιο.
Γι’ αυτό «την επόμενη φορά που θα ακούσετε για την προσφορά του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη στον πολιτισμό, την επόμενη φορά που θα επισκεφθείτε το Μέγαρο Μουσικής ή θα δείτε στο Μega Channel… συγκινητικές πολιτιστικές χορηγίες του ομίλου, θυμηθείτε τους 100 απολυμένους των Ελληνικών Γραμμάτων και τις οικογένειές τους.
Η αλληλεγγύη είναι ο μόνος πολιτισμός που με όποιο κόστος δεν πρέπει να απαξιωθεί.
Στ.Μ.
Σχόλια
