του Βασίλη Γρετσίστα
Κρεσέντο κήρυξης απεργιών, αναγγέλθηκε και πραγματοποιείται μέσα στον Νοέμβρη του 2018. Απεργίες στο φόντο της εξόδου από τα μνημόνια, της έξοδο στις αγορές και της αναμονής του διαβάσματος που θα κάνουν οι «φίλοι» μας οι δανειστές για την διαχείριση των πλεονασμάτων και των συντάξεων.
Η αρχή έγινε την 1η Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκε η διακλαδική απεργία σωματείων, κυρίως του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Για τις 8 Νοέμβρη είχε εξαγγείλει το ΠΑΜΕ απεργία, πριν η ΑΔΕΔΥ εξαγγείλει απεργία για τις 14 Νοεμβρίου, ενώ μετά από αυτά η ΓΣΕΕ, ανακοίνωσε απεργία για τις 28 Νοεμβρίου. Έτσι διαμορφώθηκε μια νέα κατάσταση για το ΠΑΜΕ που πήγε και αυτό για τις 28 Νοεμβρίου. Εξαιρετικό ενδιαφέρον όμως έχει η τοποθέτηση της ΓΣΕΕ που στις 31/10 εξέδωσε ανακοίνωση με τίτλο «Η κομματική τρομοκρατία δεν θα περάσει!». Αφορμή ήταν η επόμενη συνεδρίαση της όπου θα δεχόταν πίεση κατά τη γνώμη της από το ΠΑΜΕ, για να υποχρεωθεί να προκηρύξει απεργία στις 14 Νοέμβρη. Τελικά την επόμενη ημέρα, η ΓΣΕΕ έλαβε απόφαση κήρυξης 24ωρης Πανελλαδικής Απεργίας για την 28 Νοεμβρίου όπου τελικά συμμετέχει και το ΠΑΜΕ.
Μόνο ως αντιγραφή της προσπάθειας να στηθεί μια πόλωση στους συνδικαλιστικούς χώρους για να μαντρωθούν μέλη και ψήφοι, όπως στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, μπορούν να ειδωθούν όλες αυτές οι μεθοδεύσεις. Και μάλιστα ως κακέκτυπο. Με αρκετές δόσεις αντιπροέδρου του Εδεσσαϊκού, που τις δηλώσεις του θυμήθηκαν και στη βουλή, πρόσφατα, στη συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση.
Τις τελευταίες μέρες το θέμα των δικαστικών αποφάσεων που δικαιώνουν συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους για τις περικοπές μισθών και συντάξεων και την κατάργηση των δωροεπιδομάτων βρίσκονται στην αιχμή της επικαιρότητας, απασχολώντας κυριολεκτικά εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν φτάνει κανείς να εντοπίσει ότι τρίβουν τα χέρια τους αυτοί που θα χειριστούν νομικώς αυτά τα θέματα.
Το γεγονός αυτό δείχνει ότι ζούμε ακόμα σε ένα καθεστώς που έχει διαμορφωθεί από το πλέγμα εκατοντάδων νόμων και διατάξεων, που καθορίζουν στάσεις και συμπεριφορές αλλά και πολιτικές διαχείρισης. Δεν έχουμε βγει από αυτή την κατάσταση και παράλληλα έχουμε μπει και σε μια εποχή που θα αντικαταστήσει την μνημονιακή κατάσταση που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και δεν αντιμετωπίζεται με ένα ρηχό πολιτικό και συνδικαλιστικό λόγο.
Εγκλωβιζόμαστε συνεχώς ως εργαζόμενοι ανάμεσα σε τάσεις, παρατάξεις αιτήματα και καλέσματα συμμετοχής που δεν μπορούν να συνδεθούν με τίποτα άλλο πέρα από τους σχεδιασμούς αυτών που τα εκφωνούν. Την ίδια στιγμή, που υπάρχουν διαθέσεις, που γίνονται καθημερινές μάχες σε εργασιακούς χώρους, που ένα δυναμικό θέλει να αγωνιστεί, να απεργήσει και να δει κάτι να αλλάζει. Βέβαια υπάρχει η δυσκολία στο να συνδεθούν όσα ζητήματα αφορούν το οικονομικό με τα γεωπολιτικά θέματα που θα ορίσουν την κατάσταση στη χώρα μας το επόμενο διάστημα. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί αν βέβαια υπάρχει η θέληση…
