1. Έχουμε πει ότι η «αφαίρεση» των λαών από διάφορες γεωπολιτικές αναγνώσεις, όπως και από τα σχέδια που καταρτίζουν επί χάρτου οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις, οδηγεί σε εσφαλμένες εκτιμήσεις και θέσεις, και ενίοτε σε περιπλοκή ή αποτυχία των εν λόγω σχεδιασμών. Κάνουν λάθος όσοι υπερεκτιμούν τις όποιες διακρατικές συμφωνίες ή συνομιλίες, τις προθέσεις εξομάλυνσης σχέσεων για την προώθηση νέων συσχετισμών κ.ο.κ., ξεχνώντας τον παράγοντα «έθνη-λαοί-αντίσταση», και ιδιαίτερα την Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Όταν επικρατούν τέτοιες μηχανιστικές λογικές, η γεωπολιτική εκλαμβάνεται μονόπλευρα σαν υπόθεση ισχύος αντιμαχόμενων κρατών ή μπλοκ – παραβλέποντας το κοινωνικό ζήτημα, ή την εθνική καταπίεση, ή ακόμα τις μάζες που εμπλέκονται μέσα από οργανωμένα κινήματα και τις εξεγέρσεις λαών και εθνών, και οπωσδήποτε μια σειρά νέες, ετερογενείς και αντιφατικές καταστάσεις υβριδικού τύπου… Η δύση της Δύσης διευκολύνει βήματα άλλων παραγόντων, είτε ενδιάμεσων περιφερειακών δυνάμεων είτε κινημάτων, τα οποία περιπλοκοποιούν τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ισχυρών.
2. Δεν επιτρέπεται να αγνοείται το γεγονός ότι οι παράγοντες της αστάθειας, των χαοτικών καταστάσεων, τελικά και του πολέμου, είναι μια κύρια τάση της εποχής μας, η οποία μάλιστα ενισχύεται. Έτσι ενεργοποιούνται τα θερμά επίκεντρα μεγάλων αντιπαραθέσεων, ενώ τα πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα κάνουν πιο πολύπλοκη τη συγκρότηση αξόνων συμμαχιών, και σε κάποια μέτωπα αναδύονται αντικρουόμενες επιδιώξεις δυνάμεων που σε άλλα μέτωπα μπορεί να συνεργάζονται.
Οπωσδήποτε στο κεντρικό στόχαστρο του Ισραήλ βρίσκεται το Ιράν, ενάντια στο οποίο υπάρχουν πολεμικές προετοιμασίες με την υποστήριξη του πιο φιλοπόλεμου τμήματος της βορειοαμερικανικής ελίτ. Τμήμα και προϋπόθεση αυτών των σχεδιασμών είναι και οι συνεννοήσεις –που όμως τώρα περιπλοκοποιούνται– του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία (τα σχέδια της οποίας για βαθύτερη διείσδυση προς τον Καύκασο μέσω Αζερμπαϊτζάν κ.λπ. εμποδίζει η Τεχεράνη). Είναι σαφές ότι το «τόξο εξομάλυνσης» που πήγαινε να δημιουργηθεί θα τροποποιηθεί δραστικά…
3. Ειδικά ο παλαιστινιακός λαός, που υπόκειται εδώ και 75 χρόνια ένα στυγνό ρατσιστικό καθεστώς, ένα απάνθρωπο κατοχικό απαρτχάιντ, έχει κάθε δικαίωμα στην εθνική του ολοκλήρωση και αξιοπρέπεια. Το Παλαιστινιακό ζήτημα, τροφοδοτούμενο από την κατοχή και την αντίσταση σ’ αυτήν, η οποία δημιουργεί όρους ισχύος, υπάρχει και θα «ταλαιπωρεί τη διεθνή κοινότητα» ώσπου αυτός ο λαός, που αρνείται διαχρονικά να σκύψει το κεφάλι, να απελευθερωθεί. Η ζωτικότητα της παλαιστινιακής κοινωνίας θα εξακολουθεί να προκαλεί σεισμούς και ρωγμές μέχρι να επιτευχθεί μια δίκαιη και μόνιμη λύση.
Όσοι αποκρύπτουν ή διαστρεβλώνουν το τι συμβαίνει όχι από το περασμένο Σάββατο αλλά εδώ και 75 χρόνια σε μια κατεχόμενη χώρα, όσοι κατ’ εξακολούθηση βιάζουν την κοινή λογική και το διεθνές δίκαιο, θα βρίσκουν ξανά και ξανά μπροστά τους, με τη μια ή την άλλη μορφή, το επάρατο Παλαιστινιακό ζήτημα. Ο κυνισμός και ο στρουθοκαμηλισμός αδυνατούν να το εξαφανίσουν, παρόλο που στο διάβα των χρόνων ο τρόπος που υπάρχει το Παλαιστινιακό ζήτημα έχει αλλάξει…
4. Δεν εκπλήσσει καθόλου η άμεση υποστήριξη του κατοχικού Ισραήλ από την ελληνική κυβέρνηση (Ν.Δ.), την αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) και τις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, Ελλ. Λύση). Ούτε η ρηχή αντιμετώπιση του νέου πολέμου ως εκδήλωση «τρομοκρατικής επίθεσης ισλαμιστών» εκπλήσσει… Η ανοιχτά φιλοϊσραηλινή στάση του ελλαδικού πολιτικού κόσμου δεν έχει ως κριτήριο την εξυπηρέτηση του συμφέροντος της χώρας μας, ούτε φυσικά της ευρύτερης γειτονιάς μας – κάτι που θα έπρεπε να έχει προτεραιότητα. Αυτό το κατανοούσαν καλά όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις που, έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, φρόντιζαν να τηρούν μια πιο ισορροπημένη στάση σε σύγκριση με τη σημερινή κραυγαλέα (και δίχως καν απτά ανταλλάγματα) υποστήριξη του κατοχικού κράτους.
Φυσικά ο σημερινός κόσμος δεν είναι ίδιος με αυτόν του 1990. Αλλά ακόμη και κυνικά αν σταθεί κανείς, όταν διαπιστώνει: α) ότι η Δύση αδυνατίζει και ταλανίζεται από ενδορρήξεις, β) ότι το κέντρο βάρους μετακινείται προς μια Ανατολή που κι αυτή δεν αποτελεί έναν ενιαίο πόλο, και γ) ότι μέσα στη ρευστότητα και τους σπασμούς της μετάβασης σε ένα νέο συσχετισμό, τρίτες δυνάμεις ή και κινήματα μπορούν να χρωματίζουν τις εξελίξεις, πού οδηγείται; Σε μια διαφορετική, πιο ισορροπημένη στάση. Εκτός εάν έχει διαποτιστεί –όπως συμβαίνει με τη «δική μας» ελίτ– από τον ενδοτισμό και την υποτέλεια σε μια δύουσα Δύση…
Για όποιον υποψιάζεται έστω τι σημαίνει η «ζωή» 2,1 εκατομμυρίων ανθρώπων στοιβαγμένων και αποκλεισμένων σε μια έκταση όση αυτή της Λευκάδας, με ανατιναγμένες τις πλέον στοιχειώδεις υποδομές, συχνά χωρίς ηλεκτρικό, πόσιμο νερό, φάρμακα και τρόφιμα, η επιχείρηση Κατακλυσμός μοιάζει με Έξοδο του Μεσολογγίου…
Πιο συγκεκριμένα τώρα για όσα συμβαίνουν από το Σάββατο 7/10:
5. Η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» αποτελεί καταρχήν τεράστιο πλήγμα στο διεθνές πρεστίζ, το ηθικό και την ψυχολογία του κατοχικού κράτους. Πάει στράφι όλη η αλαζονική μυθολογία περί «αήττητου» ισραηλινού στρατού, περί των «καλύτερων στον κόσμο» μυστικών υπηρεσιών, περί των ανυπέρβλητων spyware και των hi-tech μεθόδων επιβολής της κατοχής. Επιπλέον, η αιχμαλωσία/ομηρεία τριψήφιου, όπως φαίνεται, αριθμού ισραηλινών στρατιωτικών, εποίκων ή/και αμάχων είναι κάτι πρωτοφανές, που δεν μπορεί να χωνευτεί από την σοκαρισμένη ισραηλινή κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, αυτή η επιχείρηση αναπτερώνει το ηθικό του παλαιστινιακού λαού και των αραβικών μαζών. Από το 1973 δεν έχει υπάρξει τέτοιας έκτασης επιχείρηση και αιφνιδιασμός από αραβικής πλευράς. Και μάλιστα αυτή τη φορά όχι από τακτικούς στρατούς, αλλά από ένα κίνημα του οποίου ο εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας υπερτερεί κάθε «θρησκευτικής» ιδιομορφίας. Η μοναδική άλλη φορά που τσαλακώθηκε τόσο το πρεστίζ του Ισραήλ ήταν το 2006, όταν η λιβανέζικη Αντίσταση απώθησε νικηφόρα την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο…
6. Επανερχόμαστε λοιπόν στην αρχική διαπίστωση: ότι δηλαδή η πεισματική άρνηση των παλαιστινιακών μαζών να αποδεχθούν τη μοίρα του «φυλετικά και κοινωνικά κατώτερου», άρα εσαεί καταδικασμένου σε ρόλο είλωτα, καθίσταται «απρόβλεπτος» παράγοντας που περιγελά αλαζονικές βεβαιότητες και αναγκάζει μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις σε τροποποίηση ή και εγκατάλειψη σχεδιασμών…
Έτσι, η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» μπλοκάρει καταρχήν τα σχέδια εξομάλυνσης των σχέσεων των αντιδραστικών αραβικών κρατών (αλλά και της Τουρκίας) με το Ισραήλ. Η ανάγκη ανακοπής τέτοιων εξελίξεων, μάλλον αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα εξαπόλυσης της επιχείρησης Κατακλυσμός τη συγκεκριμένη στιγμή – σε συνδυασμό βέβαια με το αιματηρό ξεσάλωμα του κατοχικού στρατού, τα ατιμώρητα δολοφονικά πογκρόμ των εποίκων, την επιτάχυνση της αλλοίωσης του πληθυσμού σε Ιερουσαλήμ και Δυτική Όχθη, τη βεβήλωση του τεμένους Αλ-Άκσα, και οπωσδήποτε τη συνεχιζόμενη ασφυξία της Γάζας.
Για όποιον υποψιάζεται έστω τι σημαίνει η «ζωή» 2,1 εκατομμυρίων ανθρώπων στοιβαγμένων και αποκλεισμένων σε μια έκταση όση αυτή της Λευκάδας, με ανατιναγμένες τις πλέον στοιχειώδεις υποδομές, συχνά χωρίς ηλεκτρικό, πόσιμο νερό, φάρμακα και τρόφιμα, η επιχείρηση Κατακλυσμός μοιάζει με Έξοδο του Μεσολογγίου. Στο νου και την ψυχή του επ’ αόριστον έγκλειστου στη «μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου», μαχητή ή άμαχου, ξαναγεννιούνται οι στίχοι του Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας…»
7. Η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» έχει όμως κι άλλες επιπτώσεις. Μία από αυτές είναι ότι χαλάει την «κανονικότητα»: οι Ισραηλινοί σκοτώνουν Παλαιστίνιους – οι αλληλέγγυοι διαμαρτύρονται – η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί, και πάλι από την αρχή. Όταν όμως οι Παλαιστίνιοι ασκήσουν το δικαίωμα αντίστασης στην κατοχή με κάθε μέσο, παύουν να είναι τα βολικά θύματα που αξίζουν συμπόνια. Ξαφνικά γίνονται «επιτιθέμενοι τρομοκράτες», και οι κατοχικές δυνάμεις «αμυνόμενες».
Σε ένα τέτοιο άθλιο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας έχει κατρακυλήσει (ακόμα και) η ευρωπαϊκή-παγκοσμιοποιημένη αριστερά. Διότι για σχεδόν όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, η πηγή του προβλήματος είναι σαφής: η κατοχή και όσα αυτή φέρνει. Οι ευρωπαϊστές κάθε απόχρωσης όμως, που δύσκολα κρύβουν την πεποίθησή τους ότι οι θύτες είναι πολιτισμένοι κι όλα τα θύματά τους βάρβαροι, συνέπηξαν ένα ευρύ μέτωπο καταδίκης της «τρομοκρατίας της Χαμάς». Αλλά πότε οι «Μεγάλες Δυνάμεις» δεν ταύτισαν με την τρομοκρατία οποιοδήποτε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα;
Δυο-τρεις επιπλέον παρατηρήσεις:
– Η απόφαση 37/43 της Γ.Σ. του ΟΗΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός λαού υπό κατοχή να αντιστέκεται με κάθε μέσο, «συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα». Η δαιμονοποίηση π.χ. της Χαμάς ως τρομοκρατικής οργάνωσης και η προβολή του Ισραήλ ως αμυνόμενου, αποτελεί μια βαθιά ρατσιστική αντίληψη, ακριβώς επειδή διαγράφει το δικαίωμα της αντίστασης στην κατοχή και στη θέση του αναγνωρίζει το «δικαίωμα» του κράτους-απαρτχάιντ να κατέχει, να ληστεύει, να σκοτώνει…
– Διαφορετικής τάξης ζήτημα είναι η κριτική που νομιμοποιείται να ασκεί κανείς για συγκεκριμένες μορφές αντίστασης που εφαρμόζει μια ομάδα ανθρώπων (να συζητήσουμε π.χ. για τις βόμβες του IRA σε βρετανικές παμπ;), ή για τη γενικότερη πολιτική της κάθε οργάνωσης.
– Όσοι φρίττουν με την ένοπλη αντίσταση, ας πληροφορηθούν πώς αντιμετωπίζει το κατοχικό κράτος και τις μη βίαιες μορφές ύπαρξης-αντίστασης των Παλαιστινίων: από τις οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και τις ενώσεις για παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ως τις αγροτικές κοινότητες που απλά προσπαθούν να καλλιεργήσουν τη γη τους. Ας πληροφορηθούν: πόσοι Παλαιστίνιοι που δεν έχουν καμία σχέση με ένοπλες οργανώσεις καθημερινά δολοφονούνται εν ψυχρώ, βασανίζονται, ή φυλακίζονται επ’ αόριστον, ακόμη και χωρίς καν παρωδία δίκης;
8. Ο Νετανιάχου παρουσίασε στον ΟΗΕ έναν χάρτη στον οποίο δεν υπήρχε η Παλαιστίνη, και ανακοίνωσε αλαζονικά την εγκαθίδρυση μιας νέας Μέσης Ανατολής με επίκεντρο το Ισραήλ και τους «νέους Άραβες εταίρους». Στους Παλαιστίνιους απαξίωσε να αναφερθεί καν… Τώρα δηλώνει ότι θα μετατρέψει τη Γάζα σε «έρημο νησί», δηλαδή προαναγγέλλει έγκλημα κατά ολόκληρου πληθυσμού. Οι Δυτικοί (μήπως και μερικοί ακόμη Μεγάλοι;) τον ακούν σιωπώντας.
Δεν πρόκειται απλά για υποκρισία, αλλά για νέα δεδομένα που δημιουργούνται στη δυτική –τουλάχιστον– αντίληψη περί διεθνούς δικαίου, διεθνούς νομιμότητας κ.λπ. Όλα τα παραπάνω συνιστούν μια σαφή προειδοποίηση: τα μυαλά και οι διαθέσεις των προοδευτικών ανθρώπων πρέπει να προετοιμαστούν ώστε να μπορούν να υπάρχουν και να αγωνίζονται όχι σε έναν κόσμο που γενικώς και αορίστως αλλάζει, αλλά σε έναν κόσμο που έχει τα συγκεκριμένα, ειδικά χαρακτηριστικά που περιγράφουμε ως τώρα…
Η νόμιμη προσδοκία των λαών, να ζουν ελεύθεροι στις ελεύθερες χώρες τους, δεν θα παραγραφεί ποτέ όσο υπάρχουν έθνη και λαοί που ξέρουν τη θέση τους στην Ιστορία και παλεύουν με νύχια και με δόντια για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωσή τους, για την κυριαρχία τους, για τη συλλογική ταυτότητά τους, για το δικαίωμά τους να υπάρχουν και να αναπνέουν ελεύθεροι. Κι αυτό το συμπέρασμα κάθε άλλο παρά αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους!
* Κυκλοφόρησε στις 9/10/2023. Ολόκληρη μπορείτε να τη διαβάσετε στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ (www.koel.gr) ή στο facebook (www.facebook.com/KOEGreece).
