Η πολιτική κυβέρνησης-δανειστών βαθαίνει την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας και ροκανίζει περαιτέρω τις ελπίδες-δυνατότητές της να ορθοποδήσει
του Νίκου Γεωργιάδη
Τις τελευταίες μέρες οι αγροτικές κινητοποιήσεις κλιμακώνονται, με τη Βόρεια Ελλάδα να παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Οι αγρότες δείχνουν αποφασισμένοι, ενώ την ίδια στιγμή η στάση των αρμόδιων υπουργών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από ανάλγητη έως και περιπαιχτική. Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Β. Αποστόλου τον περασμένο Δεκέμβριο είχε δηλώσει πως «ο αγροτικός χώρος θα ανασάνει με τις δράσεις που αναλαμβάνονται για την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα» και πως η συνάντηση με τους αγροτικούς φορείς έγινε σε καλό κλίμα. Από την άλλη μεριά, πριν από λίγες μέρες υποστήριξε πως εξασφαλίστηκαν 3,5 δισ. ευρώ για τα αγροτικά θέματα και πως το κρίσιμο είναι αυτό, παρόλο που καλείται η χώρα να πιεί «το πικρό ποτήρι της υλοποίησης της συμφωνίας». Στο ίδιο μήκος κύματος ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος δήλωνε πως το νομοσχέδιο έχει ανάγκη από διορθωτικές κινήσεις, παρόλα αυτά «στοχεύει στην ισονομία και τη δικαιοσύνη».
Από τη μεριά τους οι παραγωγοί υποστηρίζουν πως το νέο ασφαλιστικό, που στην περίπτωσή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το φορολογικό, οδηγεί στην πλήρη ισοπέδωση του εισοδήματός τους, μια μείωση που θα φτάνει μέχρι και 90%. Η φορολόγησή τους (σαν ελεύθεροι επαγγελματίες) με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ και με προκαταβολή φόρου που θα φτάσει σταδιακά το 100%, με υπερτριπλασιασμό των εισφορών στον ΟΓΑ (20% του εισοδήματος) σε συνδυασμό με την αύξηση του ΦΠΑ στα αγροτικά εφόδια στο 23%, την αύξηση κατά 40% της τιμής του αγροτικού ρεύματος, την κατάργηση επιστροφής του ειδικού φόρου πετρελαίου καθώς και τη μείωση στο μισό των ενισχύσεων που ξεκίνησε από πέρσι και θα ολοκληρωθεί μέχρι το 2019, οδηγούν σε κάτι περισσότερο από την τεράστια μείωση των εσόδων των παραγωγών: το διακύβευμα είναι η ύπαρξη ή εξαφάνιση του αγροτικού πληθυσμού και ως συνέπεια η δυνατότητα της χώρας να έχει πρωτογενή παραγωγή.
Κινητοποιήσεις με νέα χαρακτηριστικά
Οι φετινές αγροτικές κινητοποιήσεις έχουν κάποια ιδιαίτερα στοιχεία σε σχέση με τις προηγούμενες, στοιχεία τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν στις κινητοποιήσεις του 2013.
Η μαζικότητα αλλά και οι συμμαχίες και ο συντονισμός με άλλα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται αποτελούν ύψιστης σημασίας παράγοντα για τους παραγωγούς. Η πρότερη εμπειρία απέδειξε περίτρανα πως ένας κλάδος μόνος, ακόμη κι αν έχει καταφανές δίκιο, δεν έχει τη δυνατότητα να κερδίσει μάχες αν ακολουθήσει ένα μοναχικό δρόμο. Αυτός είναι κι ένας λόγος που σε κάθε κίνηση οι παραγωγοί ξεκαθαρίζουν πως ακόμη και οι αποκλεισμοί των δρόμων δεν έχουν ως στόχο τους πολίτες και γι’ αυτό είναι συμβολικοί ή μικρής διάρκειας.
Μια νέα φουρνιά βγαίνει στο προσκήνιο και δίνει το στίγμα της στον αγώνα. Η λεγόμενη «φουρνιά του 2008», πιο μαχητική και αποφασισμένη σε σχέση με τις προηγούμενες, χωρίς βαρίδια του παρελθόντος, εξαρτήσεις από κομματικούς μηχανισμούς και του παλιού αγροτοσυνδικαλισμού του «κινήματος των προέδρων» των παλιών συλλόγων και συνεταιρισμών. Προέταξε την ανάγκη για μαζικούς, ενωτικούς αγώνες τόσο με άλλες ομάδες παραγωγής όσο και με άλλους κλάδους που πλήττονται από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Χαρακτηριστική είναι η συνάντηση των ψαροκάικων με τα τρακτέρ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Το σημαντικότερο στοιχείο, όμως, είναι η προσπάθεια να αναδειχθεί το γεγονός πως η υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτικής όχι μόνο θα αφανίσει τον αγροτικό πληθυσμό, αλλά θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας και θα ροκανίσει κι άλλο τις ελπίδες-δυνατότητές της να ορθοποδήσει. Η διάλυση της πρωτογενούς παραγωγής θα έχει αφενός επιπτώσεις στο δημογραφικό της χώρας, με νέο κύμα αστυφιλίας που θα οδηγήσει στην ανεργία και την περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνίας, αφετέρου θα αυξήσει ακόμη περισσότερο την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές αφού για να λύσει στοιχειωδώς τις διατροφικές της ανάγκες θα στραφεί σε νέες, αυξημένες εισαγωγές. Μια τέτοια εξάρτηση την χαρακτηρίζουν οι ίδιοι ακόμη χειρότερη από την εξάρτηση με βάση το χρέος, που υπάρχει αυτή τη στιγμή.
Μπορεί να τίθεται λοιπόν το ζήτημα της παραγωγής παράλληλα με την υπόσταση και την ανεξαρτησία της χώρας και του λαού, όμως αυτό δε γίνεται με την επίταση που αρμόζει στο ζήτημα. Η επιστροφή στο μερικό ζήτημα, το ιδιαίτερο, το συντεχνιακό, ελλοχεύει. Απάντηση και προοπτική δεν μπορεί να δώσει παρά ένα πραγματικό κίνημα βάσης για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Ένα κίνημα που θα αγκαλιάζει όλους τους παραγωγικούς και επιστημονικούς φορείς που εμπλέκονται καθώς επίσης και όλο το δυναμικό αυτό που θέλει να «βάλει πραγματικά πλάτη» και θα συνενώνεται με άλλες δυνάμεις και χώρους σε ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου της χώρας σε σύγκρουση με το υπάρχον νοσηρό πολιτικό σύστημα, παλεύοντας μεγάλους κεντρικούς στόχους, για δημοκρατία, αξιοπρέπεια, προκοπή.
