Απαντά ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου ργαζομένων Δήμου Βύρωνα και μέλος του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ
Σε αυτή τη συγκυρία χρειάζεται η πιο πλατιά ταξική, εργατική ενότητα για να βγει όσο το δυνατόν περισσότε ρος κόσμος στους δρόμους, ώστε να αντιμετωπίσει αυτή την αντεργατική λαίλαπα.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο συνδικαλιστικό χώρο πρέπει, μακριά από λογικές περιχαράκωσης, να μιλήσουν στους εργαζόμενους, να αναλάβουν κοινές πρωτοβουλίες χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς και μέσα από κοινές συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, εξορμήσεις να συμβάλλουν για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα.
Χρειάζεται γι’ αυτό μια πολιτική κόντρα στη λογική της συναίνεσης και της υποταγής που ακολουθούν οι δυνάμεις που βρίσκονται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος -κυρίως ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ- αλλά με πνεύμα και ενότητα δράσης στη βάση των προβλημάτων των εργαζομένων.
Απαιτείται μαζί με το «όχι» στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, το ΔΝΤ, την Ε.Ε. το εργατικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να προβάλλει στόχους και αιτήματα που δείχνουν τη διέξοδο από τη σημερινή κρίση, προς όφελος των εργαζομένων. Τέτοιοι στόχοι, μεταξύ άλλων, θα μπορούσαν να είναι: Η παύση πληρωμής του χρέους και η επαναδιαπραγμάτευσή του. Η έκτακτη φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου, των τραπεζών και της εκκλησιαστικής περιουσίας. Η μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Το πάγωμα των δόσεων στις τράπεζες των εργατικών νοικοκυριών, ιδίως αυτών που απολύονται. Η εθνικοποίηση των τραπεζών και η επαναφορά στο Δημόσιο όλων των μεγάλων επιχειρήσεων κοινωνικού χαρακτήρα. Δημόσιες επενδύσεις με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία σταθερών θέσεων απασχόλησης. Αύξηση και όχι μείωση των συντάξεων. Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης.
Πρέπει, τέλος, να προβάλλεται ότι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να προχωρά σε τέτοιου είδους ιστορικές ανατροπές, διότι άλλα είχε δεσμευτεί και υποσχεθεί στον ελληνικό λαό.
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς θα πρέπει, με μεγάλη επιμονή, να ρίξουν το κύριο βάρος τους στους χώρους εργασίας. Μέσα από συζητήσεις, περιοδείες, γενικές συνελεύσεις να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι, έτσι ώστε η προσπάθεια που γίνεται για το συντονισμό των σωματείων να ριζώνει στους χώρους εργασίας. Δεν μας χρειάζεται ένας συντονισμός των σωματείων που έχουν αναφορά στην Αριστερά, αλλά θέλουμε μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία να υπερβούμε τις αδυναμίες και τα προβλήματα που υπάρχουν, επιδιώκοντας μια ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη και την αποτελεσματικότητα των αγώνων των εργαζομένων.
