Η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, δηλαδή ο πόλεμος που κήρυξε και διεξάγει το τουρκικό επεκτατικό καθεστώς ενάντια σε μια κυρίαρχη χώρα, με στόχο την κατάληψη εδαφών και τον αφανισμό όλων των εστιών κουρδικής αντίστασης, είναι ένα διεθνές γεγονός πρώτου μεγέθους, κι όχι ένα ακόμη επεισόδιο του πολέμου στη Συρία. Η προσπάθεια να μειωθεί η σημασία του, εντάσσεται στη συγκαλυμμένη αδυναμία της Δύσης να θέσει υπό κάποιον περιορισμό την επεκτατική Τουρκία του Ερντογάν. Το ίδιο ισχύει και για άλλες δυνάμεις που εμπλέκονται στην περιοχή. Επομένως, διεθνές γεγονός πρώτου μεγέθους.
Παρά τις φιλολογίες και τις επιφανειακές αναλύσεις, η Τουρκία ισχυροποιείται και αποδεικνύει ότι μέσα στον ταραγμένο κόσμο, μια περιφερειακή δύναμη μπορεί να γίνει μεγάλη δύναμη, να ασκήσει μεγαλοκρατική πολιτική με εκθετικό τρόπο και σχετικά σύντομα χωρίς να μπορεί να εμποδιστεί εύκολα από τις μεγάλες δυνάμεις. Ο νέος χαοτικός κόσμος, με τη Δύση να κλυδωνίζεται και να αποδυναμώνεται, και νέες δυνάμεις να αναδύονται, αφήνει περιθώρια σε άλλες δυνάμεις που στην εποχή του ψυχρού πολέμου και των δύο υπερδυνάμεων, δεν μπορούσαν καν να ξεμυτίσουν.
Οι ΗΠΑ πήγαν να ανακατέψουν τη Μέση Ανατολή, να την αναμορφώσουν ως Νέα Μεγάλη Μέση Ανατολή, αλλά αυτό που πέτυχαν είναι να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την Τουρκία. Αν χάσουν τη συμμαχία με την Άγκυρα, κινδυνεύουν να είναι οι μεγάλοι ηττημένοι στη Μέση Ανατολή, με μόνο σύμμαχο και στήριγμα το Ισραήλ. Η Ρωσία έχει βάλει γερό πόδι στην περιοχή, και η Τουρκία έχει δυναμώσει αρκετά, διεκδικώντας μεγάλο μέρος της λείας. Ο ISIS όχι μόνο δεν «πέθανε», αλλά τώρα στο πλευρό της Τουρκίας, θα ξαναπάρει μέρος στη σφαγή και το πλιάτσικο.
Άρα, η πολιτική της μεγαλοκρατικής Τουρκίας είναι να επιτευχθεί δια του πολέμου διαμελισμός χωρών και κατοχή εδαφών (σήμερα η Συρία, χτες η Κύπρος) και φυσικά αφανισμός πληθυσμών και εθνών που είτε αντιστέκονται, είτε δεν αφομοιώνονται. Η φασιστική λογική της εθνοκάθαρσης, ως αποτελεσματικού όπλου, χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τους κεμαλιστές προς αλλοεθνείς πληθυσμούς υπό τις οδηγίες Γερμανών στρατιωτικών. Αργότερα, το «παράδειγμα» της Τουρκίας εξήχθηκε, και βέβαια χρησιμοποιήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία…
Το αυγό και το φίδι
Η έκφραση «αυγό του φιδιού» χρησιμοποιείται για να υποδειχθεί ο φασιστικός κίνδυνος στις κοινωνίες της Δύσης. Χρησιμοποιήθηκε πολύ και στην χώρα μας, για τη Χρυσή Αυγή. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ερντογανική Τουρκία και την επεκτατική πολιτική της; Ακόμα όμως κι αν χρησιμοποιηθεί αυτή η μεταφορά, πρέπει να σημειωθεί ότι το «φίδι» έσπασε ήδη το τσόφλι του αυγού, είναι εκτός αυγού και δρα, κινείται, τρέφεται, αναπτύσσεται και δαγκώνει. Μια μεγαλοκρατική επεκτατική δύναμη που δια πολέμου, διαμελισμού και αφανισμού, προωθεί την πολιτική της. Η εισβολή στη Συρία αποτελεί μια ισχυρή απόδειξη. Στο εσωτερικό καταπνίγεται κάθε αντίθετη φωνή, και τώρα στο εξωτερικό επιβάλλεται η κάθαρση και ο διαμελισμός. Μια ισχυρή φασιστική μηχανή έχει στηθεί και κλιμακώνει τις επεκτατικές βλέψεις της. Είναι το momentum του Ερντογάν.
Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Ερντογάν έδειξε τον χάρτη της Συρίας και πώς θα είναι μετά την επέμβαση που ανήγγειλε. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, ούτε καν έγινε θόρυβος μέσα στην αίθουσα. Κανείς δεν τον απέτρεψε, δεν τον εμπόδισε να προχωρήσει. Κυρίως γιατί ήταν αδύναμοι να τον εμποδίσουν. Γιατί οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σύγχυση, και δεν έχουν πλέον τη δύναμη που είχαν, οι δε Ευρωπαίοι φοβούνται τον Ερντογάν και τα κύματα προσφύγουν που μπορεί να εξαπολύσει, ενώ ενδιαφέρονται και για την αγορά της Τουρκίας.
Η πολιτική της μεγαλοκρατικής Τουρκίας είναι να επιτευχθεί δια του πολέμου διαμελισμός χωρών και κατοχή εδαφών (σήμερα η Συρία, χτες η Κύπρος) και φυσικά αφανισμός πληθυσμών και εθνών που είτε αντιστέκονται, είτε δεν αφομοιώνονται
Ιστορικά, υπάρχει προηγούμενο εκκόλαψης αυγών του φιδιού. Τον ναζισμό στη Γερμανία, πολλοί τον στήριξαν και τον χρηματοδότησαν. Νομίζοντας ότι θα μπορέσουν στη συνέχεια να τον χειραγωγήσουν και να τον στρέψουν απέναντι στους αντιπάλους τους. Γελάστηκαν οικτρά, γιατί το φίδι τράφηκε για τον εαυτό του και οι αιμοδότες του δεν μπόρεσαν να το τιθασεύσουν στην συνέχεια.
Σήμερα όλοι αρέσκονται να βάζουν τον Χίτλερ δίπλα στον Στάλιν, αλλά κανείς δεν τολμά να τον βάλει δίπλα στον Ερντογάν. Κι όμως, οι πορείες τους είναι πολύ παράλληλες, ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν μοιάζουν πολύ. Ακόμα και η φρασεολογία τους σε πολλά σημεία. Κούρδοι, Αλεβίτες, Αρμένιοι, προοδευτικοί και αριστεροί στην Τουρκία, αυτοί το νιώθουν καθημερινά και το καταγγέλλουν με το φιμωμένο στόμα τους.
Η διεθνής κοινότητα θέλει να χαϊδεύει την Τουρκία. Ο ΟΗΕ καθυστερεί, κανένα ψήφισμα ακόμα (ίσως όταν τελειώσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις), και βέτο (από ΗΠΑ και Ρωσία) ώστε να μην υπάρξουν κυρώσεις προς την Άγκυρα. Και η Ελλάδα, όπου βρεθεί και σταθεί δηλώνει πως επιθυμεί την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε… Τη στιγμή που ευθέως απειλείται με πόλεμο από την Τουρκία. Φέτος ο Ερντογάν στην συνέλευση του ΟΗΕ έδειξε χάρτες της Συρίας. Αύριο μπορεί να δείξει νέους χάρτες του Αιγαίου και της Κύπρου.
Η Τουρκία δρα ως εμπρηστής πολέμου και επιβάλλει την πολιτική της δια της απειλής πολέμου, ή με την άμεση διεξαγωγή του.
Τούρκικος επεκτατισμός: Εχθρός των λαών και χωρών της περιοχής
Το καθεστώς Ερντογάν, δεν πολιτεύεται μόνο δια της ισχύος. Επιστρατεύει και την αποφασιστικότητα. Η αποφασιστικότητα οδηγεί και γεννά περαιτέρω ισχύ. Την ισχύ την κινεί η απόφαση. Και ο Ερντογάν επιδεικνύει μεγάλη αποφασιστικότητα, μετρώντας το μπόι και την δύναμη όλων των παραγόντων. Θεωρεί πως τώρα η Τουρκία μπορεί να γίνει μεγάλη, να ασκήσει περιφερειακή πολιτική, να επεκτείνει τα σύνορά της, να δημιουργήσει δορυφόρους γύρω της (Βαλκάνια), να χρησιμοποιήσει την αίγλη του μέσα στον σουνιτικό κόσμο.
Το κράμα ισχύος και αποφασιστικότητας, τρέφει τη φασιστική νοοτροπία ενός κράτους, τόσο στο εσωτερικό του όσο και στις σχέσεις του με τις γειτονικές χώρες. Το κράμα αυτό, οδηγεί σε έντονη επιθετικότητα απέναντι σε λαούς και χώρες της περιοχής. Η κομψή γλώσσα που χρησιμοποιεί ο «Σουλτάνος» απέναντι στην Ελλάδα («γκιαούρηδες», «1974», «θα σας πετάξουμε στην θάλασσα», «θα σας σπάσουμε τα πόδια» κ.λπ.) και απέναντι στους Ευρωπαίους («Θα σας στείλουμε 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες αν δεν πληρώσετε την δόση σας…»), δείχνουν τι εκκολάπτεται δίπλα μας.
Η επίσημη ελληνική πολιτική, μουδιασμένη και ετεροχρονισμένη, νομίζει ότι θα αποφύγει το δίλλημα: Εναντίωση-σύγκρουση ή παράδοση στις ορέξεις του Ερντογάν; Αδυνατεί να βγάλει ουσιαστικά μαθήματα, είτε από φόβο είτε από ανικανότητα.
