Theboxcarkids’s Blog: https://theboxcarkids.wordpress.com
Μια άνεργη και άστεγη μπλόγκερ καταγράφει την καθημερινότητα τής οικογένειάς της που ζει σε κοντέινερ, κάπου στην Καλιφόρνια, αφού βρέθηκε χωρίς σπίτι και δουλειά.
Η μητέρα καταγράφει το συνεχή αγώνα για βελτίωση των συνθηκών της ζωής και σημειώνει με χιούμορ: «Δεν είμαστε άστεγοι, είμαστε απλώς “εναλλακτικά στεγαζόμενοι”».
(Ευχαριστίες στο φίλο greek rider που μου έδωσε το λινκ αυτού του συγκλονιστικού μπλογκ)
The box car kid’s blog, είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του 1924, που περιέγραφε την περιπετειώδη και σκληρή ζωή τεσσάρων ορφανών παιδιών που ζούσαν με το σκυλί τους σε ένα εγκαταλελειμμένο φορτηγό…
Σχεδόν 100 χρόνια μετά, μια οικογένεια (μαμά, τέσσερα παιδιά, δυο σκυλιά και μια γάτα) ζει σε κοντέινερ, σαν η ιστορία να επαναλαμβάνεται με την ύφεση του 21ου αιώνα. Άνεργη, στο πλαίσιο της μείωσης των γενικών εξόδων της χώρας, είναι άστεγη, έχοντας ζήσει σε σκηνές, σε πάρκα και κάμπινγκ. Μιλά για την αλληλεγγύη που αναπτύσσεται ανάμεσα στους άστεγους, τη συνεχή επικοινωνία μέσω του μπλογκ με πολύ κόσμο, τη δυσαρέσκεια για τη συμπεριφορά των «επίσημων αρχών».
Ποιος μετράει
«Στο τέλος Μαρτίου, έγινε στις ΗΠΑ ειδική απογραφή του άστεγου πληθυσμού. Είναι συγκλονιστικά όσα γράφει στο μπλογκ της, η πρώην εργαζόμενη, μάλλον από την πρώην μεσαία τάξη που αναγκάζεται να ‘‘μετρηθεί’’ και να καταγραφεί σε ειδική λίστα.
Αυτή είναι η στιγμή της δεκαετίας, η στιγμή της απογραφής. Η στιγμή που θα σηκωθούμε όρθιοι και θα μετρηθούμε. Ίσως αναρωτηθείτε, ή τουλάχιστον θα αναρωτιόσασταν αν ήσασταν στην κατάστασή μου, μετρά η απογραφή τους άστεγους και αν τους μετρά πώς το κάνει;
Κάθισα κάμποσο και το σκέφτηκα και αποδείχτηκε ότι οι άστεγοι στην, πραγματικότητα, μετριούνται πιο συχνά από τους υπόλοιπους ανθρώπους της χώρας! Το ομοσπονδιακό υπουργείο Στέγης και Αστικής Ανάπτυξης απαιτεί καταμέτρηση σε όλη τη χώρα για να μπορεί να κατανείμει τα χρήματα και τις υπηρεσίες που είναι σχεδιασμένες για να βοηθήσουν τους άστεγους.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν, ήδη, τρόποι για να μετριούνται οι άνθρωποι που δεν έχουν σταθερή διεύθυνση, τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι υπάλληλοι της απογραφής. Έχουν αποτέλεσμα αυτοί οι τρόποι;
Στη Μινεσότα, οι “απαριθμητές” (δεν ακούγεται σαν ρόλος του Άρνολντ Σβατσενέγκερ;) της απογραφής προσπαθούν να μετρήσουν τους άστεγους σε μια περίοδο τριών ημερών.
– Την πρώτη νύχτα οι απαριθμητές θα μετρήσουν εκείνους που κατοικούν σε καταφύγια και προσωρινά καταλύματα.
– Τη δεύτερη μέρα, θα πάρουν συνεντεύξεις από όσους τρώνε συστηματικά από κινητές καντίνες προσφοράς γευμάτων και από συσσίτια. Εάν αυτά τα άτομα αναφέρουν κάποια “συνήθη κατοικία” δεν περιλαμβάνονται στην ειδική απογραφή αστέγων, αλλά περιλαμβάνονται στη μέτρηση του γενικού πληθυσμού.
– Την τρίτη νύχτα, οι απαριθμητές θα μετρήσουν άτομα σε προκαθορισμένες υπαίθριες τοποθεσίες εκτός καταφυγίων.
Και ακόμη δεν θα μας έχουν βρει. Οι οδηγίες επισημαίνουν ότι η καταμέτρηση των άστεγων δεν είναι εύκολη, γιατί κάποιοι “άστεγοι δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι είναι άστεγοι και οι άστεγοι δεν έχουν κάποιο μοναδικό χαρακτηριστικό, ώστε να ξεχωρίζουν και έτσι δεν μπορούν να βρεθούν εύκολα”. Αυτό είναι σωστό, δεν είμαστε όλοι απεριποίητοι βρομιάρηδες που βολοδέρνουν στα πεζοδρόμια παραμιλώντας ή που κοιμούνται στα παγκάκια του πάρκου με εφημερίδες για κουβέρτες!
Παρόμοια, στο Σαν Φρανσίσκο, θα χρειαστούν τρεις ημέρες για να μετρήσουν τους άστεγους στα καταφύγια, στα συσσίτια, στα πάρκα και στις υπόγειες διαβάσεις των λεωφόρων και η απογραφή στην Ουάσιγκτον θα περιλαμβάνει ανθρώπους σε προσωρινά σπίτια και σε καταφύγια επείγουσας ανάγκης, στους δρόμους, στα πάρκα και σε κατασκηνώσεις, μαζί με πρώην άστεγους που βρίσκονται τώρα σε μια μόνιμη στέγη και βοηθιούνται από τους εργαζόμενους σ’ αυτό τον τομέα.
Ωστόσο, δεν θα περιλάβουν εκείνους που μοιράζονται τη στέγη με συγγενείς και φίλους, κοιμούνται σε καναπέδες και πατώματα, ένα βήμα από τα καταφύγια ή ακόμη χειρότερα. Και τώρα η απογραφή μετράει. Δημιουργούνται νέες μέθοδοι γι’ αυτό που θεωρώ παραδοσιακή κατηγορία αστέγων –όπως περιγράφηκε παραπάνω- αλλά αναρωτιέμαι αν με όλα αυτά μπορούν να καταγράψουν με ακρίβεια τους αριθμούς των νέων αστέγων, εκείνων που προέρχονται από την πρώην μεσαία τάξη, που είναι άνεργοι πια και έχουν πεταχτεί έξω απ’ τα σπίτια τους εξαιτίας της νέας μεγάλης ύφεσης.
Δεν συχνάζουμε σε αποθήκες τροφίμων ούτε κρεμιόμαστε από γέφυρες. Μένουμε (μιλώ γενικά) σε φίλους και με την οικογένεια, κινούμαστε από δωμάτια πανσιόν σε κατασκηνώσεις, κοιμόμαστε στα αυτοκίνητά μας και στα τροχόσπιτα. Και, πιθανώς, είμαστε απ’ αυτούς που δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι είναι άστεγοι.
Θα θέλατε εσείς να μείνετε διά παντός καταγεγραμμένοι ως άστεγοι σε μια απογραφή που θα δουν οι μελλοντικοί απόγονοι και γενιές; Και πιθανώς δεν πρόκειται να ωφεληθούμε από τα κονδύλια για τις υπηρεσίες προς τους αστέγους. Χθες φτάσαμε σπίτι και μέσα στο χαμό να ξεφορτώνουμε πράγματα, παιδιά, σκυλιά, ψώνια από το μπακάλικο, πλησίασε μια νεαρή. Φορούσε ένα σήμα στο λαιμό της και κρατούσε ένα ντοσιέ. “Γεια σας”, είπε. “Είμαι από την Απογραφή των ΗΠΑ 2010”.
Μετρηθήκαμε. Αλλά δεν ξέρω αν μετράμε…».
