Συνάντηση της “Ομάδας Επαφής για την Λιβύη” στην Ντόχα – Οι BRICS – Ο ξεσηκωμός συνεχίζεται, ο γρίφος της Συρίας.
Η συνάντηση στην Ντόχα
Όπως ήταν αναμενόμενο, η συνάντηση της «Ομάδας Επαφής για τη Λιβύη» στην Ντόχα του Κατάρ την Τετάρτη 13/4 το μόνο που συζήτησε ήταν οι «επενδύσεις» που θα κάνουν Ευρωπαίοι και Άραβες ολιγάρχες στις προοπτικές εξέλιξης της λιβυκής εξέγερσης, σύμφωνα με το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Το χρήμα. Όμως, οι ρωγμές δεν μπορούν να καλυφθούν. Κάμερον και Σαρκοζί χάνουν έδαφος. Το NATO, οι υπουργοί Εξωτερικών του οποίου συναντήθηκαν στο Βερολίνο, είναι βαθιά διαιρεμένο: Οι Αγγλο-γάλλοι πιέζουν για μεγαλύτερη στρατιωτική δράση και εμπλοκή, μιλούν ακόμη και για χερσαία στρατεύματα. Γερμανοί και Τούρκοι προτείνουν πολιτική λύση. Η διαμάχη αφορά ακόμη και τον εάν θα έπρεπε να παράσχουν στη Βεγγάζη όπλα, η Ιταλία προτείνει να δοθούν μόνο «αμυντικά όπλα». Οι Δανοί υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να συμμετάσχουν περισσότερες χώρες στους βομβαρδισμούς, οι Ισπανοί ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν. Ο Ράσμουνσεν –γ.γ. του ΝΑΤΟ—φιλολογεί περί εκδίωξης του Καντάφι, αλλά διστάζει να αυξήσει τη στρατιωτική δράση και ο περιορισμός των Αμερικανών «σε υποστηρικτικό ρόλο» έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία σε ορισμένους από τους επικεφαλής του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου της Βεγγάζης που μεταβαίνουν στην Ουάσιγκτον για να ζητήσουν «μεγαλύτερη δύναμη κρούσης επί του εδάφους». Ήτοι όπλα που διαπερνούν υπόγειες κατασκευές –τα οποία διαθέτουν μόνο οι Αμερικανοί.
Σε μια προσπάθεια να εμφανίσουν ενωμένο το δυτικό μέτωπο ο Ντ. Κάμερον, ο Ν. Σαρκοζί και ο Μπ. Ομπάμα έγραψαν από κοινού άρθρο που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες London Times, The Washington Post και Le Figaro. Εκεί αναφέρουν: «Είναι αδιανόητο κάποιος που επιχείρησε να σφάξει το λαό του να παίξει ρόλο σε μελλοντική κυβέρνηση». Αυτή η τοποθέτηση ορίζει πού μπορεί να κινηθεί η διαμεσολάβηση της Αφρικανικής Ένωσης, αλλά και της Τουρκίας για μια εκεχειρία, την οποία όμως απέρριψε η ηγεσία της Βεγγάζης, αλλά και ο Καντάφι.
Οι BRICS
Εν τω μεταξύ, στην τρίτη ετήσια σύνοδο κορυφής στην Κίνα, οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), συνέστησαν «αποφυγή βίας», και ο Μεντβέντεφ δήλωσε στη συνέχεια ότι όλοι συμφωνούν απόλυτα πως οι αποφάσεις του Σ.Α. πρέπει να εφαρμοστούν στο πνεύμα και στο γράμμα τους, συνεπώς παραβιάζονται διότι στην ουσία «έχουμε στρατιωτική επιχείρηση». Όμως, φαίνεται ότι οι BRICS είναι και με τον «αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», αφού η δήλωσή τους αναφέρει ότι «θέλουμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία με το Σ.Α. για τη Λιβύη» και ότι υποστηρίζουν την διαμεσολαβητική πρωτοβουλία της Αφρικανικής Ένωσης. Είτε δεν έχουν το ανάστημα να αντιπαρατεθούν, είτε υπάρχουν αποκλίνουσες απόψεις μεταξύ τους, είτε και τα δύο.
Ο ξεσηκωμός συνεχίζεται, ο γρίφος της Συρίας
Η κοινωνική και πολιτική αναταραχή συνεχίζεται αμείωτα στην Ιορδανία, στην Υεμένη, στο Ιράκ με συνεχείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Στο χορό μπαίνει το Μαρόκο, με προγραμματισμένη πανεθνική κινητοποίηση στις 24/4. Στην Αίγυπτο αυξάνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις και πλήθη παρουσιάστηκαν ξανά στην Ταχρίρ. Στο Μπαχρέιν, μετά την καταστολή των διαδηλώσεων, τη στρατιωτική κατοχή από τη Σαουδική Αραβία, η κυβέρνηση προχωρεί σε διάλυση οργανώσεων της αντιπολίτευσης κυρίως σιιτικών, σε διώξεις και βασανιστήρια. Στην κατάσταση εμπλέκεται το Πακιστάν, που εξάγει τους πιο φτωχούς πολίτες του στο Μπαχρέιν ως αντίβαρο στον ντόπιο πληθυσμό, με αντάλλαγμα ευνοϊκές προμήθειες πετρελαίου από τη Σαουδική Αραβία στενότερους οικονομικούς δεσμούς. Στο όχι και μεγάλο βάθος όλων αυτών προβάλλει η επιδιωκόμενη όξυνση με το Ιράν. Η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση στη Συρία, όπου η αύξηση των θυμάτων της αστυνομικής καταστολής (οι δημοσιογραφικές πληροφορίες μιλούν για πάνω από 250 νεκρούς) και η τεράστια σύγχυση που επικρατεί στον πληθυσμό, με ορατό το ενδεχόμενο σεχταριστικής θρησκευτικής διαίρεσης, οδηγεί την πλειοψηφία των πολιτών στην υποστήριξη της «σταθερότητας», δηλ. στην αγκαλιά του Άσαντ. Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά κεντούν οι Αμερικανοί, με στόχο να σπάσουν τον «άξονα Συρίας-Ιράν». Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη ούτε οι ΗΠΑ ούτε οι Ισραηλινοί μπορούν να εκτιμήσουν πού θα γείρει η κατάσταση στη Συρία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι με την πτώση του Άσαντ χαμένοι θα είναι το Ιράν, η Χεζμπολάχ και η Χαμάς. Άλλοι φοβούνται ένα «πιο ριζοσπαστικό καθεστώς» (των Αδελφών Μουσουλμάνων;) και κατά συνέπεια την περιφερειακή ενίσχυση του Ιράν, μετά την πτώση του Μουμπάρακ και την αύξηση της λαϊκής πίεσης στο σαουδαραβικό καθεστώς.
