Βγαίνεις από την παράσταση πραγματικά συγκλονισμένος. Είναι το εξαιρετικό κείμενο, είναι οι ερμηνείες, η σκηνοθετική ματιά, η μουσική;
Μάλλον όλα μαζί. «Το σπίτι με τα δώρα» είναι ένα έργο που σε κρατά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με κομμένη την ανάσα. Οι τρεις πρωταγωνίστριες, αφηγούνται τις ιστορίες τους με μοναδικό τρόπο. Ξεδιπλώνουν τα τραύματά τους μπροστά στα μάτια μας.
Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, «οι τρεις ηρωίδες του έργου μεταφέρουν τις αποσκευές τους και τις ανοίγουν μπροστά στον θεατή. Έχουν μέσα τραύματα ανεπούλωτα, ιστορίες ανείπωτες, μνήμες που θέλουν να ξεχάσουν, αναιρέσεις και διαψεύσεις, πίκρες, κομμάτια από ζωές άλλων που ονειρεύτηκαν αλλά δεν πρόλαβαν να χαρούν».
Οι τρεις ηθοποιοί, Μικαέλα Δανά, Μαρία Καρακίτσου, Κατερίνα Παρισσινού αλλά και η Κλεοπάτρα Δαρδάλη που παίζει τσέλο επί σκηνής, σχολιάζοντας μουσικά τα όσα συμβαίνουν, σε κάνουν να νιώσεις πως δεν βλέπεις θέατρο, αλλά έχει ανοίξει ένα παράθυρο και κοιτάζεις μέσα στα σπίτια με τα ολέθρια «δώρα» τους. Η κακοποίηση των γυναικών σε όλες της τις μορφές, με τρία τόσο διαφορετικά αλλά και ίδια πρόσωπα.
Η τελευταία παράσταση θα είναι αυτή την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου. Μη τη χάσετε!
Το βασικό θεωρώ ότι ήταν η μόνιμη καταπίεση που υπάρχει από μια πατριαρχική κοινωνία προς τις γυναίκες και γενικά βέβαια προς όλους αυτούς που θεωρεί «αδύναμους». Άρα το βασικό ήταν να εμφανιστεί αυτή η στρεβλή και ποτισμένη αντίληψη της κοινωνίας και αν γίνεται να βάλουμε ένα λιθαράκι για να ξεριζωθεί
Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε αυτό το έργο των αδελφών Κούφαλη; Έχει σχέση και με την έκρηξη των γυναικοκτονιών στην Ελλάδα;
Το έργο ήρθε στα χέρια μου μετά από μια καραμπόλα ας πούμε. Ψάχναμε ένα έργο να ανεβάσουμε στο πλαίσιο και την αντίληψη μας, η οποία είναι να καταπιανόμαστε με τέτοια θέματα. Έτσι η Ανθή, που έγραψε και τη μουσική για την παράσταση, συνεργάτης και φίλη, μου είπε ότι γνωρίζει προσωπικά τους αδελφούς Κούφαλη και αμέσως της στείλανε το κείμενο. Τα πράγματα μετά ήταν εύκολα στην απόφαση για να ανέβει ή όχι το έργο. Το βασικό θεωρώ ότι ήταν η μόνιμη καταπίεση που υπάρχει από μια πατριαρχική κοινωνία προς τις γυναίκες και γενικά βέβαια προς όλους αυτούς που θεωρεί «αδύναμους». Άρα το βασικό ήταν να εμφανιστεί αυτή η στρεβλή και ποτισμένη αντίληψη της κοινωνίας και αν γίνεται να βάλουμε ένα λιθαράκι για να ξεριζωθεί.
Πόσο δύσκολο ήταν για τις ηθοποιούς; Στην παράσταση δίνουν την ψυχή τους επί σκηνής…
Το έργο είναι αρκετά απαιτητικό και ως φόρμα γραφής, γιατί για μένα είναι στα όρια μεταξύ ποίησης και ρεαλισμού, αλλά και ως συναισθηματικού κόσμου που πρέπει να μεταφέρουν στη σκηνή. Στην παράσταση όντως μεταφέρουν κομμάτια των φόβων τους, των πόνων τους αλλά και των αποφάσεών τους και ως ρόλοι και ως υπάρξεις θεωρώ. Μπαίνουν όντως σε ακραίες σωματικές αλλά και ψυχολογικές καταστάσεις. Όλο αυτό ξεκίνησε σίγα-σιγά για να φτάσει στο σημείο να γίνει μια ολότητα η οποία να είναι παραστάσιμη, μπήκαν στην αρχή δειλά αλλά με σεβασμό προς το κείμενο, στους ρόλους, και μετά βγάλανε κομμάτια του εαυτού τους. Αυτό είναι μια επίπονη διαδικασία για κάθε ηθοποιό, για ένα διάστημα ζεις δύο κόσμους, την κανονική σου ζωή και την ζωή στις πρόβες, στο τέλος όμως πρέπει κάπως να τα κουβαλήσεις μέσα σου και τα δύο και θεωρώ ότι και οι τρείς το έφεραν εις πέρας.
Εσείς ποιόν από τους τρεις μονολόγους θα ξεχωρίζατε;
Είναι δύσκολο να τους αντιμετωπίσω ξεχωριστά πια, βασικά από την αρχή δεν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιον, το έβλεπα ως μια ολότητα που θέλει να εκφράσει κάτι μαζί και όχι ξεχωριστά.
Είναι ένα σκληρό έργο. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού;
Το κοινό πλέον έχει έρθει αντιμέτωπο με έργα σκληρότητας, με έργα όπως το «Το σπίτι με τα δώρα», με έργα που κρατάνε ουσιαστικά μια συμπύκνωση ανάσας και που στο τέλος βγαίνει με ένα μεγάλου ουφ, από την πίεση. Το βασικό στο συγκεκριμένο έργο που τους ακουμπάει είναι η ποικιλία του κάθε χαρακτήρα, η πολυπλοκότητα του αλλά ταυτόχρονα το ότι είναι άνθρωποι που δυστυχώς είναι γνώριμοι σε αυτούς. Οι αντιδράσεις είναι ποικίλες αρχικά μπαίνουν στην ιστορία της κάθε μίας και μετά ακολουθούν τα βιώματα και τους πόνους τους και τελικά όταν έρχεται η «λύτρωση» που δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει αρνητικό πρόσημο, υπάρχει ένα μεγάλο «γιατί»; Γιατί δεν αλλάζει κάτι; Αυτό ίσως είναι και το κέρδος μας να μπορέσουμε να θέσουμε το ερώτημα στον θεατή. Ίσως εάν θέσουμε το γιατί; Μπορεί να ψάξει να βρει ο ίδιος την απάντηση και τελικά θα έχει μετακινηθεί κάπου ως άνθρωπος.
Γιατί επιλέξατε να υπάρχει ζωντανή μουσική επί σκηνής;
Έψαχνα να βρω έναν υπαρξιακό άξονα που να συνδέει και τις τρείς αυτές ψυχές, έναν εσωτερικό ήχο που να εμφανιστεί για μένα στη σκηνή και να τις συνδέει. Προσωπικά για μένα δεν είναι απλά μία μουσικός που απλά παίζει ζωντανά στη σκηνή αλλά είναι μια παρτενέρ και για τις τρεις ηρωίδες, είναι η τέταρτη ηρωίδα που εκφράζει τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τους φόβους, τον εσωτερικό τους κόσμο. Αυτό ήθελα να το φέρω ζωντανά στη σκηνή και να μεταφέρει και αυτή τον δικό της κόσμο να γίνει δηλαδή συμμέτοχος σε αυτό που προσπαθούμε να διαπράξουμε. Να γίνει συμμέτοχος στο «έγκλημα» μας.
INFO
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Παπακώστας
Πρωτότυπη μουσική: Ανθή Γουρουντή
Κοστούμια / σκηνικά αντικείμενα: Σπύρος Γκέκας
Σκηνική εγκατάσταση / κατασκευή: Λευτέρης Παπακώστας, Μαρίνα Μηλιάρη
Πρωταγωνιστούν:
Μικαέλα Δανάη: Βασιλική
Μαρία Καρακίτσου: Ελένη
Κατερίνα Παρισσινού: Ιωάννα
Μουσικός επί σκηνής (τσέλο): Κλεοπάτρα Δαρδάλη
Συμπαραγωγή: Εταιρεία Τεχνών Πειραιά «Εντροπία» & Ομάδα Sekai
ΘΕΑΤΡΟ 104, Ευμολπιδών 41, Αθήνα, 2103455020 / 6951269828
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 21.00
