Είναι πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς πώς επενεργεί η πολύμορφη και πολύτροπη κρίση στις συνειδήσεις των ανθρώπων και πώς τους ακινητοποιεί. Μετά από μια τουλάχιστον δεκαετή οικονομική αφαίμαξη, με μειώσεις μισθών και συντάξεων, κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, με ένα εκατομμύριο άνεργους, αυξανόμενα χρέη προς το δημόσιο τεσσάρων εκατομμυρίων οφειλετών, κατασχέσεις ακινήτων και απαξίωσης των περιουσιακών στοιχείων σε όλη τη χώρα, δηλαδή μια μαζική φτωχοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, πώς να εξηγήσει κανείς τη μαζική παραλυσία των θυμάτων; Πώς να εξηγήσει την παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τόσος κόσμος την καταλήστευσή του; Γιατί, βέβαια, τα σπίτια, τα οικόπεδα, οι καταθέσεις και όλα τα περιουσιακά στοιχεία δεν εξαϋλώνονται. Απλά μεταφέρονται σε άλλους ιδιοκτήτες. Στο δημόσιο, τις τράπεζες, τους επενδυτές, τους κερδοσκόπους, τους τοκογλύφους και σε ένα μικρό κομμάτι που εξακολουθεί να πλουτίζει εκμεταλλευόμενο την φτωχοποίηση έως και καταστροφή του μεγαλύτερου κομματιού του πληθυσμού.
Βέβαια, αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο καμία άλλη χώρα δεν έχει υποστεί μια τόσο οργανωμένη, συστηματική, παρατεταμένη και σκληρή λεηλασία από τα ισχυρά κέντρα της Ε.Ε., όσο η Ελλάδα με ένα πολιτικό προσωπικό απολύτως εξαρτημένο και δουλικό.
Πώς, λοιπόν, να εξηγηθεί γιατί χιλιάδες άνεργοι και κακοπληρωμένοι του παρόντος και του κοντινού μέλλοντος νέοι συγκινούνται τόσο πολύ από την υπόθεση Κουφοντίνα και κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους –και καλά κάνουν– για να σώσουν τον απεργό πείνας, αλλά δεν κινητοποιούνται καθόλου τόσο για τη δική τους «τύχη» όσο και για την «τύχη» των γονιών τους και των συμπολιτών τους που βιώνουν αργόσυρτα και βασανιστικά τη θεσμοθετημένη δυστυχία τους που μοιάζει με μακρόσυρτο «θάνατο»;!
Ι.Κ.
