Ωραία ακουγόταν το παλιό σύνθημα έως ότου έγινε πιπίλα, από το ΚΚΕ έως την κ. Μπακογιάννη όλοι μιλούσαν για ενότητα, οπότε κατάλαβε και ο τελευταίος ότι δεν είχε άλλο ζουμί και ψάχνουν για κάτι άλλο. Οι δεξιοί στην κυβέρνηση τρώγονται στα μουλωχτά, για να μην χάσουνε το γκουβέρνο, στην Αριστερά αλληλομαχαιρώνονται δημοσίως, τι είχες τι έχασες, μια φορά έγινε το θαύμα, οι άλλοι είναι λιπόσαρκοι, τι να μαχαιρώσεις στους λειψούς, και η Ζωή βρήκε σαν ψυχωμένη δικηγορίνα «τρανταχτή υπόθεση», αρπάχτηκε από τα θύματα στα Τέμπη ‒ το Μάτι ήταν πρόωρο άρα άτυχο, όπως άτυχα ήταν και όλα τα λεγόμενα Εθνικά Θέματα, ούτε η Ζωή ούτε άλλος τα θυμήθηκε να πει δυο λόγια, ούτε η Αριστερά ούτε η Δεξιά, μόνο κάτι συνταξιούχοι πρωθυπουργοί μιλάνε πότε-πότε για την τιμή των όπλων, καλά να ’ναι ο Γεραπετρίτης και πρωτίστως ο κ. Μητσοτάκης, θα τα βρουν οι επιδέξιοι με τον χαϊδεμένο Ερντογάν και όλα καλά.
Η Ελλάδα κυρίαρχη των θαλασσών
Πολλά έχουν γραφτεί και ποταμός τα δάκρια για τη Σμύρνη που χάθηκε. Ιστορικός δεν είμαι και δεν διεκδικώ ούτε φύλλο δάφνης. Αλλά έχω απορία: Όταν ακόμα και τώρα κλαίμε επειδή χάθηκε τότε η «ευκαιρία να γίνει η Ελλάδα θαλασσοκράτειρα των πέντε θαλασσών», πού έχουμε το μυαλό μας; Κυρίαρχη των πέντε, δέκα και βάλε θαλασσών ήταν ήδη η Αγγλία. Δεν ήταν λογικό και αναπόφευκτο να μας αντιμετωπίσει το Λονδίνο τότε, το 1922, όπως και το 1944-45, σαν λίαν επικίνδυνους αντίπαλους; Αυτό, στην πρώτη περίπτωση, του Κεμάλ, άναψε τη διαμάχη για την ευθύνη του Βενιζέλου και για τη δεύτερη περίπτωση έπεσε το κρίμα στον Στάλιν και στο ΚΚΕ. Οι ευθύνες όλων των τότε παρατάξεων, μικρών και μεγάλων, που έσπρωξαν στην αναπόφευκτη καταστροφή εξαϋλώθηκαν και παραμένουν ανεξερεύνητες. Παθαίνουμε αλλά δεν μαθαίνουμε. Τότε χάσαμε τις φιλοδοξίες μας. Τώρα παίζουμε την ύπαρξή μας.
Δημοσκοπήσεις και πέρα βρέχει
Η εποχή των δημοσκόπων ή των δημοκόπων. Καλή του ώρα εκείνου του δημοσκόπου που «έκρυψε» την αλήθεια κάτω από ανεπανάληπτο χιούμορ όταν τον ρώτησαν πώς βγαίνει το αποτέλεσμα της (κάθε) δημοσκόπησης. Είπε το αμίμητο και ακριβές: Ό,τι θέλει ο πελάτης. Περιέγραφε όχι τις πραγματικές δυνατότητες μιας τεχνικής διάγνωσης ενός προβλήματος, αλλά το υπονοούμενο «χρήμα» για την έκδοση αποτελέσματος με περιθώριο διαφοράς γύρω στο 2,5 έως και 3% ή και κάτι παραπάνω, αν είναι «πολλά τα λεφτά». Επίσης, υπό συνθήκες, είναι δυνατή η ακριβής πρόγνωση ακόμα και έξη μήνες προ εκλογών, όπως είχα προσωπικά ενημερώσει τον Τσίπρα (εκλογές 6/5/2012) για το 16% ‒ όταν με άκουσε γέλασε. Τώρα γίνεται άγριο παιχνίδι εντυπώσεων όπου ανεβοκατεβαίνουν κόμματα και υποψήφιοι κατά τη βούληση της παραγγελίας της δημοσκόπησης. Πάσχα Ελλήνων.
