Της Χριστίνας-Βαλεντίνας Θάνου
Μετά από μια πολυτάραχη εβδομάδα αναζητούσα κάτι να με εμπνεύσει. Και βρέθηκα στο lobby του ALtera Pars. Αργότερα θα καταλάβαινα ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή ενός ταξιδιού, στο χώρο, το χρόνο και σε ένα μουσικό tempo που θα με συνόδευε και μετά την αποχώρηση από το θέατρο.
Ο χώρος ντελικάτα στολισμένος σε tempo jazz, παρασέρνει τον θεατή να αφήσει στο πάτωμα τις άμυνές του και να ακολουθήσει το ταξίδι που συντονίζει η Αλεξία Μπεζίκη, υποδυόμενη την Μπίλι Χόλιντεϊ σε one woman show. Η δυναμική και απόλυτα θηλυκή ερμηνεία της ηθοποιού, γεμάτη αισθησιακές κινήσεις, συντονισμένες με αυθεντική τζαζ μουσική, δίνει χώρο και υλικό στον θεατή να δει πρόσωπα και εικόνες από την ταραχώδη ζωή της λαμπερής Μπίλι.
Αμερική, δεκαετία του ’30. Σε λατρεμένα και κακόφημα clubs. Βρέθηκα να ακούω αισθησιακή τζαζ σε μια αυθεντική κατάσταση. Σε ένα πριβέ jazz party σε μαύρο φόντο και μυρωδιά από γαρδένιες. Στο καμαρίνι της Ελεονώρας, όπως ήταν και το πραγματικό της όνομα. Ανάμεσα σε πιοτό, τσιγάρο και άσπρη πρέζα. Να μας αφηγείται όλες τις ομορφιές που γλέντησε και τη θλίψη που ξεχείλισε από μικρή τη ζωή της. Χωρίς ποτέ να μετανιώσει για τίποτα.
Η Ελεωνόρα σε ηλικία 10 χρόνων έπεσε θύμα βιασμού, στα 14 ξεκίνησε να εργάζεται ως πόρνη των 25 δολαρίων, ενώ όλοι οι άντρες, με τους οποίους δεσμεύτηκε, λευκοί και μαύροι, την εκμεταλλεύονταν ή την κακοποιούσαν. Έκανε φυλακή και αναμορφωτήριο. Το όνειρό της ήταν να φτιάξει ένα ορφανοτροφείο. Είχε ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα της η οποία πέθανε στα 38 της, όταν η Μπίλι ήταν 23. Περίπου τότε ξεκίνησε την ηρωίνη. Ποτέ δεν κατηγόρησε κανέναν για τις επιλογές ζωής της.
Το έργο θίγει μια σειρά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα όπως η ποτοαπαγόρευση, οι σχέσεις μαύρων λευκών, οι ομοφυλικές σχέσεις, οι εργασιακές σχέσεις, η showbiz, το αδηφάγο κοινό, η υποκρισία της λευκής αστικής τάξης και η δυστυχία της.
Φεύγοντας από το θέατρο παρέα με τις εντυπώσεις μου, σκέφτομαι για μια ακόμη φορά ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει κάτι δικό του να μοιραστεί με το κοινό, να μην το φοβηθεί. Η Μπίλι είχε τα ανείπωτα της ζωής της. Όλα αυτά που δεν περιγράφονταν με τον γλωσσικό κώδικα επικοινωνίας, γιατί δεν χωρούσαν πουθενά αλλού, παρά μόνο στην τέχνη. Εκεί βρήκε χώρο να τα διαχειρίζεται και τα να επικοινωνεί. Με κώδικα τη μουσική. Μήπως αυτό είναι το «μέσο» του ταξιδιού;
INFO
Σύνθεση/ενορχήστρωση/Σαξόφωνο: Γιάννης Κασσέτας.
Κείμενο/Διασκευή: Βάσια Καρυτινού.
Σκηνοθεσία: Αλέξης Τσάφας.
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου.
Σκηνικά-Κουστούμια: Δήμητρα Παναγιωτοπούλου.
Κοντραμπάσο: Μάνος Λούτας.
Διάρκεια: 90′
