Ο αρχαίος Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου (έζησε περίπου την ίδια εποχή με τον Ηράκλειτο) έλεγε ότι ο Πόλεμος είναι η Τέχνη της εξαπάτησης – και όχι της επίδειξης παληκαρισμού. Η Χεζμπολάχ και γενικά οι Παλαιστίνιοι αγνοούν συστηματικά αυτόν τον κανόνα και το πληρώνουν με αίμα και δάκρυα.
Για παράδειγμα όταν ο αντίπαλος έχει στήριγμα τις ΗΠΑ, (παραμένουν πανίσχυρες) ενώ οι δικές σου Συμμαχίες δεν μπορούν, όσο και αν θα ήθελαν, να σε στηρίξουν ή όταν εσύ είσαι μια οργάνωση, μειοψηφική εντός του κράτους που λειτουργείς, ενώ εκείνος είναι κράτος που μάλιστα κανείς σε Δύση και Ανατολή δεν το αγγίζει τότε ούτε κοκορεύεσαι, ούτε απειλείς τον αντίπαλο διότι διακινδυνεύεις να καταστραφείς. Αντιθέτως διδάσκεις στον λαό σου την υπομονή, και την επιμονή. Η Χεζμπολάχ έκανε το αντίθετο.
Οι Παλαιστίνιοι έχουν υποστεί πολλές καταστροφές. Όλες από βιασύνη, κακούς υπολογισμούς και επιζήμιους κομπασμούς. Η πιο γνωστή και θανατηφόρα ήταν ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» το 1970 υπό την ηγεσία του Αραφάτ όταν αποπειράθηκαν να ανατρέψουν, ματαίως, τον Βασιλιά της Ιορδανίας που στήριζαν οι Άγγλοι. Κάπως έτσι οι Ιταλοί κομμουνιστές ειρωνεύονταν τους Έλληνες συντρόφους τους ότι ξεκίνησαν να κάνουν επανάσταση (εμφύλιο) με τον Ριζοσπάστη στην κωλότσεπη. Βέβαια και τα δυο ΚΚ, ιταλικό και ελληνικό, πήραν άλλο δρόμο το καθένα αλλά τελικά, είχαν την ίδια μοίρα, το ένα διαλύθηκε εντελώς και το άλλο σώθηκε κατ’ όνομα, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο καθένας κρίνει.
Στη Μ. Ανατολή δεν παίζεται η τύχη του κόσμου. Πρόκειται για μια ακόμα παρτίδα επιρροής που την σύγχρονη εποχή άρχισε με την εμφύτευση στο σημείο του κράτους του Ισραήλ, συνεχίζεται ως σήμερα και το τέλος της δεν φαίνεται εγγύς.
Η Ρωσία, στριμωγμένη, παλεύει (με επιτυχία, καθώς φαίνεται) απέναντι στη Δύση στο Ουκρανικό, δεν μπορεί να ανοιχτεί σε πολλά μέτωπα. Η Δύση εκκαθαρίζει τα μετόπισθεν με όλη τη βία που απαιτεί μια τέτοια πολιτική. ιμπεριαλιστική, για να τη λέμε με το όνομά της, είτε φοράει «αριστερό» καπέλο είτε δεξιό πηλήκιο. Είναι άξιο απορίας πόσο εύκολα έπεσε σε τέτοια παγίδα η Χεζμπολάχ, ιδίως μετά τη νίλα της Χαμάς.
Τώρα η κάθε πλευρά δοκιμάζει τις αντοχές της άλλης και ιδίως σφυγμομετράει ώς που ο άλλος είναι διατεθειμένος να τραβήξει το σκοινί. Η σύγκρουση δεν έχει μόνο την εμφανή τοπική πλευρά αλλά είναι κυρίως δοκιμαστήριο στο διεθνές επίπεδο. Έτσι ώστε η συνήθως συγκρατημένη Κίνα να έχει ήδη πάρει θέση προειδοποιώντας τις ΗΠΑ για αυτοσυγκράτηση και τη Ρωσία ότι ήδη τρέχει στην πρώτη γραμμή, θα δούμε τι σημαίνει αυτό.
Ούτε στην στενή περιοχή μας παίζεται η τύχη του κόσμου παρότι ο Ερντογάν παριστάνει τον πασά και η Αθήνα παίζει σιγόντο. Τα Βαλκάνια είναι περιοχή άμεσου, ζωτικού, ενδιαφέροντος για εμάς. Αλλά εδώ είναι μάλλον απλά τα πράγματα, απλά και δυσάρεστα. Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια βασιλεύει ο «σημιτισμός», δηλαδή ένα ικανό κομμάτι της αστικής τάξης εθισμένο να αντιλαμβάνεται τη σχέση με την Δύση ως σχέση απόλυτης υποταγής. Αντιστάσεις υπάρχουν αλλά είναι διάσπαρτες, χωρίς στρατηγική.
Το πρόβλημα / δίλημμα των «σημιτικών» είναι ότι θέλουν να αναγνωρίσουν την επικυριαρχία της Τουρκίας αλλά τρέμουν για τις αντιδράσεις του κόσμου, ακόμα και μερίδας της Ν.Δ. Το πρόβλημα των «αντισημιτικών» είναι ότι οι οπαδοί είναι σκόρπιοι και οι ηγεσίες διάσπαρτες και, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριες.
