Τη στιγμή που η δημόσια συζήτηση στρέφεται γύρω από τις συνέπειες της σαραντάχρονης παράτασης της λιτότητας και της επιτροπείας της χώρας με το 4ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., αλλά και τις εμπλοκές μετά την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, με την κυβερνητική πλειοψηφία να δείχνει ανησυχητικά σημάδια αποσάθρωσης, ανακοινώθηκε η πρόθεση Τσίπρα να ανοίξει το κεφάλαιο της συνταγματικής αναθεώρησης και του διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε το Σύνταγμα σε «κουρελόχαρτο» δεν απασχολεί την παρέα του Μαξίμου.
Πρόκειται για μια απελπισμένη προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας και παραπλάνησης των πολιτών από τα μεγάλα προβλήματα και τις αναστατώσεις που γεννούν οι κυβερνητικοί χειρισμοί.
Στο Ζάππειο ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να δώσει «χέρι βοήθειας» στον Καμμένο λέγοντας ότι η κυβέρνηση έχει μπροστά της την επόμενη μάχη, την εξάλειψη της διαφθοράς. Επιχείρησε έτσι να δώσει υπόσταση στην κυβερνητική συνοχή και άλλοθι στις επώδυνες για το κόμμα του ακροβασίες Καμμένου. Η πρωθυπουργική βοήθεια, όμως, αποδείχτηκε κενή περιεχομένου.
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά ρίχτηκαν οι νέες τροχιοδεικτικές βολές για «διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους», δημιουργώντας νέες διχαστικές περιπέτειες στους ΑΝ.ΕΛ. μετά την αποχώρηση ενός ακόμα βουλευτή από τη Θεσσαλονίκη . Ο Τέρενς Κουίκ δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι μπορεί να πείσει το κόμμα του να στηρίξει τους σχεδιασμούς Τσίπρα. Ο νέος εκπρόσωπος των ΑΝ.ΕΛ. ξεκαθάρισε ότι ο Καμμένος θα συναντηθεί με τον Ιερώνυμο για να κανονίσουν κοινή στάση. Και στο επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανοίξει βουλευτικές λίστες και «τιμοκαταλόγους» για τις πιθανές μεταγραφές.
Κυνισμός και πραγματικά διλήμματα
Η όλη μεθόδευση φανερώνει τον απόλυτο κυνισμό του Τσίπρα. Αν η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. δείχνει τα όρια της, αν η Συμφωνία των Πρεσπών και οι συνέπειες του σαρανταετούς νέου μνημονίου διαγράφει ένα τοπίο τοξικό που δεν μπορεί να το διαχειρισθεί η Κουμουνδούρου, τότε η μοναδική διέξοδος της κυβέρνησης αναζητείται στην ανάδειξή της σε «εκσυγχρονιστή» των «καθυστερήσεων» του πολιτικού συστήματος.
Μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της διαρκούς επιτροπείας της χώρας και της μετατροπής της σε «δουλικό» των νατοϊκών σχεδιασμών, το κυβερνητικό επιτελείο αντιλαμβάνεται ότι ούτε το δήθεν «αριστερό πρόσημο» πείθει, ούτε ο μύθος της «καθαρής έξοδος» αρκεί.
Αναζητείται λοιπόν σωτηρία σε ένα ρηχό «δικαιωματισμό» ικανό να συσπειρώσει τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ και να επιχειρήσει να διεμβολίσει την κεντροαριστερά. Το σχέδιο εφαρμόστηκε και στο πρόσφατο παρελθόν χωρίς να μπορέσει να ανατρέψει το πολιτικό κλίμα.
Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της διαρκούς επιτροπείας της χώρας και της μετατροπής της σε «δουλικό» των Νατοϊκών σχεδιασμών το κυβερνητικό επιτελείο αναζητεί σωτηρία σε εξαγγελίες ικανές να διεμβολίσουν την κεντροαριστερά
Ο κυβερνητικός σχεδιασμός προβλέπει δύο τουλάχιστον εκλογικές μάχες και μια τελική σύγκρουση με την επόμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Μέχρι τότε το βασικό ζητούμενο-προϋπόθεση είναι η εκλογική διάσωση του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί αυτό; Οι πρόσφατες εξαγγελίες ΣΥΡΙΖΑ θέτουν την κυβερνητική συνεργασία σε νέες δοκιμασίες και πιθανά να οδηγήσουν σε κατάρρευσή της. Μέσα στο κλίμα αποτυχίας και κατάρρευσης θα δοθεί μια εκλογική μάχη που δεν θα επιβαρυνθεί μόνο από τις συνέπειες της περικοπής των συντάξεων και της μεγάλης φορολογίας, αλλά και από μια ανοικτή σύγκρουση με την εκκλησία ή έστω με ισχυρά τμήματά της.
Θα αναλάβει το επιτελείο Τσίπρα αυτό το ρίσκο; Ίσως να πρόκειται μόνο για δημιουργία εντυπώσεων καθώς όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις κινούνται στα ασφυκτικά πλαίσια της κυβερνητικής διάσωσης.
Την ίδια στιγμή το «άνοιγμα» στον χώρο του Κινήματος Αλλαγής καταγράφει ως «επιτυχίες» το κέρδισμα του ΓΑΠ και της ΔΗ.ΜΑΡ. Το επίσημο, με νέο όνομα, ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεννηματά δεν είναι διατεθειμένο να «αυτοκτονήσει» πρόωρα και το Ποτάμι αντιμετωπίζει προβλήματα προσανατολισμού μπροστά στον κίνδυνο εκλογικής χρεοκοπίας ενώ παράλληλα υπάρχουν εσωκομματικές φωνές που θέλουν την υποστήριξη της κυβέρνησης Τσίπρα αν αποχωρήσουν οι ΑΝ.ΕΛ.
Μοναδική διαφυγή για τον Τσίπρα φαίνεται να είναι η «άλωση» της εκλογικής βάσης του ΚΙΝ.ΑΛΛ. με προσφυγή σε μια ακραία αντιπαράθεση με τη Ν.Δ. Πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι ένας τέτοιος διπολισμός, όταν όλοι γνωρίζουν ότι το επίσημο πολιτικό προσωπικό θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική στο εσωτερικό και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας; Πολύ περισσότερο σήμερα που φαίνεται ότι η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών δίνει ανάσα στον Κ. Μητσοτάκη και έχει σαν πρόσθετο αποτέλεσμα να περιορίζονται οι δυνατότητες να στηθεί ένα κόμμα από τα δεξιά της Ν.Δ., ικανό να της κόψει ψήφους.
Επικίνδυνες περιπλοκές
Όταν η αντιμετώπιση μεγάλων θεμάτων της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής σχεδιάζονται με γνώμονα τη μικροκομματική διάσωση ανοίγουν επικίνδυνοι δρόμοι για τη χώρα. Και ο κίνδυνος, βέβαια, δεν είναι η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη της διατήρησης των κυβερνητικών θώκων στον μοναδικό θεό που υπηρέτησε πιστά. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό.
Σε σημείωμα της Καθημερινής, σχετικά με τη στάση της Ν.Δ., επισημαίνονται δύο επιλογές που έχει ο Κ. Μητσοτάκης. Η πρώτη είναι η «συνολική άρνηση διαλόγου» για τη συνταγματική μεταρρύθμιση με το επιχείρημα ότι πρόκειται για εκλογικό παιχνίδι. Η δεύτερη επιλογή είναι η υπερψήφιση των πιο ουδέτερων προτάσεων από 180 βουλευτές στην παρούσα Βουλή, γεγονός που θα του δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσει με βάση τις δικές του επιλογές σε μεταρρυθμίσεις με τη ψήφο 151 βουλευτών στην επόμενη Βουλή, που όλα δείχνουν ότι θα ελέγχει.
Έτσι, οι σχεδιασμοί διάσωσης της παρέας Τσίπρα μπορεί να οδηγήσουν μετ’ επαίνων σε μια συντηρητική δεξιά μεταρρύθμιση του Συντάγματος με τη σφραγίδα της «πρώτης φοράς Αριστεράς».
