Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης γνωμάτευσε: «Τα άκρα δεν έχουν ιερό και όσιο». Κι ο πρωθυπουργός κατέφυγε σε επίδειξη πυγμής ενάντια στην κοινωνία: «Η χώρα δεν θα γίνει ξέφραγο αμπέλι», ενώ το μεγάλο αφεντικό, η καγκελάριος Μέρκελ, αναμένεται στο προτεκτοράτο «Ελλάς» για να διευθετήσει τις λεπτομέρειες της «τελικής λύσης». Ήταν, αναντίρρητα, αυτές οι πιο δύσκολες επτά ημέρες για την τρικομματική κυβέρνηση… ώς τις επόμενες.
Η λίστα Λαγκάρντ
Το σκάνδαλο Μεϊμαράκη και των άλλων γαλάζιων τέως υπουργών «έσβησε» (προσωρινά;) στον καταιγισμό των αποκαλύψεων για την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, δηλαδή τη δεξιοτεχνική απόκρυψη των ενοχοποιητικών στοιχείων της αφαίμαξης της χώρας.
Όλοι αυτοί που εκφοβίζουν ακόμη και τώρα το λαό πως η αντίσταση στο Μνημόνιο θα μας ρίξει στο γκρεμό (εκτός ευρώ), θα διώξει τις καταθέσεις και θα χρεοκοπήσει τις τράπεζες, είναι οι ίδιοι που, αφού με την κρατική συνενοχή λεηλάτησαν τους εργαζόμενους, το Δημόσιο και το φυσικό πλούτο, φυγάδευσαν τα αμύθητα πλούτη τους στα θησαυροφυλάκια της διεθνούς μαφίας των χρηματαγορών. Μεθοδευμένα, λοιπόν, τώρα σαμποτάρουν και αφοπλίζουν οποιαδήποτε δυνατότητα άσκησης αυτόνομης εθνικής πολιτικής απέναντι στους δανειστές «συμμάχους».
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ως «φυσικά πρόσωπα», σε όλα τα κομβικά σημεία των διασυνδέσεων και των συγκαλύψεων, προκύπτουν οι πρωταγωνιστές της αμαρτωλής σημιτικής οκταετίας και της εκφυλιστικής διάδοχης κατάστασης, της καραμανλικής διακυβέρνησης. Οι Τσοχατζόπουλος, Βενιζέλος, Μεϊμαράκης, Βουλγαράκης, Λιάπης και οι λοιποί, ανακυκλώνονται. Το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» αναδεικνύεται… αξιοκρατικά σε πρώτο ρόλο, αφού γύρω του αρθρώθηκε όλο το πλέγμα της πολυπλόκαμης πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής και δικαστικής διαπλοκής.
Είναι τόσο συμβολικό, όσο και πραγματικό και άρα δηλωτικό και της φύσης και της διάβρωσης του «συστήματος» που ρήμαξε τη χώρα και τώρα την αλυσοδένει στα συμβόλαια θανάτου των δανειστών:
Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Σκαραμαγκά στόχευσαν στην καρδιά, στο άντρο της διαφθοράς, στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Τα «ιερά και όσια» υπηρέτησε με απόλυτη προσήλωση, ποιος μετά τον Άκη; Μα ο Ευ. Βενιζέλος, που πρωτοστάτησε σε όλες τις αμαρτωλές συμβάσεις των «ανάπηρων» υποβρυχίων και τις αλλεπάλληλες χαριστικές σκανδαλώδεις μεταβιβάσεις μεταξύ Γερμανών και Σαουδαράβων… «επενδυτών» που, τελικά, καταδίκασαν στη χρεοκοπία άλλη μία παραγωγική, στρατηγικού βάρους επιχείρηση.
Παγιδευμένοι και αδίστακτοι
Αποτελεί κυριαρχικό στοιχείο συνοχής η σχέση εμπιστοσύνης που η κυβερνώσα τάξη κατοχυρώνει (ή όχι) απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Περισσότερο κι από το αν αποδεικνύονται αντιλαϊκές και καταστροφικές οι ασκούμενες πολιτικές, ο αποφασιστικός κρίκος εντοπίζεται στη διάρρηξη του τεκμηρίου της «αθωότητας» της πολιτικής ελίτ. Εδώ βρισκόμαστε. Οι κλέφτες και οι ψεύτες αποκαλύπτονται χωρίς φύλλο συκής. Γι’ αυτό το λόγο είναι ξανά εντυπωσιακή η συστράτευση επιβίωσης του καρτέλ των ΜΜΕ.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τσαλακώνεται – πώς αλλιώς, αφού είναι κραυγαλέα η περίπτωσή του. Όμως εντέχνως προστατεύεται (μια και είναι τέτοια η κατάντια του πολιτικού συστήματος), στηρίζεται σε αυτόν η κυβερνητική κάλπικη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ταυτόχρονα λιντσάρεται στην κυριολεξία από τηλεπαράθυρα και έντυπα η απόγνωση και η οργή του κόσμου. Σε άλλο πολιτικό χρόνο, οι γαλάζιοι θα είχαν κατασπαράξει τον Βενιζέλο, ενώ σε τέτοια ζητήματα διαφάνειας και θεσμών θα έβρισκε πεδίο δράσης λαμπρό μία Αριστερά της «ευθύνης», όπως είναι η ΔΗΜΑΡ. Όχι όμως τώρα, που τα πράγματα είναι πιο στριμωγμένα…
Η απολογητική και αξιοθρήνητη εμφάνιση Βενιζέλου στην τηλεοπτική οθόνη και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα πλήττει άμεσα την αξιοπιστία της συγκυβέρνηση. Ο ίδιος, δε, αναγκάζεται να προβάλει «μαξιμαλιστικούς» στόχους, όπως η αναδιάρθρωση του χρέους, μόνο ως επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, επιβεβαιώνοντας το απόλυτο αδιέξοδο και τη ραγδαία φθορά που υφίσταται ό,τι ακόμη αποκαλείται ΠΑΣΟΚ.
Στη ΔΗΜΑΡ συσσωρεύονται τα ίδια και χειρότερα. Μία «ηρωική έξοδος» του Φ. Κουβέλη θα ισοδυναμούσε με απόπειρα πολιτικής αυτοκτονίας. Ο αναγκαστικός εγκλωβισμός του στη συγκυβέρνηση τού εξασφαλίζει -μόνο προσωρινά- χρόνο κομματικής και προσωπικής πολιτικής «επιβίωσης», ενώ δεν θα αποφύγει άμεσα τα βαριά πλήγματα από την ήδη καταγεγραμμένη αποσκίρτηση βουλευτών και στελεχών.
Η «μοναδική λύση» Σαμαρά
Πώς εξαργυρώνει ο Α. Σαμαράς τη συγκυριακή στήριξη (η Wall Street τον χαρακτήρισε «μοναδική λύση») που του παρέχει το καθεστώς της τρόικας των δανειστών; Οι αντιθέσεις, που εκδηλώνονται μεταξύ των παγκόσμιων κέντρων ισχύος (Ε.Ε. – ΔΝΤ), δεν επιτρέπουν κανένα περιθώριο ανάσας στην κυβέρνησή του. Η βραχυχρόνια παράταση της οριστικοποίησης των μέτρων καθιστά όλο και πιο τοξικό το μείγμα της χαριστικής βολής, που «διαπραγματεύονται» μέρα τη μέρα η τρόικα και ο… μαρτυριάρης («δεν γίνεται καμία πολιτική διαπραγμάτευση», αποκάλυψε) κ. Στουρνάρας.
Έτσι μόνο ο εκτελεστικός ρόλος εφαρμογής των μέτρων «διά πυρός και σιδήρου» απομένει για την εγχώρια κυβερνητική τρόικα. Η προβαλλόμενη απειλή των «άκρων» καταλήγει σε ολομέτωπη ωμή σκλήρυνση ενάντια στην ογκούμενη λαϊκή αντίσταση, που θα κλιμακωθεί άμεσα. Η γεωπολιτική αναταραχή με την εμπλοκή Τουρκίας-Συρίας και η κινδυνολογία περί χάους και πραξικοπήματος, υπογραμμίζουν πως το βαθύ σύστημα εδώ και η ξένη επιτροπεία θα μετέλθουν κάθε μέσο, ώστε να προασπίσουν τα «ιερά και τα όσια» της δυναστείας τους.
Η έξαρση των αντιστάσεων και τα πυκνά σκιρτήματα του ριζοσπαστισμού συνιστούν προμηνύματα γενικευμένου ξεσηκωμού. Με την κυβέρνηση σε προϊούσα αποσταθεροποίηση, η απόπειρα να περάσει το νέο σφαγιαστικό πακέτο μέτρων, προδικάζει μάλλον άλμα στο κενό. Χωρίς, βέβαια, προστατευτικό δίχτυ.
