Στην αρχή της περασμένης εβδομάδας ακυρώθηκε η προγραμματισμένη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας Σ. Λαβρόφ στη Σερβία, καθώς η Βουλγαρία, η Β. Μακεδονία και το Μαυροβούνιο απαγόρευσαν την έλευση του αεροπλάνου που θα μετέφερε τον Ρώσο αξιωματούχο. Όπως ήταν αναμενόμενο το γεγονός εξόργισε τόσο τη ρωσική όσο και τη σερβική πλευρά, καθώς τέτοιες πρακτικές δεν είναι συνηθισμένες. Μέσα από αυτή την κίνηση ουσιαστικά επιχειρείται να δημιουργηθεί ένας «σκληρός» ΝΑΤΟϊκός χώρος μέσα στον οποίο δεν έχουν πρόσβαση ακόμη και οι διπλωματικές αποστολές της απέναντι πλευράς. Από το γεγονός αυτό προκύπτουν δύο ζητήματα: Πρώτον, η δυνατότητα για ανεξαρτησία και αυτονομία των χωρών και δεύτερον, η επέκταση του πολέμου στη γύρω περιοχή.
Η απαγόρευση πτήσης στον Λαβρόφ δεν αφορά μόνο τη Ρωσία αλλά πολύ περισσότερο τη Σερβία, η οποία δεν μπορεί να ασκήσει ελεύθερα εξωτερική πολιτική. Επί της ουσίας δημιουργείται ένα σιδηρούν παραπέτασμα που εμποδίζει οποιαδήποτε κίνηση εκτός πλαισίου και απομονώνει –προς το παρόν, γιατί ίσως σύντομα και να τιμωρεί– όποια χώρα αρνείται να παραδοθεί πλήρως στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Πράγμα που δεν αφορά μόνο τις διπλωματικές κινήσεις αλλά και συνολικά την πολιτική, εσωτερική και εξωτερική, που είναι αποδεκτό να ασκηθεί εντός του ΝΑΤΟϊκού χώρου. Από την προμήθεια ενέργειας και την καθιέρωση της πολεμικής οικονομίας, τις διεθνείς σχέσεις, τις στρατιωτικές ασκήσεις, έως και τα οπλοστάσια των χωρών του ΝΑΤΟϊκού τόξου, όλα πρέπει να είναι «συμφωνημένα», πετώντας εκτός οτιδήποτε θυμίζει τον ευρασιατικό αντίπαλο.
Παράλληλα, το κλείσιμο του εναέριου χώρου σε διερχόμενους αξιωματούχους, δεν θυμίζει μόνο πρακτικές των ΗΠΑ αλλά εξυπηρετεί και ευθέως τα δικά τους συμφέροντα. Αφού οι χώρες της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας δεν αρκούνται απλά στην πολιτική κυρώσεων αλλά προχωρούν και σε ακραίες πρακτικές, οι οποίες επί της ουσίας κηρύσσουν τη Ρωσία ένα άμεσα εχθρικό κράτος. Όπως άλλωστε συνέβη προ λίγων ημερών και στο «ΝΑΤΟϊκό Αιγαίο» με το πετρελαιοφόρο που «δεσμεύθηκε». Περιστατικό που δυστυχώς απέδειξε με τον πλέον δυσάρεστο τρόπο πως οι ΝΑΤΟϊκές βλέψεις και κινήσεις εμπλέκουν τις μικρότερες και πιθανά αναλώσιμες χώρες σε επικίνδυνες περιπέτειες, την ώρα που τέτοιες πρακτικές σε τίποτα δεν ωφελούν ούτε την ειρήνη ούτε τους λαούς. Αφού μετατρέπουν τις χώρες σε πιόνια-στόχους για την επέκταση της αναμέτρησης προωθώντας την εκατέρωθεν σκλήρυνση των στρατοπεδεύσεων και ανεβάζοντας το θερμόμετρο σε εύφλεκτες περιοχές.
Ιάσονας Κωστόπουλος
