Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ο ανεξέλεγκτος φασισμός καθορίζουν αποφασιστικά τις πολιτικές διεργασίες. Του Γιάννη Τσούτσια
Μπορεί τώρα, πολλοί, να ομιλούν για προαναγγελθέν γεγονός, (το οποίο δεν απετράπη), ωστόσο, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτελεί καμπή για τις πολιτικές εξελίξεις. Η πολιτική ζωή περνάει σε νέα φάση. Πρώτα-πρώτα, η Χρυσή Αυγή. Η εκτελεστική της μανία απέναντι στους μετανάστες, μεταφέρεται στην Αριστερά. Προμελετημένα; Ως αποτέλεσμα της φοράς των γεγονότων; Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν η αντικομμουνιστική-αντιαριστερή ιδεολογία είναι συστατικό στοιχείο του φασισμού, οι επιλογές της Χ.Α. υπόκεινται σε προτεραιότητες και παροξυσμούς που τελούν υπό τη διεύθυνση ειδικότερων πολιτικών στοχεύσεων. Πρέπει, δηλαδή, να επισημανθεί, ότι η στροφή ενάντια στην Αριστερά, δεν αποτελεί μόνο επιλογή του σκληρού ναζιστικού πυρήνα, αλλά και εκλογική ανάγκη, που σχετίζεται με εσωτερικές παλαιοκομματικές λογικές μετατροπής της Χ.Α. σε παραδοσιακή ακροδεξιά οργάνωση, κάτι σαν ΛΑΟΣ, μακριά από την αντιμνημονιακή υπερβατική ρητορεία.
Η εκτέλεση, αποτελεί κομβική καμπή και για την εκλογική βάση της Χ.Α. Η ασυνάρτητη εναντιωματικότητα, ο αποπροσανατολισμός, οι εκλογικές συμπεριφορές που κλείστηκαν πίσω από επιδερμικές και ψευδεπίγραφες προσεγγίσεις, μπαίνουν σε βαθιά κρίση, αποκαλύπτονται στους ίδιους τους φορείς τους. Δοκιμάζεται η ελαφρότητα του να παίζει κανείς αλόγιστα με το φασισμό.
Ωστόσο, οι επιμένοντες θα σκληρύνουν, θα αποδεχτούν το γεγονός, θα διαμορφωθούν εκ νέου από την επιλογή τους. Η εκλογική επιρροή της Χ.Α. μπορεί να τσαλακώνεται, ο εσωτερικός της όμως, πυρήνας, σκληραίνει και θωρακίζεται.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μείζον σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης; Μπορεί. Όποιος το ισχυρίζεται, πρέπει να φέρει στο φώς και τις πτυχές του. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι έχουμε αποσταθεροποίηση στις πολιτικές ισορροπίες, πράγμα που δεν είναι το ίδιο.
Η Ν.Δ. παλινωδεί. Πολυφωνία, κάθε είδους προσεγγίσεις, ευκαιρία για προσωπικά παιχνίδια και εσωτερική αποσταθεροποίηση. Ο Σαμαράς αμήχανος, πασχίζει να το ελέγξει. Ο εκτός της Ν.Δ. συστημισμός, δείχνει κι αυτός διχασμένος, επανέρχονται οι σκέψεις για απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Ταυτόχρονα, στις πιο στρατηγικές σταθμίσεις και στις ευρωπαϊκές αποφάνσεις, ενσωματώνονται και οι ντόπιοι επιτακτικοί εκλογικοί υπολογισμοί. Η εμμονή του στενού πυρήνα των στελεχών του Σαμαρά να συνεχίσουν πάραυτα τη θεωρία των δυο άκρων (η οποία εκφυλίστηκε σε οχετό κατά του ΣΥΡΙΖΑ), επιβεβαιώνει την Αβερωφικής προέλευσης πολιτική λογική που τους διακατέχει: Ακροδεξιά οπτική, χειραγώγηση της πολιτικής μέσα από κορυφαίες προβοκάτσιες, πέρασμα από την εμφυλιοπολεμική ορολογία στην πρακτική της πυροδότηση, άρνηση οριοθέτησης από την Χ.Α. στη προοπτική της εκλογικής επικράτησης απέναντί της. Εικόνα εξαμβλωματική.
Η κοινωνία συνταράσσεται. Νιώθει μέσα από το συμβάν να της επιτίθενται στα πιο μύχια, εσωτερικευμένα εδάφη της. Εκεί που δημιουργείται και εγκαθίσταται ο φόβος. Εκεί που συγκροτείται το φρόνημα και γίνεται επεξεργασία των πιο βασικών ανθρώπινων επιλογών. Προς το παρόν, έστειλε σημαίνον μήνυμα μέσα από την παρουσία της γειτονιάς και της εντοπιότητας στην κινητοποίηση του Κερατσινίου. Οπουδήποτε η κομματική κηδεμονία χαλαρώνει, όπου συγκλίνουν προϋποθέσεις αυτόνομης, μαζικής παρουσίας, το συλλογικό και ριζοσπαστικό αναδύεται.
Από την άλλη, η Αριστερά, σε απόσταση από τη διάθεση και το συναίσθημα του κόσμου της, διστάζει. Η επιβεβλημένη κεντρική παλλαϊκή κινητοποίηση, η μόνη ικανή να συγκινήσει και να υψώσει φραγμούς απέναντι στη φασιστική παράκρουση, δεν πραγματοποιήθηκε. Προσαρμόζει το συμβάν στις ράγες των κομματικών της αναγκών, οι οποίες προϋποθέτουν τη δική τους ατζέντα και επιβάλουν τους αντίστοιχους χειρισμούς. Γιατί η συστηματικότερη αντιμετώπιση της Χ.Α. θα έθιγε τη στρατηγική και την αξιοπιστία της Αριστεράς, στο σημείο ακριβώς που εισβάλλει λαθραία η χρυσαυγίτικη ρητορεία. Στο κενό, δηλαδή, της πολιτικής εκπροσώπησης που γιγαντώνεται, ασκώντας καταλυτική κριτική στην Αριστερά, στο αίτημα για ανανέωση του ριζοσπαστικού και αντισυστημικού λόγου, που ολοένα σχετικοποιείται, στρογγυλεύεται και αποπροσανατολίζεται.
Η κλιμάκωση της φασιστικής δράσης θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πάντως από την Αριστερά, αυτόνομα από τις όποιες στρατηγικές της ελλείψεις. Αντ’ αυτού, τα επιτελεία της αφέθηκαν στα αποσπασματικά, στα κατά χώρους, στο αυθόρμητο και στη συνακόλουθη εκτόνωση, για να διαφυλαχθούν από το ανεξέλεγκτο, που πάντα καραδοκεί σ’ αυτές τις καταστάσεις. Μπορεί αυτή η επιλογή να αποδειχθεί πιο «ασφαλής».
Όμως οι δισταγμοί πλέον, όχι μόνον δεν περνούν απαρατήρητοι (ιδίως από το ανθεκτικό τμήμα του «Κανένα»), αλλά καταλογίζονται κιόλας, ως κρίσιμες υστερήσεις…
