Κορυφώνεται η ρήξη της βάσης με την ηγεσία. Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου.
Το τελευταίο διάστημα είχα την τύχη να συμμετάσχω σε αρκετές συζητήσεις, γύρω από την οικονομική κρίση που οργανώθηκαν από εργατικά σωματεία, κοινωνικές συλλογικότητες και οργανώσεις της Αριστεράς. Αυτό που κυριαρχούσε ήταν η ανησυχία, η αυξανόμενη, ειδικά το τελευταίο διάστημα, μαχητικότητα και ο σοβαρός προβληματισμός – στοιχεία που έβαλαν τη σφραγίδα τους και στην πολύ πετυχημένη εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την περασμένη Παρασκευή, στη Λάρισα, με τη συμμετοχή του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ωστόσο, πουθενά δεν συνάντησα τόσο θυμό, τόσο εκρηκτικές διαθέσεις, τόση πίεση για δραματικές ρήξεις «εδώ και τώρα», όσο στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Αριστερή Πρωτοβουλία του… ΠΑΣΟΚ, την περασμένη Κυριακή, στη Θεσσαλονίκη.
Με την εκδήλωση αυτή, η Αριστερή Πρωτοβουλία, που συγκροτήθηκε από τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ το 2000, ξεκίνησε μια πορεία πανελλαδικής συσπείρωσης, με μέτωπο εναντίον των εξοντωτικών μέτρων της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου – τον οποίο, ας σημειωθεί, είχε στηρίξει η Πρωτοβουλία στην αναμέτρησή του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Μιλώντας στη συγκέντρωση, ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος έκανε λόγο για «κυβέρνηση λογιστών, χωρίς πολιτικό ανάστημα» και κατηγόρησε την κυβέρνηση Παπανδρέου ότι «παρέλαβε μια βόμβα (από τη Νέα Δημοκρατία), αλλά άναψε η ίδια το φυτίλι». Καυτηρίασε το διαβόητο μνημόνιο και ιδιαίτερα την υποταγή στο ΔΝΤ, προσθέτοντας ότι «σήμερα, αποθεώνουμε τις λογικές του Ανδριανόπουλου και του Μάνου και ξεγυμνώνουμε από πολιτικά επιχειρήματα το ΠΑΣΟΚ». Στην ίδια εκδήλωση, ο πρώην υπουργός Στέφανος Τζουμάκας καυτηρίασε την «ιδεολογική τρομοκρατία περί δήθεν χρεoκοπίας της Ελλάδας» και την υποταγή της κυβέρνησης στα συμφέροντα του ευρωπαϊκού, χρηματιστικού κεφαλαίου.
Η μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Porto Palace, στα Παλιά Σφαγεία (συμβολικός χώρος!) ήταν κατάμεστη από ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν το διαχρονικό «βαθύ ΠΑΣΟΚ» – από τον 35χρονο οδοντίατρο που μίλησε πολύ συγκροτημένα για το «τέλος εποχής», μέχρι τον 70χρονο παλιό ΠΑΚίτη, που θύμισε το παλιό σύνθημα του αντιδικτατορικού αγώνα: «Χωρίς συμβιβασμό στους στόχους, χωρίς περιορισμό στα μέσα»! Διάχυτη ήταν η διάθεση της ρήξης με την ηγεσία και συχνές οι κραυγές του τύπου «πείτε μας ονόματα», «ντρέπομαι που είμαι ΠΑΣΟΚ», «να τους διώξουμε από το ΠΑΣΟΚ ή να φύγουμε εμείς» ή ακόμη και «οι προδότες στο Γουδή»! Θα έλεγε κανείς ότι ο κόσμος αυτός ζει το δικό του «1989», με ανάμεικτα συναισθήματα ήττας, οργής και ντροπής, χωρίς ωστόσο να έχει ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο για το μέλλον – αν δηλαδή αρκεστεί στο ρόλο εσωκομματικής ομάδας πίεσης, αν αποπειραθεί ένα νέο πολιτικό εγχείρημα (κάτι για το οποίο, βέβαια, δεν αποτελούν επαρκή κρίσιμη μάζα η Αριστερή Πρωτοβουλία και οι τρεις αντάρτες βουλευτές) ή, αν αποσυρθεί, απλώς, στο περιθώριο.
Αν κάτι επιβεβαίωσα από αυτή τη συγκέντρωση, ήταν ότι ο λαϊκός κόσμος του ΠΑΣΟΚ «βράζει» και ότι η δημιουργία ρήγματος σ’ αυτόν το χώρο, εκτός από απολύτως αναγκαία, αν η Αριστερά επιδιώκει ένα κίνημα ανατροπής και όχι απλώς διαμαρτυρίας, είναι και δυνατή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη συμπρωτεύουσα, αφού τόνισε την ανάγκη κοινής δράσης με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισε την ομιλία του με τη φράση: «Όντως, υπάρχει ανάγκη σήμερα για ένα νέο ΕΑΜ. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένας Έλληνας Λαφοντέν, αλλά ένας σύγχρονος Βελουχιώτης»!
Ο λαϊκός κόσμος του ΠΑΣΟΚ «βράζει» και η δημιουργία ρήγματος σ’ αυτόν το χώρο, εκτός από απολύτως αναγκαία, αν η Αριστερά επιδιώκει ένα κίνημα ανατροπής και όχι απλώς διαμαρτυρίας, είναι και δυνατή
