Του Θόδωρου Τσελεπή
Εδώ και λίγο καιρό, συμβαίνουν διάφορα γεγονότα στην Αθήνα. Η αρχή έγινε με το κάψιμο περιπολικού στα Εξάρχεια, που είχε καλεστεί να διευθετήσει ένα τροχαίο. Συνεχίστηκε με το graffiti στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, τις καταλήψεις στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, τα επεισόδια στα Εξάρχεια και το κάψιμο αυτοκινήτων και ολοκληρώθηκε (μέχρι νεωτέρας) με την κατάληψη στη Νομική και τον βανδαλισμό των αγαλμάτων. Μια σειρά από γεγονότα που έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, αλλά δεν ταυτίζονται και απόλυτα. Η κάθε «δράση», εξάλλου, έχει και διαφορετική κατάληξη.
Αν θεωρήσουμε ως απίθανο το γεγονός να έχει αναλάβει δράση το παρακράτος ώστε να δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση, τότε χρειάζεται μια άλλη προσέγγιση των γεγονότων. Το παρακράτος βέβαια ποτέ δεν έπαψε να δρα στην Ελλάδα και δεν είναι καθόλου απίθανο να επιθυμεί να δημιουργήσει γεγονότα, που θα προκαλέσουν ένταση. Που θα απευθύνονται στον απλό «νοικοκυραίο» συμπολίτη μας. Που θα του προκαλούν φόβο και τρόμο για την αναρχία που κυρίευσε την πρωτεύουσα. Για την ανίκανη, αν όχι συνένοχη κυβέρνηση, που αδυνατεί να τον προστατέψει από τους βαρβάρους. Θεωρώντας όμως εντελώς «συνωμοσιολογική» αυτή την προσέγγιση, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Δεν ξέρω πόσο επαναστατική πράξη είναι το κάψιμο ενός περιπολικού, όταν καλείται να καταγράψει ένα τροχαίο. Με την ίδια λογική, όσοι δεν υπακούν στα φανάρια και περνούν με κόκκινο, είναι άνθρωποι αντισυμβατικοί, που δεν υπακούν στους κανόνες και ζουν ελεύθεροι. Τότε πραγματικά, όλοι αυτοί οι οδηγοί λεωφορείων του ΟΑΣΘ που παραβιάζουν καθημερινά το κόκκινο κινδυνεύοντας να με πατήσουν, θα μεγάλωσαν με Μπακούνιν και Κροπότκιν. Εγώ πάλι πιστεύω πως είναι καθάρματα που παίζουν με τη ζωή των επιβατών και τη δική μου.
Το graffiti στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο πάλι, ήταν άστοχο γιατί ήταν άσχημο. Αυτό βέβαια είναι καθαρά υποκειμενικό, αλλά θα προτιμούσα να χρησιμοποιήσω τις σκέψεις μιας φίλης, που με εκφράζει απόλυτα: «η εικαστική παρέμβαση είναι κάτι που θέλω να αποπνέει δημιουργία, απελευθέρωση και ανάταση. Αυτό που αντίκρισα το Σάββατο απόγευμα περπατώντας στην Πατησίων, μου έβγαλε μιζέρια και μια αντίδραση αποστροφής στο μάτι».
Οι καταλήψεις δε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν για να καταργηθούν οι φυλακές τύπου Γ. Όμως πραγματικά, ήταν σαν να παραβίαζαν ανοιχτές θύρες. Είναι θέμα χρόνου η κατάθεση του νομοσχεδίου που θα ταχτοποιεί τέτοια ζητήματα όπως οι φυλακές τύπου Γ, η απελευθέρωση κρατουμένων βαριά άρρωστων όπως ο Σάββας Ξηρός κλπ. Άρα δεν υπήρχε λόγος να γίνουν. Εκτός κι αν απέβλεπαν σε πιθανή παρέμβαση της αστυνομίας, που θα αποδείκνυε πως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια από τα ίδια. Ή πάλι έγιναν για να αποδείξουν πως οι αλλαγές στο νόμο έγιναν κατόπιν πίεσης του λαϊκού κινήματος.
Έτσι φτάνουμε στα επεισόδια με τα καψίματα στα Εξάρχεια και την κατάληψη στη Νομική. Πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου μια τρελή επιθυμία να ξεσπάσω. Να πετάξω μια πέτρα σε μια τράπεζα. Σ’ ένα από εκείνα τα πολυκαταστήματα που είναι πάντα ανοιχτά, έχουν τα πάντα και μου κλείνουν προκλητικά το μάτι ειρωνευόμενα τη φτώχεια μου. Και σίγουρα, δεν είμαι ο μόνος που έχει μια τέτοια επιθυμία. Συγκρατούμαι όμως όχι από φόβο, αλλά ξέροντας το πόσο μάταιο είναι όλο αυτό. Πως δεν οδηγεί πουθενά. Πως δεν αλλάζει ούτε μισή συνείδηση. Πως θα με εκτονώσει μόνο για μια στιγμή. Μα στα Εξάρχεια δεν κάψαν τράπεζες. Δεν κάψαν πολυκαταστήματα. Κάδους, βιτρίνες και αυτοκίνητα έκαψαν. Ελπίζοντας –ναι, ελπίζοντας– σε μια επέμβαση των ΜΑΤ που θα εισέβαλαν στην πλατεία.
Και φτάνουμε στην κατάληψη της Νομικής, που δεν έχει καμία λογική, και στους βανδαλισμούς των μνημείων. Εμένα όλη αυτή η κατάσταση ένα πράγμα μου βγάζει. Την αμηχανία και την αγωνία των αντιεξουσιαστών να δηλώσουν παρόντες. Και δρουν απλώς σπασμωδικά, προσπαθώντας να εκθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, για μια πιθανή «αριστερή» παρέμβαση των δυνάμεων της καταστολής. Όμως είναι τόσο άναρχος αυτός ο χώρος, που βρίσκει καταφύγιο κάθε χουλιγκάνος που μπερδεύει την Κυβέλη με τον Κουβέλη. Και αποκεφαλίζει αγάλματα και λερώνει με σπρέι το πρόσωπο του Παλαμά. Κι αυτή η αμορφωσιά τους εκθέτει ανεπανόρθωτα.
* Ο τίτλος του κειμένου είναι κλεμμένος από σχόλιο φίλης στο facebook
www.facebook.com/TheodorosTselepis
