Για ένα σχόλιο του Άγγελου Τσέκερη
«…Περιθώρια για καταψήφιση από αριστερά στη Βουλή δεν υπάρχουν. Σημαίνουν διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, απώλεια της δεδηλωμένης, πτώση της κυβέρνησης και άνοιγμα του δρόμου για κεντροαριστερή εκτροπή. Βούτυρο στο ψωμί του Σταύρου και του Σουλτς. Ο πραγματικά έντιμος και επαναστατικός δρόμος για όποιον διαφωνεί και δεν θέλει να ψηφίσει την συμφωνία, είναι η παραίτηση και δεν το λέω κουτοπόνηρα…».
Αυτό είναι το κύριο μέρος ενός σχολίου του Άγγελου Τσέκερη, δημοσιογράφου της Αυγής και του 105.5 Στο Κόκκινο… Κι άλλα αντίστοιχα σχόλια γίνονται τελευταία, τόσο από τον συγκεκριμένο όσο και από άλλους, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και ΜΜΕ της Αριστεράς. Τα ζητήματα που εγείρονται από τέτοιες δηλώσεις δεν είναι λίγα.
«Βούτυρο στο ψωμί του Σταύρου και του Σουλτς», λοιπόν. Παλιότερα, υπήρχε και το πιο κλασικό «ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης» ή «αντικειμενικά, δουλεύουν για τον εχθρό», όπως και το παπανδρεϊκό «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος». Αλλά και διάφορες πιο ευφάνταστες παραλλαγές στις οποίες πάντα ειδικεύονταν πρόσωπα του εκάστοτε προεδρικού περιβάλλοντος. Ο Μένιος Κουτσόγιωργας έχει μείνει στην Ιστορία για ανάλογες περιπτώσεις.
Ποιος ακριβώς οδηγεί, λοιπόν, σε κρίση τον ΣΥΡΙΖΑ ή κεντροαριστερή εκτροπή; Οι βουλευτές που θα επιλέξουν να μην επικυρώσουν μια τέτοια συμφωνία ή η πολιτική και η τακτική που ακολουθήθηκε και μας οδήγησε εδώ; Αν η συμφωνία περάσει με ψήφους του «Σταύρου» (ή και του Αντώνη) και απώλειες από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μήπως κάποιο πρόβλημα με τη συμφωνία και την ακολουθούμενη τακτική ή θα φταίνε όσοι δεν την ψηφίσουν; Ψιλά γράμματα μάλλον, φτάσαμε όπως φτάσαμε εδώ, τώρα δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, τα κεφάλια μέσα…
Αλλά υπάρχει και ένα ακόμα θέμα. Αυτή η «κεντροαριστερή εκτροπή» από πότε προέκυψε ως κίνδυνος; Η τάση κεντροαριστεροποίησης έχει επισημανθεί κατά καιρούς. Συνήθως αντιμετωπίζεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ή και σαν επιστροφή κάποιων στη δεκαετία του ‘30 και παλιά φοβικά σύνδρομα για τη σοσιαλδημοκρατία… Ξαφνικά ο κίνδυνος γίνεται υπαρκτός από όσους δεν τον διέβλεπαν ώς τώρα. Απλά, θα φταίνε για την «εκτροπή» όσοι αρνηθούν να επικυρώσουν κάποια συμφωνία. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι η μνημονιακή προσαρμογή -και όχι η άρνησή της- που ανοίγει το δρόμο στην «κεντροαριστερή εκτροπή».
«Έντιμος και επαναστατικός δρόμος», λοιπόν, η παραίτηση… Ο Άγγ. Τσέκερης καταλαβαίνει πώς ηχεί αυτό, γι’ αυτό και σπεύδει να δηλώσει ότι δεν το λέει κουτοπόνηρα. Αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε, πάντως, η ειρωνεία είναι εμφανής, όπως και το μήνυμα: «Αν είστε πια τόσο επαναστάτες, παραιτηθείτε!». Εδώ, όμως, προκύπτει ένα θέμα γιατί ο Α. Τσέκερης δεν είναι απλά ένας δημοσιογράφος κάποιας εφημερίδας. Η αντιστροφή του προβλήματος και η μετατόπισή του από την ουσιαστική ακύρωση του προγράμματος και των κυβερνητικών εξαγγελιών στους «διαφωνούντες» που αλείφουν «βούτυρο στο ψωμί του Σταύρου και του Σουλτς» και καλούνται προκαταβολικά σε παραίτηση, πάει πολύ… Δεν θα έβλαπτε λίγη προσοχή, ειδικά από όσους έχουν μελετήσει αντίστοιχες ιστορίες του αριστερού κινήματος.
Γιώργος Παπαϊωάννου
