Πώς μπορεί να ξεχάσει κάποιος ανθρώπους σαν τον Κωστή Νικηφοράκη ; Όσα χρόνια κι αν περάσουν από τότε που μας αποχαιρέτησε για πάντα ο αγαπημένος μας Κωστής, η φλόγα της ψυχής του θα μας ζεσταίνει. Όπως πολλοί Χανιώτες θυμούνται, τον άνθρωπο αυτό τον έβλεπαν σαν αδελφό με την πλήρη του όρου έννοια. Ήταν ο «γιατρός» τους. Όχι ένας συνηθισμένος γιατρός, Αλλά ο γιατρός της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, που απάλυνε τον πόνο κάθε ανθρώπου που προσέτρεχε σ’ αυτόν.
Γεννημένος το 1950 στο χωριό Καλυβιανή Κισσάμου πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του και στο Καστέλι Κισσάμου. Σπούδασε Ιατρική στη Σιένα της Ιταλίας, ενώ από ενωρίς εντάχθηκε στις γραμμές του Μαρξιστικού-Λενινιστικού κινήματος δραστηριοποιούμενος τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα. Όμως η σημαντική συμβολή του στα κοινωνικά πράγματα, υλοποιήθηκε μέσω του αγώνα που έδωσε για την περίθαλψη των συρρεόντων προσφύγων και μεταναστών από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Διοργάνωσε τα άρτια οργανωμένα κοινωνικά συσσίτια στα Χανιά, όπου έβρισκαν ένα πιάτο φαγητό άνθρωποι που δεν διέθεταν τα προς το ζην. Συμμετείχε σε πολλές συλλογικότητες και κοινωνικές οργανώσεις ενώ σαν πρόεδρος του Νοσοκομείου Χανίων, ενεφύσησε σε όλους τους γιατρούς και στο νοσηλευτικό προσωπικό την αίσθηση της αλληλεγγύης και της αυταπάρνησης προκειμένου να απαλυνθεί και να εξαλειφθεί ο πόνος των νοσούντων.
Η πόρτα του γραφείου του ήταν ανοιχτή σε όλους, προσιτή σε οποιονδήποτε ζητούσε την βοήθειά του. Τον διέκρινε η απλότητα, το κρητικό χιούμορ, η διάθεση για παρέα με κάθε άνθρωπο.
Δυστυχώς το νήμα της ζωής του κόπηκε μετά από άνιση πάλη με την επάρατο νόσο, σε ηλικία 56 ετών.
Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αλληλέγγυα προσφορά του, η αυταπάρνηση που επεδείκνυε στην καθημερινή του δράση, εικονίζονται στο καθάριο βλέμμα του, που λες και άρμεγε με τα μάτια του το φώς της Οικουμένης.
Γιάννης Ζήβας
