Ένας παλιός φίλος έχει θέσει υποψηφιότητα για τη δημαρχία της Αθήνας, επικεφαλής της «Ανατρεπτικής Συμμαχίας για την Αθήνα». Πρόκειται για τον γνωστό δικηγόρο Κώστα Παπαδάκη, που χαίρει ευρύτερης εκτίμησης. Έναν άνθρωπο με τον οποίο γνωριζόμαστε, σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο, εδώ και πάνω από 40 χρόνια, κι έχουμε κατά καιρούς συνεργαστεί μαζί του σε πολλά επίπεδα. Θελήσαμε άρα να έχουμε μια ειλικρινή και ουσιαστική συζήτηση μαζί του. Ελπίζουμε το αποτέλεσμα να φανεί χρήσιμο!
Αγαπητέ Κώστα, γνωριζόμαστε από παλιά, κι επιπλέον έχουμε την αίσθηση ότι η υποψηφιότητά σου έχει εμβέλεια και δυναμική που ξεπερνά τα όρια ενός συγκεκριμένου χώρου. Συγχρόνως, κι εδώ εμείς τουλάχιστον βλέπουμε μια αντίφαση, φέρει και το στίγμα ή τις αδυναμίες αυτού του χώρου. Εσύ νιώθεις μια τέτοια αντίφαση; Θεωρείς ότι μπορεί να ξεπεραστεί;
Η ηρωική εποχή των Αριστερών Συσπειρώσεων Φοιτητών της δεκαετίας 1980 δεν ξεχνιέται. Και μέσα μου και έξω κάθε μέρα λειτουργώ ως μέλος τους. Κατά τα άλλα, ισχύουν και τα δύο που επισημαίνεις. Και προφανώς η επιλογή μου ως υποψηφίου Δημάρχου σε μια ενωτική συνεργασία τριών αυτοδιοικητικών παρατάξεων, με την ιστορία και προσφορά της καθεμίας, σημαίνει τη συνειδητοποίηση και ωρίμανση της ανάγκης υπέρβασης των ορίων. Όπως γνωρίζεις, οι αντιφάσεις δεν λείπουν ποτέ από την πολιτική, όπως και από τη ζωή. Το ζητούμενο είναι να συντίθενται προς τα εμπρός. Αν το μήνυμα από το εκλογικό αποτέλεσμα καταγράψει την επιδοκιμασία στην υπέρβαση, θα αναδείξει νέα πεδία ισορροπίας που θα λειτουργήσουν στη συγκρότηση και την προοπτική της. Και, με δεδομένο ότι οι εκλογές του Δήμου Αθήνας έχουν πάντα κεντρική πολιτική σημασία, δεν θα περιορισθεί στα αυτοδιοικητικά. Για να πετύχουμε αυτόν τον φιλόδοξο στόχο, ξέρουμε ότι πρέπει να κερδίσουμε πρώτα τον κόσμο της αριστεράς, της οικολογίας, των κινημάτων, τον κόσμο που έχει δώσει μάχες και αξίζει μια μαχητική εκπροσώπηση. Ο κόσμος αυτός ασφυκτιά με την πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του Μπακογιάννη, και αγωνιά γιατί δεν βρίσκει διέξοδο στο… κασελάκι της μεταπολιτικής, στις άνευ αξιώσεων «αξιωματικές αντιπολιτεύσεις», ούτε στις επαναλήψεις της μονολιθικότητας. Στον κόσμο αυτόν απευθυνόμαστε και του λέμε θαρρετά ότι η πληθυντική μαχόμενη ανατρεπτική αριστερά είναι εδώ.
Όπως είπες, οι δημοτικές εκλογές στην Αθήνα πάντα είχαν ένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, αν και αυτό μάλλον έχει εξασθενήσει τα τελευταία χρόνια. Η αίσθησή μας είναι ότι απουσιάζει μια κεντρική πολιτική αντιπαράθεση, κι ότι ο δήμαρχος Αθηναίων έχει καταλήξει να είναι κάτι σαν διαχειριστής πολυκατοικίας… Βλέπεις κι εσύ μια τέτοια έλλειψη; Κι αν ναι, αρκεί ο αντιφασισμός για να την καλύψει;
Ο διαχωρισμός τοπικών προβλημάτων και κεντρικής πολιτικής είναι εκ του πονηρού και επιχειρεί να συγκαλύψει ότι η προέλευση των πρώτων οφείλεται στη δεύτερη. Εμείς δεν κρύβουμε την ταυτότητά μας, ούτε περιοριζόμαστε σε αυτοδιοικητικές αναφορές. Η διακήρυξη και τα κείμενά μας συνδυάζουν, ελπίζω δημιουργικά, τη συνολική πολιτική κριτική και κατεύθυνση με τις τοπικές διεκδικήσεις. Όσο για τον αντιφασισμό, όντως δεν είναι ικανή συνθήκη, αλλά αναμφισβήτητα είναι αναγκαία. Η ρατσιστική και φασιστική απειλή προκαλείται και ενθαρρύνεται από την κυβερνητική πολιτική, την άθλια αντιμετώπιση των προσφύγων και μεταναστών και την αποθέωση της αστυνομικής και σεξιστικής βίας. Μαγαρίζουν την ελληνική σημαία παριστάνοντας τους πατριώτες και τραμπουκίζουν. Η προτεραιότητα αντιμετώπισης είναι προφανής. Και στο δρόμο και στην κοινωνία και στα δικαστήρια, τώρα και στην κάλπη.
«Στόχος μας είναι να συμβάλουμε σε μια πλειάδα διεκδικήσεων, από αυτές που μπορούν να κάνουν λίγο καλύτερη τη ζωή μας στο σήμερα, έως εκείνες που θα αλλάξουν το αύριο»
Ποιους γενικότερους στόχους έχει ο συνδυασμός του οποίου είσαι επικεφαλής;
Να συμβάλει σε μια πλειάδα διεκδικήσεων, από αυτές που μπορούν να κάνουν λίγο καλύτερη τη ζωή μας στο σήμερα, έως εκείνες που θα αλλάξουν το αύριο. Η αβίωτη πόλη με την κυριαρχία τσιμέντου και ΙΧ, η παράδοση της Αθήνας στο τουριστικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο, η υποχρηματοδότηση των σχολείων και των κοινωνικών υπηρεσιών, οι εργολαβίες και οι ιδιωτικοποιήσεις, η αλλοίωση ή και καταστροφή χώρων πρασίνου, η αστυνομοκρατία και καταστολή, είναι μερικά από όσα θέλουμε να αντιπαλέψουμε μαζί με τα κινήματα αντιστάσεων. Ακόμα, η στεγαστική κρίση, που αποτελεί σήμερα το κορυφαίο πρόβλημα της Αθήνας.
Η Αθήνα έχει ανάγκη έργα υποδομής και όχι βιτρίνας. Έργα για τους κατοίκους και όχι για το κεφάλαιο. Τα προβλήματά της έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα. Και οι τρόποι για να λυθούν είναι δύο: Ή σύμφωνα με τις ανάγκες και εντολές της αγοράς που υπηρετεί η Ν.Δ. και η δημαρχία Μπακογιάννη, μαζί με τις περισσότερες παρατάξεις της «αντιπολίτευσης», ή σύμφωνα με τις ανάγκες των κατοίκων και εργαζομένων της. Οι δημότες της Αθήνας οφείλουν λοιπόν να επιλέξουν ανάμεσα σε δημοτικές παρατάξεις που υπηρετούν ή ανέχονται την πρώτη επιλογή, και εκείνες που μάχονται για τις ανάγκες τους. Επιχειρούμε να υπηρετήσουμε το δεύτερο. Και αυτό αφορά τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία. Αναφέρω, ενδεικτικά, μερικά στοιχεία του προγράμματός μας:
– Ακυρώνονται όλα τα έργα βιτρίνας και μετατροπής της Αθήνας σε τουριστικό ντεκόρ.
– Διεκδικείται η απαγόρευση κάθε άμεσης και έμμεσης αύξησης συντελεστή δόμησης.
– Διεκδικείται η απαγόρευση πλειστηριασμών και εξώσεων πρώτης κατοικίας.
– Αναβαθμίζονται τα πεζοδρόμια με διαπλάτυνση, φωτισμό, διευκόλυνση κυκλοφορίας ΑμΕΑ. Περιορίζεται η εμπορευματοποίηση και τα τραπεζοκαθίσματα.
– Πυκνώνουν οι δημόσιες συγκοινωνίες στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και επεκτείνεται η λειτουργία του τραμ.
– Διεκδικείται θέσπιση ανώτατου ορίου στο ύψος των μισθωμάτων κύριας κατοικίας και απαγόρευση βραχυχρόνιων μισθώσεων και Airbnb σε κενές κατοικίες.
– Προγραμματίζονται κατεπειγόντως αντιπλημμυρικά έργα, συντήρηση των φρεατίων και άνοιγμα των ρεμάτων.
– Ο προϋπολογισμός του Δήμου αναπροσανατολίζεται, με αφαίρεση των δαπανών για επενδυτικά προγράμματα και επαναφορά στη χρηματοδότηση κοινωνικών υπηρεσιών. Για τα έσοδά του, δίνεται έμφαση στη φορολόγηση του τουριστικού και κατασκευαστικού κεφαλαίου.
– Προγραμματίζεται ο πολεοδομικός μετασχηματισμός της εγκαταλελειμμένης πίσω αυλής της Αθήνας (πρώην ΒΙΟΠΑ, Κηφισός, Βοτανικός, Ελαιώνας, Ακαδημίας Πλάτωνος) με απαλλοτριώσεις και κατεδάφιση των παλιών και άχρηστων κτιρίων, και οικοδόμηση εργατικών κατοικιών με ήπιους όρους δόμησης, πράσινο και κοινόχρηστους χώρους.
Κώστα, στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας θα μπορείς να σταθείς σε πολλά ζητήματα με τρόπο όχι μόνο τίμιο, που είναι δεδομένο, αλλά και επαρκή πολιτικά. Σε τι βαθμό θα είσαι παρών εκεί, εκπροσωπώντας τον κόσμο που σε στήριξε;
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Όπως γνωρίζεις, δεν αντιλαμβανόμαστε τον Δήμο ως εκκολαπτήριο πολιτικής σταδιοδρομίας, ούτε ως χώρο ανύπαρκτων αντιπολιτεύσεων. Θα αγωνιστούμε από κάθε θέση με τους κατοίκους και εργαζόμενους της πόλης. Και αυτοί και ο κόσμος των κινημάτων έχουν ανάγκη να απεμπλακούν από την πολιτική μιζέρια, και κυρίως να νοιώσουν ότι μπορούν να νικήσουν και να υπάρξει προοπτική. Το δικαιούμαστε και το αξίζουμε. Η εκπροσώπηση θα είναι συλλογική με εναλλαγή στο Δημοτικό Συμβούλιο, όχι μονοπρόσωπη. Φυσικά και θα είμαι παρών στο Δημοτικό Συμβούλιο. Προτεραιότητα όμως δεν είναι η θεσμική παρουσία, αλλά η αξιοποίησή της για την αποτελεσματικότητα του αγώνα. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι εκείνο που θα κρίνει τα ποσοτικά μεγέθη, ανάμεσα στα οποία και το εύρος της δικής μου συμμετοχής στην εκπροσώπηση, αλλά και τα ποιοτικά. Και δεν αφορούν μόνο την Αθήνα. Χιλιάδες αγωνιστές και δεκάδες δημοτικές και περιφερειακές ριζοσπαστικές κινήσεις, με τις οποίες αύριο οφείλουμε να αγωνιστούμε μαζί, περιμένουν να δουν αν θα ανοίξει ο δρόμος. Νοιώθω ήδη πάνω μας τα βλέμματα όλων αυτών των ανθρώπων και συναισθάνομαι την ευθύνη που αναλαμβάνουμε. Όπως λέγαμε στις Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών εκείνα τα χρόνια: «Έχουμε το δικαίωμα στην ελπίδα όσο εργαζόμαστε για τη βεβαιότητα που τη γεννάει».
