Με τα χέρια σηκωμένα, χαιρετώντας ναζιστικά, από τον 1ο όροφο των γραφείων τους, μέλη της Χρυσής Αυγής πανηγύρισαν την είσοδο του «φύρερ» τους στο νέο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας. Αξιοποιώντας τα πιο σκοτεινά και φοβικά ένστικτα των κατοίκων, την προπαγάνδα, την οικονομική κρίση και τελικά την απαξίωση στα πολιτικά κόμματα κατόρθωσαν να αποσπάσουν σχεδόν το 20% από τις κεντρικές περιοχές της Αθήνας.
«Η κατάσταση θυμίζει Απαρτχάιντ» σημειώνει οργισμένος ο ένας από τους τρεις σκηνοθέτες, μόνιμος κάτοικος του κέντρου, Κωνσταντίνος Γιάνναρης μιλώντας για όσα παρακολουθεί να συμβαίνουν στο κέντρο της πόλης. Ο ίδιος, παραχωρώντας συνέντευξη στο Δρόμο, εξιστορεί τα όσα έζησε την ημέρα της επίθεσης και το συναίσθημα της απόλυτης μοναξιάς που ένιωσε, μιλά για το πως η πλατεία έχει καταληφθεί από ομάδες κρούσεις, για τον κίνδυνο να θρηνήσουμε νεκρό, για το ρόλο της αστυνομίας και της επίσημης πολιτείας αλλά και για τη νέα του ταινία η οποία θα περιστρέφεται γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Κύριε Γιάνναρη, φαίνεται τελικά πως η επίθεση εναντίον σας την 28η Οκτωβρίου δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό…
Αυτό νομίζω αποδεικνύεται και από τα εκλογικά αποτελέσματα που πήρε η ακροδεξιά σε αυτά τα δημοτικά διαμερίσματα, όπως τα Πατήσια, η Κυψέλη και ο Άγιος Παντελεήμονας, όπου τα ποσοστά τους ξεπέρασαν το 10%. Πρόκειται για καθαρά νεοναζιστικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή, που βρήκε την ευκαιρία επειδή το ΛΑΟΣ δεν κατέβηκε αυτόνομα και εκμεταλλεύτηκαν τα ζητήματα που απασχολούν την περιοχή και τις «ανησυχίες των ντόπιων». Και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα ζητήματα είναι πάρα πολύ βίαιος και τις περισσότερες φορές εκτός νόμου, ενώ η αστυνομία δεν κάνει κάτι γι αυτό. Διάβαζα πρόσφατα στον ελληνικό τύπο ότι λόγω εγκληματικότητας διάφοροι χρυσαυγίτες έχουν στήσει περιπολίες και ειρήσθω εν παρόδω φυσικά δε λείπουν και κάποιοι τραμπουκισμοί.
Είναι τελικά επικίνδυνο να ζεις στο κέντρο της Αθήνας;
Εγώ, επικινδυνότητα σ’ αυτή την περιοχή του κέντρου, δεν έχω νιώσει, όση ένιωσα εκείνη τη βραδιά στα χέρια αυτών των τραμπούκων Ελλήνων! Αυτή είναι η ανασφάλεια που έχω νιώσει τα τελευταία 6 χρόνια που μένω στη περιοχή. Πάντα έμενα στο κέντρο της Αθήνας, παλιότερα στα Πατήσια. Ο πραγματικός κίνδυνος που ένιωσα ήταν εκείνο το βράδυ που μας επιτέθηκαν εκείνα τα παιδιά με ρόπαλα. Αυτό είναι ανασφάλεια.
Τι ακριβώς συμβαίνει στην πλατεία Αττικής; Μπορείτε να μας μεταφέρετε την εικόνα;
Υπάρχει μία κατάληψη της πλατείας, από συγκεκριμένα άτομα, προφανώς οργανωμένα από ακροδεξιές οργανώσεις, τα οποία κάθονται με σφυρίχτρες στα παγκάκια και κάθε φορά που πλησιάζει ένας «ξένος» αυτοί σφυρίζουν. Εμένα αυτές οι σκηνές μου θυμίζουν καταστάσεις Νότιας Αφρικής του 1960: Το Απαρτχάιντ…Και μετά υπάρχουν άλλες ομάδες κρούσεις, με ρόπαλα και ξύλα, που κυνηγούν και δέρνουν. Και αυτό είναι σε καθημερινή βάση. Υπάρχει ένα παιδί στη περιοχή, από το Μπαγκλαντές, το οποίο έκανε το μέγα σφάλμα να ανοίξει ένα μπακάλικο, που απευθύνεται στους γείτονες αλλά και στους ομοεθνής του και αυτή η επιχείρηση έχει καταστραφεί. Κανείς δεν τον υπερασπίστηκε. Το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου, που ήμασταν απ’ έξω από το μαγαζί και δεχτήκαμε εκείνη την επίθεση και ταμπουρωθήκαμε μέσα, το διπλανό μαγαζί που είναι ένα μπαρ- καφενείο και συχνάζουν οι ντόπιοι ο οποίοι του μιλάνε κατά τη διάρκεια της ημέρας, εκείνη τη στιγμή δεν έκαναν τίποτα! Κι αν θες να σου πω, πώς ένιωσα εκείνο το βράδυ, ένιωσα την απόλυτη μοναξιά. Αυτό ένιωσα. Όχι μόνο από την αστυνομία αλλά και από τους γύρω συμπολίτες μου.
Πώς κρίνετε τη στάση της αστυνομίας;
Εδώ, έχουμε φτάσει το σημείο που το κράτος, η πολιτική τάξη και η διανόηση σ’ αυτή τη χώρα, έχουν χάσει το τρόπο χειρισμού σε ένα μεγάλο θέμα, όπως είναι η μετανάστευση. Προφανώς λοιπόν και αυτοί συμμετέχουν εκμεταλλευόμενοι καταστάσεις στη διαστρέβλωση των γεγονότων και των περιστατικών. Όπως εκείνο το βράδυ όπου εμείς ακούσαμε από το στόμα των αστυνομικών το εξής ερώτημα: «Ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι Αφγανοί που σας έχουν επιτεθεί» ενώ τους έχουμε πει εκ των προτέρων πως ήταν Έλληνες πολίτες και μάλιστα νεαροί με ρόπαλα. Αυτό αγνοήθηκε και από τις περιπολίες που ήρθαν να μας πάρουν κατάθεση μετά την καταγγελία που είχαμε κάνει όπως και όταν πλέον είχαμε επιστρέψει στο σπίτι όταν η ΓΑΔΑ επικοινώνησε μαζί μας, όπου επέμεναν να τους πούμε ποιοι ήταν οι Αφγανοί που μας επιτέθηκαν. Φυσικά είχαμε πει ξεκάθαρα πως δεν έχουμε πέσει θύματα Αφγανών. Οι Αφγανοί ήταν τα θύματα που βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας να τους χτυπούν οι Έλληνες οι οποίοι στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον μας. Αυτό το πολύ ξεκάθαρο αγνόησε η αστυνομία και έκανε την πάπια ή έκανε πως δεν καταλάβαινε ή παρίσταναν τους ηλίθιους ή τους αφελείς. Δεν είναι ούτε αφέλεια, ούτε άγνοια. Αυτό είναι εσκεμμένο. Μπορεί να είναι ομοϊδεάτες τους πολλοί αστυνόμοι κυρίως σε αυτή τη περιοχή, άλλωστε και στο παρελθόν έχουν προκύψει πάρα πολλά ζητήματα από το Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα ή μπορεί να είναι οι ίδιοι οργανωμένοι και να ψηφίζουν ακροδεξιά κόμματα.
Υπάρχουν τρόποι να αναστραφεί η κατάσταση και οι κοινωνίες να σταθούν αλληλέγγυες με τους μετανάστες;
Το θέμα είναι να σέβεσαι τα δικαιώματα του άλλου. Και αυτός ο σεβασμός σημαίνει ότι δε στρέφομαι εναντίον του διπλανού μου. Αυτό το στοιχειώδες λέω και ζητώ. Δεν χρειάζεται να ζούμε όλοι «αγαπημένοι». Αρκεί και μόνο να υπάρχει σεβασμός. Το πως θα κάνει η κοινωνία το βήμα παραπάνω είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να λυθεί με μια κουβέντα ή με μία δικιά μου καινοτομία. Χρειάζεται μια συσπείρωση σε επίπεδο τοπικό. Μια κοινωνία των πολιτών. Αυτή τη στιγμή η κοινωνία των πολιτών έχει πάρει μια άκρα δεξιά μορφή. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι πουθενά και όταν κατεβαίνουν στην πλατεία τα γιαουρτώνουν με την ανοχή της αστυνομίας. Και αν γιαουρτώνουν προσωπικότητες και φυσιογνωμίες, οι οποίες είναι γνωστές στη χώρα όπως π.χ. ο Αλαβάνος και η Πορτάλιου, φαντάσου τι συμβαίνει σε έναν μη επώνυμο, φτωχό, που έχει έρθει από το εξωτερικό.
Πάντως, αυτό εξαρτάται και από το ίδιο το κράτος αλλά και από τις τοπικές κοινωνίες. Το πώς θα κάνουμε πιο ανθρώπινη τη ζωή μας σε πάρα πολλά θέματα: στην εκπαίδευση, στις πλατείες, στο πράσινο, στο κυκλοφοριακό, πώς θα εντάξουμε αυτά τα παιδιά που έχουν έρθει από το εξωτερικό. Πως θα τους βοηθήσουμε αυτούς που θέλουν να φύγουν π.χ. για την Ιταλία να το κάνουν. Να δούμε αν γίνεται αυτό. Δεν ξέρω, μπορεί να γίνει ή η Ευρώπη μας έχει μετατρέψει σε μία δεξαμενή ανεπιθύμητων για την ίδια ανθρώπων; Αυτό μπορούμε να θέσουμε σε μια βάση συζήτησης.
