Του Μύρωνα Ξυδάκη
Πριν από μια εβδομάδα περίπου, πραγματοποιήθηκε στην Βουλή η πολυδιαφημισμένη προ ημερησίας διάταξης συζήτηση με θέμα την διαπλοκή, ύστερα από αίτημα του Α. Τσίπρα. Τις μέρες που προηγήθηκαν της συνεδρίασης είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα ότι πρόκειται για τη μητέρα των μαχών, ότι πλησιάζει η μέρα που, επιτέλους, θα γίνουν αποκαλύψεις «με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις», που θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο της διαπλοκής και άλλα τέτοια μεγαλόσχημα. Το τελικό αποτέλεσμα; Οκτώ ώρες ανούσιας κοκορομαχίας και βερμπαλιστικών αντεγκλήσεων γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες, τη Siemens, τα δάνεια των κομμάτων και τις εξελίξεις στην Δικαιοσύνη.
Κι όλα αυτά, ενώ την ίδια ώρα διεξαγόταν η συνεδρίαση του Eurogroup κατά την οποία επιβλήθηκε ένας ακόμα εγκλωβισμός της χώρας με το σπάσιμο της υποδόσης των 2,8 δισ. και την επαναφορά της φιλολογίας περί Grexit αλά Σόιμπλε. Το γεγονός ότι επιλέχθηκε να γίνει η συζήτηση στη Βουλή την ίδια μέρα με το Eurogroup καθώς και το ότι κανείς από τους Τσίπρα-Μητσοτάκη δεν βρήκε να πει κάτι σοβαρό για τα όσα συζητιόνταν εκεί, είναι ενδεικτικό της κατάστασης. Η μοίρα της αποικίας αποφασίζεται στο εξωτερικό και την ίδια ώρα το εγχώριο πολιτικό προσωπικό το μόνο που του επιτρέπεται να κάνει είναι να στήνει φαντασμαγορίες για να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη και να δημιουργεί την αίσθηση της διαφοροποίησης μέσα από την τεχνητή πόλωση.
Το πιο εξοργιστικό, όμως, απ’ όλα είναι ότι μιλάνε σαν να γεννήθηκαν σήμερα. Λες και ο Μητσοτάκης δεν είναι γέννημα θρέμμα του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος έχοντας εμπλακεί και ο ίδιος σε σκάνδαλα όπως αυτό της Siemens ή ο Τσίπρας δεν έχει ευθύνες που επί 21 μήνες διακυβέρνησης δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα επί του πρακτέου, για την πάταξη της διαπλοκής για την οποία τόσο -υποτίθεται- ότι κόπτεται.
Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το δούλεμα, ειπώθηκαν και ορισμένα πράγματα στα οποία αξίζει κάποιος να σταθεί λίγο παραπάνω.
«Δεν είμαστε υποχείριο κανενός, δεν μας κρατάει κανείς», είπε ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα σταθερό μοτίβο του δημόσιου λόγου του ΣΥΡΙΖΑ περί ανεξαρτησίας του από την παλιά διαπλοκή. Όσο αλήθεια όμως είναι ότι η κυβέρνηση δεν είχε σχέσεις άμεσης εξάρτησης από την παλιά διαπλοκή, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα επιχειρεί να καλύψει το κενό αυτό φτιάχνοντας ένα «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ» και δημιουργώντας επί της ουσίας μέσα από το ξαναμοίρασμα των χαρτιών μια νέα, δική της διαπλοκή που θα της επιτρέψει την παραμονή στην εξουσία. Έτσι εξηγείται όλη η ιστορία με τον Καλογρίτσα και την Attica Bank, καθώς και όλες αυτές οι γέφυρες επικοινωνίας που έχουν χτιστεί με το… ανφάν-γκατέ του εγχώριου συστήματος όπως τον Μαρινάκη, τον Μελισανίδη, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα και τόσους ακόμα.
Πέρα όμως από αυτά, στην παραπάνω δήλωση υπάρχει ένα ακόμα ψέμα και μάλιστα μεγαλύτερο. Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση είναι υποχείρια των δανειστών. Με τις συμφωνίες που υπέγραψαν και τα μνημόνια που ψήφισαν παρέδωσαν τον έλεγχο της χώρας στους τεχνοκράτες του Χίλτον και του Υπερταμείου. Αυτοί είναι που κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και ενός ολόκληρου λαού.
«Ξεπληρώνουμε τα σπασμένα των δικών σας κυβερνήσεων, εδώ και σαράντα χρόνια». Η φράση αυτή που ακούστηκε για μια ακόμα φορά από τον Τσίπρα αποτυπώνει ένα δεύτερο μοτίβο της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όντως έτσι είναι. Αυτοί που κυβέρνησαν την χώρα τόσες δεκαετίες χρεώνονται και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την τωρινή κατάσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση είναι άμοιροι ευθυνών. Γιατί εδώ και σχεδόν δύο χρόνια αυτοί είναι στην κυβέρνηση. Και όλο αυτό το διάστημα όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να βελτιώσουν την κατάσταση που παρέλαβαν αλλά συνέχισαν το ίδιο μείγμα καταστροφικής πολιτικής στην χειρότερη μάλιστα εκδοχή του καθώς πέρασαν πράγματα που κανείς από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να περάσει, εμπεδώνοντας την ίδια στιγμή και ένα κλίμα απογοήτευσης, ηττοπάθειας και αποαριστεροποίησης μέσα στην ελληνική κοινωνία.
«Είστε ο πιο ψεύτης πρωθυπουργός της χώρας», είπε από την άλλη ο Κ. Μητσοτάκης απευθυνόμενος στο Α. Τσίπρα. Είναι, όμως, τόσο προφανές αυτό που η δήλωση τείνει να στερείται ουσίας. Παράλληλα, παρά την ηθικοφάνειά της έρχεται να αποσυνδέσει την ηθική από την πολιτική σάμπως και το ζήτημα δεν είναι η πολιτική που εφαρμόζεται αλλά μόνο το πόσο ψεύτης είναι αυτός που θα την εφαρμόσει. Πέραν αυτού, αποκρύπτεται, ότι συνολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι δέσμιο μιας πολιτικής που αποφασίζεται έξωθεν και ότι ο όποιος διαγκωνισμός στο εσωτερικό αφορά όχι την ουσία αλλά το ποιος θα μπορεί να παίξει πιο επάξια και πειθήνια τον ρόλο του διαχειριστή. Όσο ένα πολιτικό προσωπικό δεν έρχεται σε ρήξη με το μνημονιακό αποικιακό καθεστώς αλλά προσπαθεί να το υπηρετήσει τόσο θα αναγκάζεται να καταφύγει στο ψέμα για να μπορέσει να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη και να επιβιώσει, έστω και προσωρινά.
«Πρέπει να φύγετε μια ώρα αρχύτερα για να απαλλαγούμε από την πιο ανίκανη και ιδεοληπτική κυβέρνηση», είπε ο Μητσοτάκης σε μια στιγμή κορύφωσης του δράματος. Όντως. Η παρούσα κυβέρνηση είναι η πιο επικίνδυνη της μεταπολίτευσης και πρέπει να φύγει. Φεύγοντας, όμως, να πάρει μαζί της και την χειρότερη αντιπολίτευση που γνώρισε ο τόπος και όλο το σάπιο και φθαρμένο πολιτικό προσωπικό τους. Να μείνει πίσω ο λαός, ο μόνος που μπορεί να σώσει τη χώρα.
