«Η πολιτική κρίση: μπελάς ή ευκαιρία;» αναρωτιόταν ένα από τα βασικά άρθρα του φύλλου που κυκλοφορούσε τέτοιες μέρες πριν 10 χρόνια. «Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται η μεγαλύτερη και βαθύτερη πολιτική κρίση από την εποχή της Μεταπολίτευσης» επισημαίνει η πρώτη πρόταση, και συνεχίζει: «Η συνάντηση της οικονομικής κρίσης με την πολιτική και ιδεολογική, μας οδηγεί σε μια συνολικότερη, οργανική κρίση. Ή διαφορετικά σε μια κρίση ηγεμονίας συνολικά της αστικής κυριαρχίας στη χώρα μας… Μόλις δύο χρόνια μετά τις εκλογές του 2007, ξαφνικά τάχα, η Ν.Δ. προκηρύσσει εκλογές και ουσιαστικά παραδίδει την κυβέρνηση στο ΠΑΣΟΚ. Το οποίο, ενώ γνώριζε το χάλι της οικονομίας, έλεγε ψέματα ότι υπάρχουν λεφτά: αυτή η υπόσχεση του έδωσε μια διαφορά 10 ποσοστιαίων μονάδων από τη Ν.Δ. και άνετη αυτοδυναμία… Εννέα μόλις μήνες μετά η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην. Εννέα βουλευτές έχουν ήδη ανεξαρτητοποιηθεί, τα μέτρα στηρίζονται από ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-Ντόρα, η οργή έχει ανέβει κατακόρυφα, οργανώνονται γενικές απεργίες με συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων, η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος έχει πέσει στο χαμηλότερο επίπεδο… ενώ παράλληλα δυναμώνει μια μεγάλη ιδεολογική κρίση: κρίση νομιμοποίησης, κρίση εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, κρίση συνολικά για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, κρίση για την ευρωπαϊκή πορεία, κρίση προσανατολισμού και ταυτότητας»… Το άρθρο τελειώνει με την υπόσχεση για απάντηση στο επόμενο φύλλο του ερωτήματος: «Με ποια πολιτική μέσα στην πολιτική κρίση;». Στα Διεθνή κυριαρχεί μια συνέντευξη του Αργεντίνου φίλου Χασίντο Ρολντάν. Η τελευταία του πρόταση αφορά την ελληνική Αριστερά: «Πρέπει να υποστηρίξει το δρόμο της εξέγερσης του λαού. Πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Πρέπει να βοηθήσει το λαό να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις»…
(εφημερίδα Δρόμος, 26/6/2010, φύλλο 19)
«Έχει δίκιο ο Καντάφι» γράφει προκλητικά ο τίτλος του Σημειώματος της Σύνταξης, αναπαράγοντας μια φράση του Τσάβες, και… εξηγείται: «Μας δηλώνουν ότι η παγκοσμιοποίηση δένει όλες τις γωνιές του πλανήτη. Οι ταγοί της Κεντροαριστεράς λένε με έμφαση ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μονόδρομος. Κι όποτε συμβαίνουν γεγονότα που χαλάνε το μονοδρομικό σχήμα, φωνάζουν για αναχρονισμούς, για κράτη-ταραξίες, για συντεχνίες, για απολιθώματα κ.ο.κ. Ο μύθος όμως σπρώχνει προς άλλα συμπεράσματα: ο Τσάβες δεν είναι προϊόν του “χτεσινού” συσχετισμού δύναμης, όπως μπορεί να ισχυριστεί κανείς για τον Καντάφι. Εκλέχτηκε ακριβώς γιατί οι λαϊκές μάζες ήθελαν μια αλλαγή. Ακόμη κι αν οδηγηθεί σε συμβιβασμούς, ή αν τον ανατρέψουν, η εμπειρία της Βενεζουέλας δείχνει ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι… Η κοινωνική συνθετότητα δεν χωρά σε σχήματα όπως “παγκόσμιο χωριό”, “παγκοσμιοποίηση”, “ελεύθερη οικονομία” κ.ά.».
(εφημερίδα Αριστερά!, 24/6/2000, φύλλο 56)
