Ο κρυφός πόθος της εργοδοσίας
Ύστερα από όλες αυτές τις φιλότιμες προσπάθειες, είναι απολύτως κατανοητό γιατί εξανέστησαν βιομήχανοι, εργοδότες πάσης φύσεως -και μηδενικής αξιοπιστίας- αλλά και ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, όταν η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ μπλόκαρε την είσοδο της ΓΣΕΒΕ. Οι αντιδράσεις τους εντάθηκαν με τις δημόσιες τοποθετήσεις εκπροσώπων της Αριστεράς και με τον ΣΥΡΙΖΑ να επισημαίνει ότι «αυτό που χρειάζεται σήμερα, δεν είναι η συμμετοχή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε στημένους και προσχηματικούς διαλόγους με τους εργοδοτικούς φορείς και την κυβέρνηση, αλλά η κλιμάκωση των κοινωνικών αγώνων». Όλα αυτά τους χάλασαν τη… σούπα του κοινωνικού διαλόγου, που δεν άρχισε -τουλάχιστον- στην ώρα του.
Τι επιδιώκουν, άραγε, οι «εταίροι» της εργοδοτικής πλευράς από αυτό το «διάλογο» (ας σημειωθεί ότι, ιστορικά, την τελευταία 25ετία οι περισσότεροι κοινωνικοί «διάλογοι», στο σύνολο των χωρών της Ε.Ε., έχουν οδηγήσει σε αντεργατικούς νόμους και ρυθμίσεις); ΣΕΒ. ΓΣΕΒΕΕ. ΕΣΕΕ και Σία, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως για το καλό της ελληνικής οικονομίας, για να ξεπεραστεί η κρίση και για να υπάρχουν θέσεις εργασίας στο μέλλον, θα πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα τόσο για το μισθολογικό, όσο για το μη μισθολογικό κόστος, αβαντάροντας έτσι τις επιλογές της κυβέρνησης του κεφαλαίου. Τι εννοούν, ωστόσο, οι εργοδότες; Σε μια περίοδο έντονης επίθεσης στη ζωντανή εργασία, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ζητούν συγκεκριμένα μέτρα. Ποια είναι αυτά: να καταργηθεί ο κατώτερος μισθός, να καταργηθούν τόσο ο 13ος, όσο και 14ος, αλλά και οι ωριμάνσεις και τα επιδόματα, στον ιδιωτικό τομέα. Κρυφός τους πόθος, δε, είναι το πλήρες ξήλωμα των κλαδικών συμβάσεων εργασίας – πράγμα που είναι πασιφανές και από την περιβόητη έκθεση της Alpha Bank, στην οποία οι τραπεζίτες αποθρασυνόμενοι προφανώς από την ύπαρξη ενός «συναδέλφου» τους στη θέση του πρωθυπουργού, ζητούν ξεκάθαρα την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων των τραπεζοϋπαλλήλων. Αντίστοιχο αίτημα, σημειωτέον, έχει τεθεί και από τον ΣΕΤΕ, με τους ξενοδόχους να εκβιάζουν ώστε να συνεχίσουν να δημιουργούν θέσεις εργασίας (ασχέτως αν αυτές είναι περιορισμένης απασχόλησης, εκ περιτροπής κ.λπ.) στον «μοναδικό κλάδο που δείχνει ακόμη σημάδια ανάκαμψης» -σύμφωνα με τις αστικές αναλύσεις. Οι εκπρόσωποι των εργοδοτών στον ελεύθερο -κατά τα λοιπά- διάλογο, απαιτούν -και μάλιστα άμεσα- μέτρα για το «μη μισθολογικό κόστος» όπως απαλλαγή από τις εισφορές στα ασφαλιστικά Ταμεία, απαλλαγή εισφορών για τα επιδόματα ανεργίας κ.λπ. Με άλλα λόγια, δουλέψτε και επιδοτηθείτε μόνοι σας.
Ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας, μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό στις αρχές της εβδομάδας, ουσιαστικά αντέκρουσε τις ανακοινώσεις της ΓΣΕΕ, σύμφωνα με τις οποίες στον κοινωνικό διάλογο «η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είναι αδιαπραγμάτευτη και πως αναζητούνται λύσεις επί των μη μισθολογικών», αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «οι κοινωνικοί εταίροι δεν ενδιαφέρονται τόσο για τον κατώτατο μισθό, όσο για τις κλαδικές συμβάσεις»!
Βόμβα στα θεμέλια της εργασίας
Και πώς άλλωστε να μην το δηλώνει αυτό ο κ. Κουτρουμάνης, όταν τα ίδια τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), αποδεικνύουν ότι το 2011, η έννοια του κατώτατου μισθού -και της προστασίας του- έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, καθώς τουλάχιστον 1.727 επιχειρήσεις σε όλη την Ελλάδα προχώρησαν σε μείωση μισθών, ενώ 1 στους 3 εργαζόμενους παραμένει ανασφάλιστος.
Η πραγματική βόμβα, ωστόσο, στα θεμέλια της ζωντανής εργασίας, που εισήγαγε το Μνημόνιο στην αγορά της Ελλάδας, αφορά τις βίαιες αλλαγές των συμβάσεων εργασίας. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία του ΣΕΠΕ για το σύνολο του 2011, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που άλλαξαν στη διάρκεια του 2011 είναι αυξημένες κατά 73,25% όσον αφορά τη μερική απασχόληση, 193,06% για την εκ περιτροπής απασχόληση κατόπιν συμφωνίας με τους εργαζομένους και 631,89% για την εκ περιτροπής απασχόληση με μονομερή απόφαση του εργοδότη (σε ετήσια βάση). Σε πραγματικά νούμερα γύρω στις 60.000 θέσεις εργασίας μετατράπηκαν από πλήρους απασχόλησης, σε μερικής ή εκ περιτροπής.
Από τα στοιχεία αυτά αποδεικνύεται καθημερινά το στοίχημα που έχει βάλει το ΔΝΤ και η τρόικα, σε συνεργασία με την κυβέρνηση και τους εργοδότες για το μέλλον της χώρας. Πλήρης κατεδάφιση του εργασιακού τοπίου και μετατροπή της χώρας στην… Ινδία της Ευρώπης.
Μ.Ε.
