Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα φαινόμενα των τελευταίων χρόνων, ίσως και χωρίς προηγούμενο, είναι η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων από την κοινωνία σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ανέκαθεν, κάτι όχι κολακευτικό είχε να πει ο περισσότερος κόσμος για τους πολιτικούς, αλλά ποτέ άλλοτε η επιφύλαξη, η αμφιβολία και η αποδοκιμασία δεν είχαν εξελιχθεί σε καθολική απαξίωση που με εντατικούς ρυθμούς εκτείνεται, βαθαίνει και εδραιώνεται.
Τα δύο κόμματα που μονοπωλούσαν την πολιτική εξουσία ξεμπροστιάστηκαν και εμφάνισαν προχωρημένα συμπτώματα αποσύνθεσης. Από το 90%plus των ψήφων που σταθερά μοιράζονταν μεταξύ τους από το 1981, ξέπεσαν στο 40%minus, το οποίο κι αυτό είναι σαθρό. Εσωτερικά, τα κόμματα αυτά κλονίστηκαν, ηγετικά τους στελέχη αποκαθηλώθηκαν ή αποσύρθηκαν και, το βασικότερο, πολύ μεγάλο κομμάτι της εκλογικής και πελατειακής τους βάσης ήρε την εμπιστοσύνη της, απομακρύνθηκε ή διολίσθησε σε άλλα σχήματα και στην αποχή.
Η προς στιγμήν ελπίδα που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ εξανεμίστηκε σε λιγότερο από ένα εξάμηνο διακυβέρνησης. Με την κωλοτούμπα του Ιουλίου 2015 επήλθε το πρώτο σοκ, η πρώτη μεγάλη διάψευση και η πρώτη ανώμαλη προσγείωση. Αυτοί που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 δεν είχαν πια τις ψευδαισθήσεις που είχαν όταν πρωτοανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη δύναμη. Αλλά μέσα στον καταιγισμό των εξελίξεων, έχοντας πολύ πρόσφατα αποδεσμευτεί –όχι εύκολα- από μία σχέση πολλών δεκαετιών με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., προ τετελεσμένων, δεν είχαν άλλη επιλογή. Τα άκυρα και η αποχή, οι ψήφοι στη ΛΑΕ, όπως και στη ΔΗΜΑΡ, τον Λεβέντη, το Ποτάμι και τη Χρυσή Αυγή, είναι παράπλευρες συνέπειες του πολιτικού αδιεξόδου που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Τώρα, η απόρριψη και απομάκρυνση από τον ΣΥΡΙΖΑ ίσως είναι πιο εύκολη για πολλούς ψηφοφόρους γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αφενός είχε μία μικρή κοινωνική βάση του 3%, γερασμένη και ανομοιογενή, και αφετέρου κανένας πολιτικός και κανένας φορέας στο παρελθόν δεν αθέτησε 100% τις θέσεις και τις εξαγγελίες του. Η kolotoumba του ΣΥΡΙΖΑ έγινε διεθνής πολιτικός όρος, επειδή είναι ποιοτικά και ποσοτικά σκάλες ανώτερη από τις αναμενόμενες υπαναχωρήσεις των κομμάτων που παίρνουν την εξουσία διεθνώς. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ακόμα ένα ποσοστό εκλογικής επιρροής, αυτό συμβαίνει επειδή οι αντίπαλοί του στη Βουλή είναι για γέλια και για κλάματα, ως ψευδόμενοι, διαπλεκόμενοι, γελοίοι, ανεπαρκείς ή μαχαιροβγάλτες (βλέπε Μητσοτάκη, Γεωργιάδη, Λεβέντη, Βενιζέλο, Γεννηματά, Μιχαλολιάκο κ.λπ.). Γι’ αυτό σπανίζουν πια στα καφενεία και τις παρέες οι άνθρωποι που θα αντιδράσουν ακούγοντας τους άλλους να αποκαλούν τους πολιτικούς κλέφτες ή προδότες.
Τελικά, τα μνημόνια έχουν και την καλή τους πλευρά. Όσο οδυνηρές κι αν είναι οι συνέπειες από την εφαρμογή τους, προσφέρουν τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσει η κοινωνία τους λογαριασμούς της μ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό που λυμαίνεται τον τόπο, τον ξεπουλάει στα αρπακτικά, καταστρέφει τις ζωές των πολιτών, αχρηστεύει, συρρικνώνει ή εκποιεί όλες τις συλλογικές κατακτήσεις (το Σύνταγμα, τα εργασιακά δικαιώματα, τις συντάξεις, τις δημόσιες υποδομές, τον ιδιωτικό πλούτο κ.λπ.) και εκχωρεί την εθνική κυριαρχία στις ξένες μαφίες. Οι εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κόμματα της εξουσίας και τα παραρτήματά τους είναι αντιθέσεις που δεν αφορούν το λαό, είναι σκυλοκαβγάδες μέσα στους κόλπους μιας αντιλαϊκής νομενκλατούρας.
Είναι ηλίου φαεινότερο: όταν τέθηκε το ζήτημα με το λαό ή με τους ξένους νταβατζήδες, το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν ταλαντεύτηκε: πήγε με τους νταβατζήδες. Αυτό καταλαβαίνει η κοινωνία. Τα διαφορετικά χρώματα των κομμάτων δεν κρύβουν πλέον την ομοιότητά τους.
Τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας αποτελούν χειροπιαστά ψηφίσματα της κοινωνίας εναντίον της πολιτικής κάστας που είναι ενιαία εχθρική στην κοινωνία. Κι αυτό μπορεί να αποβεί σε καλό εάν φανεί ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που μπορούν να δώσουν θετική προοπτική στο μεγάλο κοινωνικό ρεύμα αντίδρασης. Αλλιώς θα συνεχιστεί απρόσκοπτα η πνιγηρή καταβύθιση της χώρας στην άβυσσο της φτώχειας, της λεηλασίας, της ανισότητας και της εξάρτησης.
Ατιμασμένος,
Γκαούρ
