του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου*
Το υπουργείο Υγείας, η κυβέρνηση, μέσα στη νύχτα, με «Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου», παίρνει τα κλειδιά του ΚΕΘΕΑ, θέλοντας να διασφαλίσει, όπως διατείνεται, την «αποκατάστασης της χρηστής διοίκησης και δημοσιονομικής διαχείρισης». Τι κι αν το ΚΕΘΕΑ, ποτέ δεν δημιούργησε ελλείμματα, δεν προέβη σε δανεισμό και δεν ενεπλάκη σε σκάνδαλα; Τι κι αν είναι ένας δημόσιος οργανισμός υγείας, που από το 1995 καθιέρωσε ετήσιο δημόσιο απολογισμό, ελέγχεται από ορκωτούς λογιστές και η πολύ καλή κατάστασή του, επιβεβαιώθηκε από τον πρόσφατο έλεγχο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους; Το υπουργείο Υγείας, υπό την εποπτεία του οποίου τελεί το ΚΕΘΕΑ, τα γνώριζε όλα. Άλλωστε, ο υπουργός Υγείας, παραδέχτηκε σε εκπροσώπους του Οργανισμού, ότι δεν αφήνει υπονοούμενα κακοδιαχείρισης σε σχέση με παλιές ή νυν διοικήσεις, κάτι που μπορεί να εκληφθεί και ως αναδίπλωση σε σχέση με το ηθικό σκέλος του ζητήματος ή ακόμα και για την προβαλλόμενη ουσία του.
Όμως η ρετσινιά μένει. «Εεε, κάτι θα υπάρχει. Δεν μπορεί;», «χωρίς φωτιά δεν υπάρχει καπνός», θα πει ο μέσος πολίτης που δε θέλει να γνωρίζει λεπτομέρειες. Ο ρημαγμένος, πληγωμένος και αποκαμωμένος από την ηθική, πολιτισμική και οικονομική κρίση και την εισβολή των μνημονίων, Έλληνας, μπορεί να υπερθεματίσει στο γεγονός ότι ένα διορισμένο έμμισθο Δ.Σ., θα αντικαταστήσει άμισθα και εθελοντικά μέλη ενός Δ.Σ., ψηφισμένου και εκλεγμένου και από τους ίδιους τους θεραπευόμενους. Η δεκαετία των μνημονίων, σβήνει σιγά σιγά στη συλλογική μνήμη, τα λαμόγια, τους εργολάβους και τους «ημέτερους», που ήταν διορισμένοι αλλά ποτέ δεν λογοδότησαν για το δημόσιο χρήμα που κατασπαταλήθηκε.
Μα τότε, για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό; Η ευρύτερη επικοινωνιακή πολιτική της νέας κυβέρνησης επικεντρώθηκε σε κάποια «πιασάρικα» κλισέ: «Σαν έτοιμοι από καιρό οι υπουργοί», «αποφασιστικότητα», «κανονικότητα», «επιχειρηματικότητα», «νόμος και τάξη», «διάλυση των άβατων».
(Δεν είναι τυχαίο, ότι τη λέξη «άβατο» χρησιμοποίησε για το ΚΕΘΕΑ ο Φιλελεύθερος-Liberal.gr, που λειτουργεί ως προπαγανδιστικός προωθητικός μηχανισμός της κυβέρνησης. Τώρα μάλιστα, ενορχηστρώνει το επόμενο στάδιο της μεθόδευσης, αυτό της σπίλωσης και της συκοφαντίας, μέσα από επιλεκτικές και αποσπασματικές αφηγήσεις, όπου το μείγμα: Αλήθεια, μισή αλήθεια, ψέμα, προσωπική γνώμη, ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου, τα βιώματα, οι κοινωνικές του εμπειρίες, κ.ά., οδηγούν σε έναν αχταρμά επιχειρημάτων μέσα στον οποίο χάνεται τόσο η αλήθεια όσο και το ψέμα).
Η μεγάλη εικόνα της αποικίας που μας πιέζουν να δεχτούμε ότι πρέπει να είναι η «κανονική» πατρίδα μας, συμπυκνώνεται στην απόφαση για το ΚΕΘΕΑ.
Σε μια Ελλάδα, που παρέδωσε τα κλειδιά στους «απ’ έξω», στους υπερεθνικούς ηγεμόνες, τους διορισμένους επιτρόπους κάθε λογής και τους ντόπιους τοποτηρητές. Σε μια πατρίδα, που της καταργήθηκε το… αυτοδιοίκητο εδώ και πολλά χρόνια και οριστικά εδώ και μια δεκαετία, η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ, είναι τόσο η συμβολική όσο και η πραγματική αποτύπωση της «κανονικότητας» της χώρας, στον μικρόκοσμό μας.
Είναι η διασπορά και η αναπαραγωγή στην καθημερινότητα της υγείας και της θεραπείας, αλλά και της ζωής μας, της παρασιτικής ιδιωτικής επιχείρησης, στην οποία ετοιμάζεται –με αποικιακές φαστ τρακ διαδικασίες– να μετατραπεί η χώρα μας συνολικά. Είναι δυνατόν κυβερνήσεις που παραχώρησαν και δέχτηκαν την εθνική υποδούλωση ενός ολόκληρου πολιτισμού, να δεχτούν ότι ένας πολιτισμός αυτοδιαχείρισης και αυτοβοήθειας μπορεί να σώζει όχι μόνο ανθρώπους, αλλά –αλίμονο– θα μπορούσε να προτείνεται ως αέρας ελευθερίας και δημοκρατίας, για να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους, «εξαρτημένες» χώρες, όπως η πατρίδα μας; Αυτό τρέμουν και φοβούνται οι εξουσίες, κάθε απόχρωσης. Τις συναθροίσεις του λαού, την Εκκλησία του Δήμου, τις συναδελφικές εκκλησίες της κοινοτικής μας παράδοσης, την Πόλη του Περικλή και του Καβάφη. Τρέμουν ακόμα και το όνομα «Ιθάκη». Οι θεραπευτικές Κοινότητες στην Ελλάδα είχαν εντοπιότητα συνδέθηκαν με έδαφος, με την παραγωγή, τη δημιουργία, τη ναυτοσύνη. Κατά έναν τρόπο, συνδέθηκαν με την παράδοση και το αντιστασιακό πνεύμα του Ελληνισμού που προσδιόρισε ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος. Έμαθαν τους εξαρτημένους ανθρώπους να αντιστέκονται σε έναν τόπο που η υπερηφάνεια και η αντίσταση ήταν ιστορικά απαραίτητος όρος ύπαρξης.
Συνδέθηκαν και με ανθρώπους, Οδυσσείς της ζωής σε μια Ελλάδα που πάλευε με τους δαίμονές και τις αντιφάσεις της, αλλά έφτιαχνε παρέα, γειτονιά και κοινότητες για τα εξαρτημένα και πληγωμένα παιδιά της και δεν θα άφηνε κάποιο μέλος της να πεθάνει. Ζούσαμε τα τελευταία πολλά χρόνια, τον μεγάλο κοινωνικό μετασχηματισμό προς την ιδιώτευση, την απάθεια και τον ατομικισμό, ενός πολιτισμού που είχε διδάξει στην οικουμένη τη δημοκρατία, την ελευθερία, τη συλλογική αλληλέγγυα κοινότητα. Αυτή την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα θύμιζε –με τα στρεβλά και τα σωστά του– το ΚΕΘΕΑ. Κι αυτό τρομάζει, επίσης την εξουσία που ενεργοποιεί μια αντιδημοκρατική πράξη η οποία ταιριάζει σε έκτακτες καταστάσεις.
Και τι κάνουν; Είτε νεκρώνουν «από τα μέσα» τη δημοκρατία, είτε την παύουν αυταρχικά, είτε την κάνουν λάστιχο και εργαλείο επιβολής και «επιχειρηματικότητας» για τα ιδιωτικά συμφέροντα της «Συμβουλευτικής διαχείρισης», των φαρμάκων και των… «δικαιωμάτων». Για να μπορεί, η κάθε «Πράξη Νομοθετικού-σαδιστικού περιεχομένου», να μετατραπεί σε «Πράξη Επιχειρηματικού Περιεχομένου» και το ΚΕΘΕΑ, από Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, σε «Κέντρο Οικονομικής Διαχείρισης Ατόμων με Δικαίωμα στην Εξάρτηση».
Υ.Γ. Για πικραμένους φίλους και διστακτικούς, μια κουβέντα για το 1967 από κάποιον «κοινοτικό» φίλο που εμπιστεύομαι: «Μια δημοκρατία που στριμώχτηκε και αυτοαπαξιώθηκε για χρόνια, καταλύθηκε από μια χούντα που πλασαρίστηκε ως το φάρμακο για την “φαυλοκρατία”, γι αυτό και μπόρεσε, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, να κυβερνά χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις. Ας μην αφήσουμε την απέχθεια μας για κάθε υπάρχουσα κατάσταση που μας αδικεί, να οδηγήσει σε ανοχή μπροστά στα χειρότερα που έρχονται».
* Ο Δημήτρης Ναπ. Γιαννάτος είναι γραμματέας του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ
Γενική συνέλευση και μεγάλη συναυλία
Την Κυριακή 13/10 θα πραγματοποιηθεί η Γενική Συνέλευση του ΚΕΘΕΑ, στην οποία συμμετέχουν οι εμπλεκόμενοι με το θεραπευτικό έργο του φορέα (εργαζόμενοι, μέλη επανένταξης, οικογένειες) και την οποία η κυβέρνηση θέλει να καταστήσει διακοσμητικό όργανο, καταργώντας το αυτοδιοίκητο του οργανισμού.
Την Τετάρτη 16/10, το απόγευμα, στην πλατεία Συντάγματος, ο Σύλλογος Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ πραγματοποιεί μεγάλη συναυλία με πλήθος καλλιτεχνών που δηλώνουν τη συμπαράστασή τους. Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθεί το πλήρες πρόγραμμα.
