Οι εσωκομματικές διεργασίες στον χώρο της κεντροαριστεράς, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ και στον όλον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν πάρει φωτιά. Έπειτα από τις ευρωεκλογές έγινε ξανά σαφές πως είναι απαραίτητο να υπάρξει ένας ακόμη πόλος στο πολιτικό σύστημα, τέτοιος που να μπορεί να εξασφαλίσει ότι δεν θα εκφραστεί η διογκούμενη κοινωνική δυσφορία εκτός του αποδεκτού πλαισίου. Αυτό τέθηκε μετ’ επιτάσεως από το δίδυμο Τσίπρα-Παπανδρέου και πλέον, έπειτα από τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών, αναπαράγεται με θρησκευτική ευλάβεια από όλα τα μέσα του χώρου. Κάποιοι όπως η Νέα Αριστερά και το «Κόσμος» του Π. Κόκκαλη το λένε ανοιχτά, άλλοι όπως ο Χ. Δούκας πιο μαζεμένα, αλλά η δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος στην κεντροαριστερά, κατ’ εικόνα και ομοίωση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, είναι το σχέδιο που δοκιμάζεται αυτή τη στιγμή.
Υπό αυτή την έννοια, η ηγεσία Κασσελάκη έχει ήδη πετύχει πολλά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αμερικανοποίηση της πολιτικής σκηνής, βοήθησε στην απεμπλοκή Τσίπρα ώστε να πλασαριστεί με νέο ρόλο, άλλαξε τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ σε βαθμό που να μπορεί να αποτελέσει μια από τις συνιστώσες της ενοποίησης και ξεκαθάρισε το τοπίο από στελέχη όπως αυτά της Νέας Αριστεράς που ήθελαν έναν πιο ειδικό ρόλο στην διαδικασία της ανασύνθεσης. Ωστόσο, η εσωτερική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να εμφανίζει διαρκώς νέους λαγούς, που δημιουργούν κάθε είδους προβλήματα στην ηγεσία Κασσελάκη, η οποία όμως δεν φαίνεται πως θα πέσει αμαχητί. Η αποχώρηση Δραγασάκη έπειτα από την κόντρα για τα μαύρα ταμεία, το διαδικτυακό σκυλοφάγωμα και τα αυτόνομα κείμενα- επιστολές από διάφορες φράξιες είναι ενδεικτικά ως προς την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς, όπου φαίνεται πως διάφορα κέντρα επιθυμούν να μην υπάρχει κανένας αδιαμφισβήτητος παίκτης. Στη Νέα Αριστερά έχουν ήδη ξεκινήσει τη συζήτηση για ένα λαϊκό μέτωπο α λα γκρέκα –που βέβαια θα είναι λαϊκό μέτωπο χωρίς έναν αντίστοιχο Μελανσόν–, έπειτα από κοινή εκδήλωση με το «Κόσμος» του Π. Κόκκαλη, με ακριβώς αυτό το θέμα. Σε αυτή την περίπτωση το μέγεθος και τα ποσοστά στις τελευταίες εκλογές δεν επιτρέπουν κάτι περισσότερο από την προσδοκία να πιέσουν τους βασικούς παίκτες σε μια τέτοια κατεύθυνση ώστε να διασφαλιστεί κάποιος ρόλος και εν γένει η ύπαρξη αυτών των δύο πολιτικών κινήσεων.
Η κινητικότητα στο ΠΑΣΟΚ είναι πολύ μεγαλύτερη λόγω των επερχόμενων εσωκομματικών εκλογών, με οκτώ υποψηφιότητες για την αρχηγία του κόμματος να έχουν κατατεθεί ήδη. Καταρχάς, οκτώ υποψηφιότητες είναι πολλές, τόσες που φανερώνουν πως και εντός του ΠΑΣΟΚ το ενδεχόμενο μιας διαλυτικής κατάστασης και φαγωμάρας δεν είναι μακριά. Το υποψηφιότητες Δούκα και Ανδρουλάκη, φαίνεται να παραμένουν φαβορί για τη διεκδίκηση της προεδρίας, με τον πρώτο να αντιπροσωπεύει μια πιο έντονη τάση προς την αναμόχλευση της κατάστασης στην κεντροαριστερά ενώ ο δεύτερος επιμένει –προς το παρόν– σε μια ανεξάρτητη πορεία για το ΠΑΣΟΚ. Τα νερά στην κούρσα της προεδρίας για το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως «τάραξε» η υποψηφιότητα της Α. Διαμαντοπούλου, η οποία έρχεται δημοσκοπικά τρίτη. Η συγκεκριμένη υποψηφιότητα φαίνεται να επιδιώκει μια άλλη ατζέντα για την πορεία του κέντρου, με την Διαμαντοπούλου να δηλώνει πως είναι ενάντια σε ιδέες περί μετώπων. Επιπλέον η σχέση της με τη Ν.Δ και η μέχρι τώρα πορεία της αντιπροσωπεύουν μια αλλαγή ρότας για το ΠΑΣΟΚ προς ένα πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο προφίλ, πιο κοντά σε αυτό που εκπροσωπούν τμήματα των ευρωπαϊκών ελίτ. Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες έχουν περισσότερο διαπραγματευτικό χαρακτήρα προσπαθώντας να συγκεντρώσουν ένα ποσοστό που ίσως κρίνει τον νικητή στο δεύτερο γύρο. Παράλληλα, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως καμία από τις υποψηφιότητες δεν έχει μέχρι τώρα εξαγγείλει διακριτό πολιτικό λόγο, καθώς φαίνεται πως σε γενικές γραμμές υπάρχει συμφωνία για το πολιτικό πρόγραμμα που θα ακολουθηθεί. Αυτό είναι και η μοναδική κοινή συνισταμένη στην διαδικασία ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς, το πολιτικό πρόγραμμα δεν εξαγγέλλεται διότι υπαγορεύεται στο ακέραιο εκ των δυτικών «συμμάχων», είτε πρόκειται για οικονομικές δεσμεύσεις, είτε για γεωπολιτικές παραχωρήσεις, είτε για πολεμικές εξορμήσεις. Σε όλα συμφωνούν άπαντες οι συμβαλλόμενοι, το μίγμα αλλάζει μόνο ως προς το ύφος και άλλες μικρολεπτομέρειες στο βαθμό που και αυτές δεν ενοχλούν.
