Η μοίρα της ομάδας ήταν πάντα άμεσα συνδεδεμένη με αυτή της πόλης.
Η φωνή μιας σημαντικής μερίδα των Καταλανών για απόσχιση από την Ισπανία εκφράστηκε δυνατά μέσω της ψηφοφορίας στις περιφερειακές εκλογές. Το κόμμα του κυβερνήτη Αρτούρ Μας πήρε την πρωτιά, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, ενώ το δεύτερο κόμμα είναι επίσης αποσχιστικό.
Σε μια στιγμή, λοιπόν, που το ιστορικό αίτημα για αυτονομία βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο, η Μπαρτσελόνα αυξάνει τη διαφορά της στην κορυφή της Πριμέρα Ντιβισιόν, ενώ το φετινό ντέρμπι της με τη Ρεάλ Μαδρίτης εξελίχθηκε σε ειρηνική διαδήλωση για αυτοδιάθεση της Καταλονίας.
Από την πρώτη μέρα του συλλόγου του 1899, η μοίρα της ομάδας ήταν άμεσα συνδεδεμένη με αυτή της πόλης. Στη δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα, το 1923, η Μπάρτσα έδωσε πνοή στο καταπιεσμένο αίσθημα του «καταλανισμού», αφού κατάφερε να ενώσει τον κόσμο τριγύρω της. Οι σκληρές δοκιμασίες στην περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο λειτούργησαν ως ακόμα ένας ενωτικός παράγοντας, αφού ο δικτάτορας επιτέθηκε σε ό,τι είχε σχέση με την περιοχή, βομβάρδισε τα γραφεία της ομάδας και την υποχρέωσε μέχρι και να αλλάξει την πλήρη ονομασία της!
Κάπως έτσι, λοιπόν, και μέσα από το πέρασμα του χρόνου, εξελίχθηκε η σύνδεση της ομάδας με την πόλη, την ευρύτερη περιοχή και την κοινωνία, η οποία και δίνει νόημα στο μότο του συλλόγου «Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος». Ο προηγούμενος πρόεδρος, Ζοάν Λαπόρτα, παραδέχθηκε δημόσια ότι χρησιμοποίησε την περίοδο που ήταν στο θώκο του για να προωθήσει τα δικαιώματα της Καταλονίας. Ο νυν, Σάντρο Ροσέλ, αν και είχε υποσχεθεί ότι θα είναι πιο μετριοπαθής και ασκούσε κριτική στον Λαπόρτα για τη στάση του, έχει αλλάξει κατεύθυνση.
Είναι δεδομένο ότι η Μπαρτσελόνα αποτελεί έκφραση της καταλανικής κουλτούρας, την οποία, όπως τονίζει και ο Πέδρο, οι ποδοσφαιριστές την διδάσκονται από μικροί. Καταλανισμός, όμως, δεν είναι μόνο οι «Μπλαουγράνα». Ο Οριόλ Πουγιόλ, γενικός γραμματέας του κόμματος CDC δηλώνει ξεκάθαρα ότι βοηθάει στο κίνημα. Τονίζει, ωστόσο, ότι η ευθύνη της αλλαγής δεν μπορεί να βαραίνει μόνο την ομάδα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία.
Ο πρώην θρύλος, Γιόχαν Κρόιφ, ξεκαθαρίζει ότι η ταυτότητα της ομάδας στα χρόνια του Φράνκο δεν υπάρχει πια και είναι λογικό, αφού όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, δεν υπάρχει δικτατορία. Όπως, λοιπόν, η Μπάρτσα θεωρείται κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, έτσι και το κίνημα των Καταλανών είναι κάτι παραπάνω από την Μπαρτσελόνα…
Θ. Σαρρής
