Δεν έχω ζήσει σε πόλεμο και κατοχή.
Ίσως, σε τέτοιες συνθήκες, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης να οδηγεί αρχικά τους ανθρώπους σε μια μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης. Ο αιφνιδιασμός, ο πανικός, η στέρηση, ο φόβος και η αδυναμία είναι νευροπαραλυτικά και η ανάγκη -με όποιες αβαρίες- για επιβίωση κυρίαρχη. Η αντίδραση και η αντίσταση έχουν χρόνο ωρίμασης και εξαρτιούνται από πολλούς παράγοντες, αντικειμενικούς και υποκειμενικούς.
Και επειδή τώρα πόλεμο έχουμε, παρατηρούμε και μετράμε τις κοινωνικές συμπεριφορές, με μεγάλη ανησυχία. Ανησυχία όχι μόνο για τα δεινά, αλλά και για την παθητική αντιμετώπιση των συνεπειών του πολέμου από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί, όσο κι αν το καθεστώς και τα φερέφωνά του αποκρύπτουν στοιχεία και ωραιοποιούν τη ζοφερή πραγματικότητα, η καταστροφή βιώνεται και γίνεται αισθητή όλο και πιο έντονα από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Και είναι πολύ μεγάλη η καταστροφή. Αλλά ενώ οι καθεστωτικοί προσπαθούν να την κρύψουν, πολλά από τα θύματα χώνουν τρομαγμένα το κεφάλι τους στην άμμο.
Αποσιωπάται η καταστροφή στα τηλεοπτικά παράθυρα από τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο να αποσιωπηθεί στις σελίδες των οικονομικών εφημερίδων που η αξιοπιστία των πληροφοριών είναι ζωτική για το κύρος και την επιβίωση του εντύπου στους επιχειρηματικούς κύκλους. Έτσι, όσο κι αν η συντελούμενη καταστροφή γίνεται προσπάθεια να εξισορροπηθεί με κείμενα μιας κάποιας αισιοδοξίας, οι πιο «κυνικοί» αναλυτές επισημαίνουν το μέγεθός της και αποδοκιμάζουν τις πολιτικές που εφαρμόζονται.
Ένα κείμενο του Κώστα Καλλίτση, στο οικονομικό ένθετο της Καθημερινής, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό. Παραθέτει στοιχεία και ξεσκεπάζει όλη την ψευτιά πάνω στην οποία χτίζεται η διάλυση της χώρας. Ιδού μερικά αποσπάσματα:
«Η κυβέρνηση χρυσώνει το χάπι, λέγοντας ότι θα απολυθεί μόνο το 2%, αλλά έτσι θα βελτιωθεί το κράτος. Από το 2010 μέχρι σήμερα μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000, δηλαδή κατά 20%, αλλά η ταλαιπωρία του πολίτη ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο βασανιστική όσο είναι σήμερα. Γιατί, λοιπόν, το 2% θα κάνει αυτό που δεν έκανε το 20%;»
«Δεν υπάρχει σχέδιο για τις τράπεζες: τα κεφάλαια που δόθηκαν με χρέωση των φορολογουμένων και τα περίπου 15 δισ. καταθέσεις που επέστρεψαν στις τράπεζες, έφυγαν για την αποπληρωμή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (από τα 125 δισ. χρωστάμε τα 78 δισ. ευρώ σήμερα), ενώ η Αθήνα δεν τολμά να κάνει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Και καθώς δεν υπάρχει σχέδιο ανάπτυξης, όσα κεφάλαια απομένουν, αντί να χρηματοδοτούν νέες υγιείς μονάδες και, κυρίως, σε ανταγωνιστικούς κλάδους, εύκολα καταλήγουν σε μεγαλόσχημους που ήδη είχαν λάβει δάνεια ή θαλασσοδάνεια, για να διασωθούν και να μη “σκάσουν”.»
«Πουλάμε κρατικές επιχειρήσεις σε ξένες, επίσης κρατικές, επιχειρήσεις (όπως η SOCAR), πουλάμε τον ΟΠΑΠ μαζί με ένα “ελευθέρας” να σπείρει στις γειτονιές 35.000 “φρουτάκια” για την ψυχαγωγία ενηλίκων και ανηλίκων, αλλά αφήνουμε το Ελληνικό να ρημάζει, κάτι μεταξύ σκουπιδότοπου και πάρκινγκ παροπλισμένων αεροσκαφών, 12 χρόνια μετά τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα.»
«Γιατί δεινοπαθεί ο ελληνικός λαός τρία χρόνια; Για να φτιάξουμε τα νούμερα ή τη χώρα; Για μια ανταγωνιστικότητα-φούσκα (που θα σπάσει στο πρώτο σκίρτημα της ανάκαμψης ή στο φύσημα της πρώτης διεθνούς αναταραχής…) μέσω διάλυσης της αγοράς εργασίας και ισοπέδωσης των αμοιβών ή για ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης με βιώσιμες θέσεις εργασίας; Για να τακτοποιήσουμε τους ισολογισμούς και να εκλιπαρήσουμε χάρισμα των χρεών μας ή για να γίνουμε ικανοί να παράγουμε και να τα αποπληρώνουμε; Για να συρρικνώσουμε το κράτος σε επίπεδα αφρικανικής χώρας ή για να το μεταρρυθμίσουμε, να γίνει φιλικό στον πολίτη και την ανάπτυξη;»
«…Η απουσία σχεδίου κατατείνει σε ένα ευδιάκριτο αποτέλεσμα: αφού καταστραφούν οι αξίες και προκληθεί μια τεραστίων διαστάσεων αναδιανομή πλούτου, η κρίση να περάσει χωρίς να αφήσει κληρονομιά ριζοσπαστικές αλλαγές, χωρίς να θιγούν κατεστημένα συμφέροντα, χωρίς να σπάσουν οι δομές του παρασιτισμού, χωρίς να πληγούν οι πυλώνες της καθυστέρησης, της διαπλοκής, της διαφθοράς. Και η Ελλάδα να σέρνεται επί πολλά έτη. Με άλλα λόγια, η έλλειψη σχεδίου έχει αποτελέσματα που ισοδυναμούν με τα αποτελέσματα ενός σχεδίου. Καταστροφής.» (Καθημερινή, 8 Σεπτ. 2013)
Τα είπε όλα, σταράτα, ο αναλυτής, με τεκμηρίωση που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Και, ένα μήνα αργότερα, γράφει και σχολιάζει πικρόχολα:
«Οι εξαγωγές (χωρίς τις επανεξαγωγές καυσίμων) έχουν αυξηθεί 7,9% το 2011, έμειναν στάσιμες (0,9%) το 2012 και φέτος τον Αύγουστο μειώθηκαν 7,6%. Προστέθηκαν 126.000 άνεργοι και η ανεργία έφτασε το 27,6%. Η κατανάλωση μειώνεται 14,4%. Οι τράπεζες μειώνουν απόλυτα τις χορηγήσεις τους στις επιχειρήσεις κατά 4,5%. Η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται 7,2%. Το ΑΕΠ, φέτος θα είναι φτωχότερο από το 2008 κατά 47 δισ. ευρώ. Και η μάχη με την τρόικα θα γίνει για 1 ή 2 δισ. ευρώ. Έτσι θα μπει πάτος στο βαρέλι της ύφεσης;» (Κώστας Καλλίτσης, Καθημερινή, 13 Οκτ. 13)
Η δεύτερη απορία, και ανησυχία ταυτόχρονα, είναι γιατί δεν μπορεί η Αριστερά αυτά τα στοιχεία που είναι απλά και εύληπτα να τα περνάει με συνεχή ροή και ενημέρωση στην κοινωνία, που είναι ευάλωτη στην κυβερνητική προπαγάνδα και μασάει τα ψέματα, τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις. Γιατί είναι τόσο ανεπαρκής και αναποτελεσματικός ο αντίλογος και η αντιπροπαγάνδα της Αριστεράς όταν τα επίσημα στοιχεία μιλούν από μόνα τους;! Φταίνε μόνο οι αντικειμενικοί παράγοντες ή φταίνε και οι υποκειμενικοί;
Στέλιος Ελληνιάδης
