Την περασμένη Τετάρτη –όπως και πάμπολλες Τετάρτες αυτή τη χρονιά– καταγράφηκε ένταση στο Ειρηνοδικείο Αθηνών την ώρα που μέλη πολιτικών σχηματισμών (ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας) και κοινωνικών κινημάτων (Κίνημα Δεν Πληρώνω) έβγαζαν συμβολαιογράφους έξω από το κτίριο προκειμένου να μην πραγματοποιηθούν πλειστηριασμοί.
Μια διμοιρία της ΥΜΕΤ βρισκόταν εντός της αίθουσας του Ειρηνοδικείου για να επιβάλει την… τάξη, με τον ίδιο –λίγο πολύ– τρόπο που στις 2 Σεπτεμβρίου ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις είχαν παραταχθεί αξημέρωτα στο Ρέθυμνο έξω από το κατάστημα κάποιου «κόκκινου» δανειολήπτη, το δάνειο του οποίου είχε πουληθεί σε αμερικανικό fund και ο εκπρόσωπος του fund είχε προσέλθει για να κάνει κατάσχεση.
Πλειστηριασμοί ακινήτων, κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών για να πληρωθούν χρέη στην εφορία, καταστήματα που βγαίνουν στο σφυρί, τράπεζες που απαιτούν ληστρικά να αποπληρωθούν τα δάνεια που έδωσαν αφειδώς τα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας, συνιστούν μερικές μόνον από τις πολλές όψεις των δυσβάσταχτων καταστάσεων που καλούνται να ζήσουν και ζουν χιλιάδες συμπολίτες μας.
Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά τα τελευταία δύο χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη «λαϊκή δεξιά» των Ανεξάρτητων Ελλήνων συνεχίζουν με τις πολιτικές τους να ισοπεδώνουν όχι απλά τις κατακτήσεις της ελληνικής κοινωνίας αλλά να ισοπεδώνουν ακόμα και τα βασικά αγαθά που συνθέτουν το πλαίσιο μιας αξιοπρεπούς ζωής όπως για παράδειγμα είναι η στέγαση. Παρομοίως έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά για την παθητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και τη γενικευμένη παραίτησή της από αγώνες και διεκδικήσεις.
Με το παρόν σημείωμα, επιθυμία είναι να αναδειχθεί πως μπορεί η ιστορική μνήμη να αποτελέσει παράδειγμα. Παράδειγμα για το γεγονός πως λύσεις υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν, εάν ο ατομικισμός, ο φόβος και η αδράνεια της πλειονότητας δώσουν τη θέση τους στην αλληλεγγύη και τη δράση.
Εν προκειμένω, ένα φωτεινό ιστορικό παράδειγμα έρχεται από την παινεμένη Βαρκελώνη της περιόδου 1910-1936.
Το 1922 ένα ισχυρό συνδικάτο ενοικιαστών έφτασε να εξαγγείλει απεργία σε συνεργασία με το συνδικάτο οικοδόμων. Την περίοδο εκείνη καταγράφονταν συνεχείς διαμαρτυρίες για να μειωθούν τα ενοίκια ή οι τιμές των τροφίμων, απεργοί και άνεργοι αρνούνταν να πληρώσουν στα εστιατόρια, η κατάληψη κατοικιών ήταν σε ημερήσια διάταξη, όπως επίσης και οι παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από τις οικίες των μεγαλοϊδιοκτητών (Κάρλος Τάιμπο, Να ξανασκεφτούμε την Αναρχία).
Αν μπόρεσε η Βαρκελώνη του περασμένου αιώνα, γιατί να μην μπορέσει η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη ή η Λάρισα του 2017;
Αν μπορούν μια χούφτα άνθρωποι στα Ειρηνοδικεία να σταματούν πλειστηριασμούς, γιατί να μην μπορέσουν χιλιάδες στους δρόμους να ανατρέψουν πολιτικές;
* Η Ζηνοβία Σαπουνά είναι δημοσιογράφος
