Μετά από την εφαρμογή επί 13 χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, το «αναπτυξιακό» οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας έχει γίνει πολύ χειρότερο. Την παρούσα περίοδο, θεωρητικά εκτός μνημονίων, συνεχίζεται η υποβαθμισμένη πρωτογενής και δευτερογενής (βιομηχανική) παραγωγή και «αναπτύσσονται» οι υπηρεσίες της διαμεσολάβησης με τα logistics, τον ανεξέλεγκτο μαζικό τουρισμό και το real estate με απόλυτη έμφαση στον τουριστικό τομέα. Έτσι φθάσαμε σε ένα σημείο όπου η οικονομία έχει αρχίσει να μεγεθύνεται, όμως ο ονομαστικός μέσος μισθός και φυσικά η σύνταξη βρίσκονται πολύ κάτω από τα επίπεδα της προ του έτους 2010 εποχής, τα εργασιακά δικαιώματα στο ναδίρ, η ανεργία κινείται στο 10% με τη ανεργία νέων και γυναικών στα ύψη. Με αυτά τα δεδομένα, τα κέρδη έχουν απογειωθεί, αλλά αυτό δεν επαρκεί στις ελίτ. Η αναζήτηση ακόμα υψηλότερης κερδοφορίας σε συνδυασμό με το οικονομικό μοντέλο οδηγούν σε νέες στρεβλώσεις, με άμεσο κοινωνικό αντίκτυπο και επιτάχυνση της υποθηκευμένης δημογραφικής πορείας της χώρας.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία φαίνεται να υπάρχουν περίπου 400.000 κενές θέσεις εργασίας, οι 130.000 από τις οποίες είναι στον τουρισμό και τις κατασκευές, 70.000 σε διάφορους τομείς και 170.000 εποχιακοί για τον αγροτικό τομέα (φράουλα, ροδάκινα κ.λπ.). Οι περισσότερες από τις θέσεις αυτές δεν μπορούν να καλυφθούν, παρά την υπάρχουσα ανεργία. Οι λόγοι συνοψίζονται στο ότι είναι πολύ κακοπληρωμένες και απαιτούν μετακίνηση των εργαζόμενων, με αποτέλεσμα να μην καλύπτεται ούτε το κόστος μετακίνησης-διαμονής στην περιοχή εργασίας. Τα όσα μάθαμε το καλοκαίρι του 2023 στον χώρο του τουρισμού είναι ενδεικτικά της κατάστασης. Παράλληλα, καλό είναι να θυμόμαστε και τα γεγονότα με τους αλλοδαπούς εργάτες γης στην Ηλεία (συγκομιδή φράουλας) πριν από μερικά χρόνια.
Η απάντηση των ελίτ και της κυβέρνησης σε αυτή την κατάσταση είναι έτοιμη. Αγνοώντας τις ανάγκες επιβίωσης και εξέλιξης του ελληνικού λαού, αποφάσισαν λύσεις fast track για να μην χαθεί η ευκαιρία. Στον πρόσφατα ψηφισμένο ασφαλιστικό νόμο έβαλαν τροπολογία που επιτρέπει την εισαγωγή εργαζόμενων από τρίτες χώρες με διακρατικές συμφωνίες. Ήδη υπάρχει διακρατική συμφωνία με την Αίγυπτο, ετοιμάζονται να υπογραφούν άμεσα με Γεωργία, Μολδαβία και Ινδία, και ακολουθούν στο εξάμηνο με Βιετνάμ, Φιλιππίνες και Αρμενία. Σημαντικότερη από όλες εκείνη με την Ινδία, λόγω μεγέθους πληθυσμού και χώρας, αλλά και για λόγους ευρύτερης συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Ινδού πρωθυπουργού Μόντι στην Αθήνα και την αναβάθμιση των σχέσεων σε «στρατηγική εταιρική σχέση».
Οι ελίτ από την πλευρά τους ετοιμάζουν το έδαφος για να έχουν το μικρότερο κόστος. Ήδη έχουν γίνει προτάσεις σε εταιρείες κρουαζιέρας ή γενικότερα πλοίων προκειμένου να μισθώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα πλοία με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως χώροι «φιλοξενίας»-διαμονής των αλλοδαπών εργαζόμενων. Οι κινήσεις αυτές γίνονται με δεδομένα α) το άνοιγμα του θεσμικού πλαισίου που αναφέραμε, και β) τα γνωστά πλέον προβλήματα όσον αφορά την ανυπαρξία διαθέσιμων κατοικιών προς ενοικίαση, συνεπώς τα ενοίκια στα ύψη, λόγω των τουριστικών στρεβλώσεων.
Συνολικά μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο με σχεδιασμό για αθρόες εισαγωγές ξένων εργατικών χεριών, με σκοπό την πίεση και την υποβάθμιση των Ελλήνων εργαζομένων και των όποιων δικαιωμάτων έχουν μείνει. Η λογική της «αρπαχτής» στην ελληνική οικονομία συνεχίζεται και εντείνεται.
