Ένα κοινωνικό αγαθό αφαιρείται διά της βίας
Στις 7 Φεβρουαρίου 1985 η κυβέρνηση ανακοινώνει αύξηση της τάξης του 68% στις ομοσπονδίες! Τη δεκαετία του ’90 και μέσα στο μεθύσι των μεταλλίων, η τάση αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Μετά; Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το προολυμπιακό έτος 2003 η κυβέρνηση μοίρασε στον Προϋπολογισμό της για τον αθλητισμό 146 εκατομμύρια ευρώ. Και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεκίνησε η καθίζηση. Φάνηκε, δηλαδή, ότι το κράτος πήρε όσα ήθελε να πάρει από τον αθλητισμό και στη συνέχεια, όταν δεν υπήρχε λόγος να τον ενισχύει άλλο, τον εγκατέλειψε μέσα σε ένα σύννεφο σκανδάλων, αραχνιασμένων σταδίων και μιζέριας.
Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης, ο συνολικός προϋπολογισμός για τον αθλητισμό, όπως ειπώθηκε από στελέχη της ΕΟΕ, έχει πέσει πια από φέτος, μετά και τις τελευταίες μνημονιακές περικοπές, από τα 99,5 εκατ. ευρώ στα 66,6 εκατ. (υπενθυμίζουμε ότι το 2003 ήταν 146 εκατ.). Με συνέπεια να μην μένει για τις πραγματικές ανάγκες όλου του αθλητισμού ένα ποσό μεγαλύτερο των 5 εκατ., αφού τα πιο πολλά χρήματα πάνε σε ανελαστικές δαπάνες. Θα περίμενε κάποιος ότι ο χώρος του αθλητισμού θα ευαισθητοποιηθεί άμεσα μετά απ’ αυτό που συμβαίνει και που τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό. Δεν διακρίνουμε κάτι τέτοιο. Γενική κινητοποίηση δεν υπάρχει. Μόνο ανακοινώσεις, δηλώσεις κ.λπ. Πού είναι ο Σύλλογος Ολυμπιονικών; Οι ομοσπονδίες; Οι αθλητές και οι προπονητές τους; Οι φίλαθλοι; Τα ΜΜΕ;
Είναι, μάλιστα, σαφέστατο ότι απ’ αυτή την εξέλιξη πλήττεται για μια ακόμα φορά η βάση του ελληνικού αθλητισμού. Αυτή που μόνιμα είναι στο περιθώριο. Τα σωματεία θα υποφέρουν, δηλαδή. Τα παιδιά και οι γονείς τους θα βρεθούν στον αέρα. Η κοινωνική διάσταση του αθλητισμού θα συμπιεστεί ακόμα περισσότερο. Κανένα δίχτυ ασφαλείας δεν υπάρχει. Άλλη μια μεγάλη ευκαιρία φαίνεται να χάνεται. Αντί να ενισχυθεί το προφίλ του αθλητισμού, πάνω σε υγιείς βάσεις αυτή τη φορά, γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Τα μαθήματα δεν γίνονται παθήματα. Είτε προ, είτε μετά Μνημονίου. Τελικά, τον πρωταθλητισμό μάς τον επέβαλλαν κι από την καλή κι από την ανάποδη όταν το χρήμα έρεε. Τον «μη αθλητισμό» θα τον γνωρίσουμε τώρα, με την επιδεικτική αδιαφορία της τρόικας και τις βίαιες αποφάσεις της συγκυβέρνησης.
Τον πραγματικό αθλητισμό, όμως, δεν μας τον πρόσφεραν ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι έτσι δεν μάθαμε ποτέ τη σημασία του αθλητισμού ως κοινωνικό αγαθό! Ειδικά σε τέτοιες εποχές…
Β.Γ.
