Ο προεκλογικός ορυμαγδός και τρεις σημαντικές παράμετροι
Του Αριστοτέλη Ζωγράφου
Το προεκλογικό κλίμα ενίοτε εμποδίζει να διακρίνει κανείς τις πραγματικές τάσεις. Μέσα στην προεκλογική βουή και τις μικρότητές της συντελείται μια ιδεολογική αποπλάνηση που μπερδεύει επιθυμίες, συνθήματα, επιδιώξεις, φιλοδοξίες, δίνοντας τελικά μια παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας, των κύριων τάσεων, των βασικών παικτών-πρωταγωνιστών.
Από την άποψη αυτή διακρίνουμε τρεις βασικές παραμέτρους που δεν αναδύονται με σαφήνεια μέσα στην «κολοβή» προεκλογική περίοδο που βιώνουμε:
Επιβάλλονται οι όροι ενός συμβιβασμού για τη συνέχιση του καθεστώτος επιτήρησης που ξεκινά από τη «μη καθαρή λύση» στις εκλογές, τις πιέσεις για ευθυγράμμιση του πολιτικού κόσμου στο ρεαλισμό ενός συμβιβασμού με τους τροϊκανούς, την ακύρωση κάθε λαϊκής κινητικότητας.
Συνεχίζεται και εντείνεται η τουρκική προκλητικότητα και οι διεκδικήσεις σε όλο το τόξο από Κύπρο, Καστελόριζο, Αιγαίο, Θράκη και «θα μάθουμε να ζούμε» υπό την πύλη του εκβιασμού και των διεκδικήσεων «εν αγαστή φιλία και αλληλεγγύη». Μόνο που οι προσγείωση στην πραγματικότητα θα γίνει με οδυνηρούς τρόπους κι ας επιχειρούν να μας αποκοιμίσουν συστηματικά.
Ο λαϊκός παράγοντας είναι παγωμένος, παρακολουθεί όσα γίνονται από τις ειδήσεις και δεν βλέπει τους όρους μιας μεγάλης αλλαγής. Ψαλιδίζονται οι προσδοκίες, δεν ξέρει σε τι μπορεί να ελπίζει.
Ο διπολισμός ή δικομματισμός που επιβάλλεται και επικυριαρχεί στο πολιτικό πεδίο δεν οδηγεί αυτόματα στο αιτούμενο που είναι να μπει τέλος στο παλιό σάπιο πολιτικό σύστημα. Πρώτα απ’ όλα, η μεταγραφολογία της τελευταίας στιγμής δείχνει πολλά πράγματα: την ποιότητα των πολιτικών προσώπων που αφού έκαναν ό,τι έκαναν, τώρα κάνουν επίσης τα πάντα απλώς και μόνο για την προσωπική πολιτική επιβίωσή τους. Η πολιτική των ανοιγμάτων και συμμαχιών νοθεύει το αίτημα για ένα νέο πολιτικό σύστημα.
Δεύτερον, τα εν λόγω πλασαρίσματα, που η ρίζα τους βρίσκεται στη διάλυση μορφωμάτων που στήριξαν μνημονιακές πολιτικές αλλά και στα ήθη που ανέδειξε η μάχη του 180-120 για δύο-τρεις μήνες, δείχνουν ότι οι μεταμορφώσεις του σάπιου πολιτικού συστήματος είναι πολυπλόκαμες και ανθεκτικές.
Τρίτον και κυριότερο, ο διπολισμός-δικομματισμός ενισχύει και τα δύο πρώτα κόμματα, βοηθά δηλαδή αρκετά και το δεύτερο. Γεγονός που δημιουργεί τους όρους μιας «μη καθαρής λύσης» και εγκλωβισμού του πολιτικού σκηνικού σε δίπολα που επιβάλλουν την εξαφάνιση χώρων, κινήσεων, πρωτοβουλιών που θα κινούνταν σε μια πορεία λαϊκής μεταπολίτευσης.
Γιατί ένα αποτέλεσμα που θα βρίσκει κοντά τα δύο μεγάλα κόμματα (με το άθροισμα των ποσοστών τους πάνω από το 60% και τη διαφορά πρώτου και δεύτερου μικρή) αποτελεί επιτυχία του κ. Σαμαρά που, κανονικά, θα έπρεπε να… ψάχνεται όπως ο Βενιζέλος κι όχι να χτυπά 25άρια, ενώ έχει κάνει όλα όσα δικαίως του καταλογίζονται. Το σκηνικό αυτό του διπολισμού-δικομματισμού και της πόλωσης που το παράγει, αποτέλεσε πολιτική τακτική και δεν παράχθηκε μέσα από μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική πόλωση. Ήρθε ως αποτέλεσμα μαζέματος της λαϊκής κινητικότητας στους κανόνες μιας κοινοβουλευτικής διαμάχης διανθισμένης με πολλά στοιχεία πολιτικής σήψης, σημάδι ότι απομακρυνόμαστε από τα όσα είχαν αναδείξει οι πλατείες, πριν από τρία χρόνια.
Και μόνο η επανεμφάνιση του ΓΑΠ, σε συμβολικό επίπεδο, δείχνει πόση οπισθοχώρηση συντελείται…
Βαράνε καμπανάκια στον πολιτικό στίβο. Η ιστορικότητα της εποχής δεν μετριέται με τα ποσοστά, αλλά με τα αποθέματα που έχει ένας λαός να τραβήξει ανηφόρες.
