Οι διεργασίες «εσωτερικού» (ας τις ορίσουμε έτσι, εντοπίζοντάς τες στην πολιτική σκηνή και στην κοινωνία) δεν μπορούν να ξεκοπούν από αυτές που θα ορίζαμε ως διεργασίες «εξωτερικού» – δηλαδή του άμεσου περίγυρού μας, των στοχεύσεων διαφόρων μεγάλων δυνάμεων για την περιοχή μας, του εν εξελίξει γεωπολιτικού αναδασμού.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν λόγοι που οι διεργασίες εσωτερικού έχουν τη σημασία τους: είτε για εσωτερική κατανάλωση και χειραγώγηση μιας κρισιακής (πολιτικής και κοινωνικής) κατάστασης, είτε επειδή το διαφαινόμενο τέλος του Μητσοτάκη μπορεί να συμβεί χωρίς να έχει προετοιμαστεί μια διάδοχη κατάσταση.
Χωρίς να θέλουμε να επεκταθούμε στην πρόσφατη κρίση με τη Λιβύη και την αυξημένη είσοδο στην Κρήτη χιλιάδων μεταναστών (βλέπε και πολύ καλή ανάλυση στο άρθρο του Δημήτρη Γκάζη, στις σελίδες 2-3 του παρόντος φύλλου), η κυβέρνηση, εντελώς απροετοίμαστη και κάτω από το βάρος του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, αντικατέστησε τον κ. Βορίδη με τον έτερο ακροδεξιό κ. Πλεύρη στο πόστο του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Μάλλον ακολουθεί μια σκλήρυνση στο ζήτημα για να αντισταθμίσει τις πιέσεις που έχει από τα δεξιά της (Σαμαράς, Βελόπουλος, Νίκη κ.λπ.). Οι δομές θα κτιστούν στην Κρήτη, αλλά κεντρική γραμμή μοιάζει να είναι η… αλλαγή του σιτηρεσίου! Όπως δήλωσε ο κ. Πλεύρης: «Δεν μπορεί να τρώνε 4 φορές κρέας και μία ψάρι την εβδομάδα και να πληρώνει ο Έλληνας και ο Ευρωπαίος φορολογούμενος»! Όποιος έρχεται «θα έχει να διαλέξει 5 χρόνια φυλακή ή άμεση επαναπροώθηση», κ.ο.κ.
Πρόκειται βεβαίως για ρητορικά σχήματα, που δεν αλλάζουν το κεντρικό μότο στο ζήτημα: Η Ελλάδα θα είναι μια πύλη εισόδου προς Ευρώπη, θα είναι και ένας «φράκτης» για να μην φθάσουν στην «ευημερούσα» Ευρώπη. Και κάτι ακόμη, που ξεχνούν αυτές τις μέρες οι αναλυτές και τα ΜΜΕ: ήδη από Γερμανία θα μας αποσταλούν «πίσω» περίπου 80.000 μετανάστες.
Πρώτη πλύση, πάντα σε χαμηλές θερμοκρασίες: Πλύση Τσίπρα
Η εβδομάδα που πέρασε, με τη συμπλήρωση 10 χρόνων από το Δημοψήφισμα και τη Σύνοδο αρχηγών κομμάτων*, ξεκίνησε μια διαδικασία «κάθαρσης» και «ολικής επαναφοράς» του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική διαδικασία. Η βασική «μπουγάδα» έγινε από το in.gr του ομίλου Μαρινάκη, που παρουσίασε μια νέα εκδοχή. Βάσει αυτής, ο Τσίπρας, αναλογιζόμενος την κρίσιμη κατάσταση και για να πετύχει «καλή συμφωνία», προχώρησε σε ένα ενιαίο σχέδιο: Δημοψήφισμα για πίεση της ευρωκρατίας, και Σύνοδο αρχηγών κομμάτων για μεγαλύτερη διαπραγματευτή ισχύ για την «καλή συμφωνία». Άρα ουδεμία «κωλοτούμπα», κανένα πραξικόπημα από μεριάς ευρωκρατίας, κανένα τελεσίγραφο τρόικας και δανειστών, και επίτευξη στις 12/7, μετά από 17 ώρες διαπραγματεύσεων, της «καλής συμφωνίας». Ένα μήνα μετά η Βουλή (το μεγάλο πλυντήριο), αφού ψήφισε όλα τα προαπαιτούμενα, θα επικύρωνε πανηγυρικά με 222 ψήφους υπέρ την «καλή συμφωνία». Δηλαδή το 3ο Μνημόνιο (μακρύτερο και χειρότερο από τα προηγούμενα δύο, όσα και να λένε οι Συριζαίοι μνημονιοφύλακες).
Μέσα στις «αποκαλύψεις» για το τι έγινε εκείνες τις μέρες, αρχίζουν και οι φιλοφρονήσεις προς τον Τσίπρα από την κα Μέρκελ επί ελληνικού εδάφους (στη Λυρική του Ιδρύματος Νιάρχος, εκεί όπου παλιά βρισκόταν ο Ιππόδρομος και σύχναζαν οι αλογομούρηδες, και τώρα είναι η απαρχή της Νέας Ελληνικής Ριβιέρας μέχρι Σούνιο). Ακολουθούν επίσης φιλοφρονήσεις ανάμεσα σε Τσίπρα και Παυλόπουλο για το πώς ξεπέρασαν από κοινού τις «δύσκολες μέρες». Ο Τσίπρας, που τώρα έχει ανακαλύψει τον «νέο πατριωτισμό» (βρισκόμαστε στην εποχή Τραμπ και το ξέρει), δηλώνει εντυπωσιασμένος από τον «βαθύτατο πατριωτισμό» του κ. Παυλόπουλου. Στην πραγματικότητα όλα αυτά αφορούν ένα «πουσάρισμα» (από το αγγλικό push – σπρώξιμο / σπρώχνω) του Τσίπρα στην πολιτική σκηνή από κύκλους και παράγοντες που θέλουν μια αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, και δεν βλέπουν τον κεντροαριστερό χώρο να μπορεί να ορθοποδήσει. Μια δοκιμή λοιπόν, για να δουν αν και τι μπορεί να περιμαζέψει το «παιδί». Λέγεται δε ότι αυτή τη διερεύνηση την επικροτεί και η Πρεσβεία, διότι δεν θέλει καθόλου τον Μητσοτάκη και κατανοεί πως δεν μπορεί να στηριχθεί ένα πολιτικό σύστημα μόνο στον δεξιό του πυλώνα. Πρέπει να τροφοδοτηθεί και ο κεντροαριστερός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι βασικοί ολιγάρχες που ανακατεύονται με τα ΜΜΕ και την πολιτική τροφοδοτούν συχνά και τους δύο χώρους, ή και όλα τα κόμματα, για παν ενδεχόμενο.
Δεύτερη πλύση: Πρόγραμμα «Σαμαρά κάνε την κίνηση!»
Στις 10/7 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ «ομάδα πολιτών», με επικεφαλής τους κκ Μελετόπουλο και Μάζη, έδωσε στη δημοσιότητα Διακήρυξη που υπογράφονταν από 91 πολίτες οι οποίοι ανησυχούν σφόδρα για την πορεία της χώρας, δεν μπορούν άλλο τον κ. Μητσοτάκη και τα μικρά κόμματα διαμαρτυρίας, και ανυπομονούν να δουν επιτέλους μια «δύναμης διακυβέρνησης» με «σοβαρό πρόγραμμα και άξια στελέχη». Δηλαδή κάτι ανάλογο με «αυτό που έκανε ο Παπάγος όταν έφτιαξε τον Εθνικό Συναγερμό το 1951, ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974» (όπως δήλωσε ο κ. Μελετόπουλος στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, 11/7/2025). Αναζητείται δηλαδή προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους και ικανοτήτων, με πρότερη πρωθυπουργική εμπειρία, με διεισδυτικότητα στα ΜΜΕ, με καλές σχέσεις με σύμμαχες χώρες (αυτά ειπώθηκαν στην ίδια συνέντευξη). Στην ερώτηση ποιους εννοούν, η απάντηση είναι: Κ. Καραμανλής και Α. Σαμαράς. Κύκλοι του κ. Καραμανλή διευκρινίζουν ότι το θέμα δεν τους αφορά, επομένως απομένει ο κ. Σαμαράς.
Η δεύτερη πλύση αφορά δηλαδή την εμφάνιση του Α. Σαμαρά ως λύσης που μπορεί να οδηγήσει στην απαλλαγή από τον Μητσοτάκη. Πώς; Αν φτιάξει κόμμα, κατέβει στις εκλογές (όποτε κι αν γίνουν), και πάρει ένα ποσοστό που θα αφαιρέσει την αυτοδυναμία της Ν.Δ., θα οδηγήσει σε παραίτηση του Μητσοτάκη ή αντικατάστασή του από άλλον της Ν.Δ., και επομένως θα δρομολογηθούν άλλες εξελίξεις. Τουτέστιν η κίνηση δεν πάει ακριβώς για να βγάλει πρωθυπουργό τον Σαμαρά, αλλά μέσω αυτού να επιδιώξει την εκπαραθύρωση του Μητσοτάκη, και μετά ίδωμεν. Βέβαια όλα αυτά παρουσιάζονται ως το «καινούριο» στην πολιτική ζωή του τόπου, ως μια πολιτική που «εφευρίσκει» και προσωπικότητες και πολιτικές για τη χώρα, και άλλα τέτοια φαιδρά. Η όλη κίνηση μοιάζει σαν προάγγελος κάποιας πρωτοβουλίας του Σαμαρά, τίποτα παραπάνω. Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες της στιγμής, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Αφού γίνεται το βήμα των 91 πολιτών για να στρώσουν το δρόμο για τον Σαμαρά, μετά ταπεινά και σεμνά δηλώνουν ότι «δεν είμαστε πολιτικοί, αλλά νοιαζόμαστε για την χώρα» κ.ο.κ., με επιστέγασμα «Τι ωραίος που είναι ο Αντώνης, λεβέντης, πατριώτης και της αντρικής σχολής»! Άλλωστε το έχει δηλώσει ο ίδιος μέσα στη Βουλή…
Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, παραθέτουμε από το σημείο 7 της Διακήρυξης των 91 πολιτών: «Όμως, την ανασύνταξη της χώρας και τη δημιουργία αξιόπιστης εναλλακτικής δύναμης διακυβέρνησης δεν μπορούν να την αναλάβουν ούτε τα διαρκώς συρρικνωμένα κόμματα εξουσίας ούτε τα μικρομεσαία κόμματα διαμαρτυρίας. Μπορούν, όμως, να την αναλάβουν ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες με κυβερνητική εμπειρία, ακεραιότητα, παιδεία και αποδεδειγμένο πατριωτισμό, που διαθέτουν το απαιτούμενο κύρος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Προσωπικότητες που έχουν πίστη στην ευρωπαϊκή παράδοση και στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας, αλλά και έχουν έμπρακτα αποδείξει ότι βλέπουν την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της Δύσης και όχι ως ουραγό, που αντιλαμβάνονται τις διεθνείς συμμαχίες της Ελλάδας ως πλαίσιο προώθησης του εθνικού της συμφέροντος, όπως, άλλωστε λειτουργούν όλες οι κυρίαρχες χώρες. Που να έχουν αυτοτελές όραμα και σχέδιο για την Ελλάδα, δίχως να παραδίδονται στο εκάστοτε έξωθεν εισαγόμενο αφήγημα. Που να γνωρίζουν να οικοδομούν συμμαχίες και να διαμορφώνουν στόχους. Προσωπικότητες που μπορούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του μέλλοντος των νεώτερων γενεών και των γενεών που έρχονται. Που να έχουν την ικανότητα να δρομολογήσουν μία νέα εποχή για την Ελλάδα. Αυτές οι προσωπικότητες, ακόμη και εάν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να “εφευρεθούν”. Αλλά ευτυχώς υπάρχουν, και πρέπει να επιστρατευθούν!»
Το πρώτο μισό της τελευταίας φράσης, «ευτυχώς υπάρχουν», μας καθησυχάζει εντελώς, γιατί ίσως «ευτυχώς θα σωθούμε». Το δεύτερο μισό «πρέπει να επιστρατευθούν» μοιάζει με κάλεσμα ή άνωθεν παραγγελία για τις επόμενες κινήσεις του Ανδρός, που θα εισακούσει την έκκληση και θα πράξει τα «δέοντα». Η «πλύση» συνεχίζεται και ο «ολίγον» μνημονιακός Σαμαράς, που όταν ανέλαβε πρωθυπουργός δήλωσε ότι «όλοι κάνουμε λάθη» (για την πρότερη αντιμνημονιακή θέση της Ν.Δ. επί ΠΑΣΟΚ), αναμένεται τώρα να «σώσει» την Ελλάδα. Ή απλά να συμβάλλει στην απομάκρυνση του Μητσοτάκη, που δεν ισοδυναμεί με σωτηρία εντός του ίδιου και απαράλλακτου συστημικού-δυτικού πλαισίου.
Το «ποια Ελλάδα θέλουμε» δεν θα το πουν τα πλυντήρια, το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή ακόμα και η Τεχνητή Νοημοσύνη. Θα το πει ένας ενεργοποιημένος λαός, με πρώτο βήμα τη συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει και τι θέλει ο ίδιος
Τρίτη πλύση: Το υπερπλυντήριο-στεγνωτήριο της Βουλής απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ
Αυτές τις μέρες το Στεγνοκαθαριστήριο «Η Βουλή των Ελλήνων» δίνει ρεσιτάλ πλύσης ολόκληρης της Ν.Δ. για το έγκλημα των Τεμπών, και προσπαθεί να βρει τρόπο να «καθαρίσει» και τον τεράστιο λεκέ του ΟΠΕΚΕΠΕ, ενώ μάλλον έρχονται και νέες δικογραφίες. Αρκούσε μία από τις δύο αυτές υποθέσεις για να παραιτηθεί μια ολόκληρη κυβέρνηση και όχι απλά κάποιος υφυπουργός. Τώρα, με ενεργές και τις δύο υποθέσεις, έπρεπε να γκρεμιστεί το καθεστώς Μητσοτάκη και όλο το επίσημο παρακράτος που έχει θέσει σε λειτουργία. Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Η Βουλή, ως υπερπλυντήριο κρατικών σκανδάλων και εγκλημάτων, έχει βρει τρόπους, διαδικασίες, κωλυσιεργίες, ώστε να προστατεύει τους υπεύθυνους και να εξουδετερώνει κάθε πρωτοβουλία και έρευνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Η κατάθεση της πρότασης του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων για προανακριτική πριν λίγο καιρό απορρίφθηκε μετ’ επαίνων, πάλι από την πλευρά της Ν.Δ.! Η Αριστερά σύσσωμη (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Α.) δεν ψήφισε την πρόταση του Συλλόγου. Ακολούθησε η μήνυση σε 14 βουλευτές της Ν.Δ. που πήραν μέρος στο «μοντέλο προανακριτικής Τριαντόπουλου», που κι αυτή καταψηφίστηκε από τη Ν.Δ. Αυτή την φορά ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Α. βρήκαν καταφύγιο στην ωραία και βολική θέση «παρών». Στις 7 Ιουλίου η κυρία Καρυστιανού κατέθεσε τις 1.350.000 υπογραφές πολιτών που ζητούσαν να καταργηθεί ο νόμος περί ασυλίας υπουργών και βουλευτών: καμία υποστήριξη της πρωτοβουλίας αυτής από τα παραπάνω κόμματα! Στην πράξη θα καταστρατηγηθεί το δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας πολιτών με 500.000 υπογραφές. Είπαμε, η Βουλή είναι το υπερπλυντήριο!
Κάπως έτσι, με κεντρικό πρωταγωνιστή τους υπεύθυνους εγκλημάτων και κατάφωρων σκανδάλων, με συνεργό ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, και με την απουσία οποιασδήποτε σοβαρής και σχεδιασμένης κινητοποίησης της κοινωνίας και του λαϊκού παράγοντα, οι διαδικασίες «πλύσης» προχωρούν χωρίς σημαντικά προσκόμματα. Για να εξηγηθούμε με σαφήνεια: Μόνο κάτω από μια ασφυκτική πίεση μιας μεγάλης εξωκοινοβουλευτικής κινητοποίησης είναι δυνατό να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα, τόσο για την καταδίκη των υπευθύνων του εγκλήματος των Τεμπών όσο και για τα σκάνδαλα πλιάτσικου σε όλα τα επίπεδα (ΟΠΕΚΕΠΕ, ΤΑΑ κ.λπ.). Από τις 28 Φεβρουαρίου, μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο, έπρεπε να ήταν διαφορετική η πορεία, ιδιαίτερα με αυτό που μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «κίνημα των Τεμπών». Αν αμέσως μετά την κινητοποίηση κατατίθονταν στη Βουλή οι 1.350.000 υπογραφές και απαιτούνταν άμεσα να γίνει συζήτηση και ψηφοφορία, και παράλληλα απευθυνόταν κάλεσμα από τη φυσική ηγεσία του κινήματος ο λαός να αυτοοργανωθεί στο «κίνημα των Τεμπών» μέσα από συλλόγους, επιτροπές και συνελεύσεις, θα είχε δημιουργηθεί μια άλλη δυναμική, απαραίτητη για μια άλλη πορεία.
Μια τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε άλλους –θετικούς– όρους και θα ασκούσε μεγάλη πίεση στην κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη. Θα συνέβαλε και στην πολιτικοποίηση του ακηδεμόνευτου κινήματος. Θα του έδινε ζωή, διαδικασίες, φωνή, στόχους. Υπήρχε αντικειμενικά αυτή η δυνατότητα, θα την ακολουθούσε ο κόσμος. Ναι, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν ήταν αντιληπτό, οπότε έγιναν άλλες επιλογές και ιεραρχήσεις. Γενικά, δεν μπορεί ένας λαός να περιμένει από μία εισαγγελέα της Ε.Ε. να τον σώσει. Το κράτος δικαίου δεν υπάρχει ούτε στην Ευρώπη, αλλά εμείς περιμένουμε μια μαγική μεταλαμπάδευσή του στην Ελλάδα… Το σαθρό παρακράτος που έχει στηθεί τα τελευταία 5-6 χρόνια πρέπει να γκρεμιστεί. Ο δικαστικός δρόμος είναι μια πτυχή μόνο του αγώνα. Δεν μπορεί να είναι ο κεντρικός δρόμος, δεν μπορεί αυτός και μόνο να φέρει αποτελέσματα, ιδίως αν αποσυνδεθεί από τη λαϊκή κινητοποίηση.
Σύνοψη
Σε ένα περιβάλλον μεγάλων γεωπολιτικών αναδασμών και πολεμικών προετοιμασιών, σε ένα περιβάλλον έντονων διεργασιών στο πολιτικό σκηνικό, το κοινωνικό και εθνικό ζήτημα στην ενότητά του καθίσταται πιο σύνθετο και δύσκολο προς επίλυση. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από Μεσσίες. Η καθήλωση του λαϊκού παράγοντα, η μετατροπή του σε παθητικό θεατή, η μη ενασχόληση με το πώς μπορεί και πρέπει να ενεργοποιηθεί, οι αυταπάτες γύρω από θεσμούς ευρωπαϊκούς και ελλαδικούς, η ενασχόληση με τις εκλογικές διαδικασίες και τα ποσοστά των κομμάτων, είναι όροι για συνέχιση της ίδιας πτωτικής πορείας.
Τα «πλυντήρια» που λειτουργούν, και άλλα που στήνονται, δεν οδηγούν πουθενά θετικά. Περνάμε μια από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου. Η αντίδραση και η αντίσταση σε αυτήν την κατάσταση απαιτούν άλλα πράγματα, άλλα πρότυπα, άλλους ρυθμούς, άλλους τρόπους.
Αλλιώς, καλοκαίρι είναι και θα περάσει; Όχι ακριβώς, είναι περίεργο καλοκαίρι. Θα προετοιμαστούμε για ποιο πράγμα; Για την «μπουγάδα» που μας προσφέρουν ή για κάτι άλλο; Το «ποια Ελλάδα θέλουμε» δεν θα το πουν τα πλυντήρια, το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή ακόμα και η Τεχνητή Νοημοσύνη. Θα το πει ένας ενεργοποιημένος λαός. Που πρώτο βήμα έχει τη συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει και τι θέλει ο ίδιος. Αν τον έχουν φθάσει σε σημείο να «μην θέλει τίποτα», ή να μην μπορεί να θέλει τίποτα πέρα από μια ήπια προσαρμογή, χρειάζεται κι αυτό ερμηνεία, ανάλυση και αντιμετώπιση.
Προσέξτε, Ιούλιος μήνας εν αναμονή σημαντικών εξελίξεων που θα ’ρθουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο…
* «Μέρες Ιουλίου 2015: Τι λέγεται, τι έγινε, πού βρισκόμαστε 10 χρόνια μετά» (φύλλο 738).
