του Δημήτρη Γκάζη
Σε μια προσπάθεια να σπάσει η κινηματική ακινησία, ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης, ανακοίνωσε την διοργάνωση συλλαλητηρίου, στις 12 Φλεβάρη, ακριβώς πέντε χρόνια μετά από τις μεγάλες διαδηλώσεις του 2012. Σκοπός, όπως οι ίδιοι οι διοργανωτές δηλώνουν, είναι «να πιαστεί το νήμα απ’ τους λαϊκούς αγώνες του 2010-12 και να βροντοφωνάξουμε “Όχι στα νέα μέτρα”, για να μεταφερθεί το κλίμα του ανυποχώρητου αγώνα, που έχει εκφραστεί στα ειρηνοδικεία με το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών, σε όλη την κοινωνία”.
Ακολουθούν κάποιες επισημάνσεις, γιατί ο δρόμος μέσα απ’ τον οποίο θα περάσει η κινηματική ανάταξη, δεν μπορεί να είναι μια απ’ τα ίδια με ότι ζήσαμε στον προηγούμενο πολιτικό κύκλο ή με άλλα λόγια δεν γίνεται ακολουθώντας τις ίδιες συνταγές να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα.
Το δυναμικό που αγωνίζεται για να απελευθερωθεί η κοινωνία μας απ’ την βαρβαρότητα που ζούμε, δεν εξαντλείται στον κόσμο που κινητοποιούν οι οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ). M’ αυτή την έννοια είναι αδιέξοδο ένα σχήμα που επιμένει στην συσπείρωση ενός αγωνιστικού δυναμικού γύρω από μια κινηματική πρωτοπορία, στην δημιουργία κινηματικών γεγονότων και στο κάλεσμα προς την κοινωνία να σηκωθεί από τον καναπέ και να ακολουθήσει. Πόσο μάλλον, όταν αυτή η πρωτοπορία αρνείται να αφουγκραστεί τον πλούτο που έθεσε η κοινωνική κίνηση τα προηγούμενα χρόνια, αναπαράγοντας, για ακόμη μια φορά, συνθήματα απ’ τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, όπως το «Όχι στα νέα μέτρα» και επιμένοντας να βλέπει ως κορύφωση της δράσης της το πεδίο των εκλογών.
Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, σε όλη την χώρα, που αγωνίζονται για την επιβίωση και την διέξοδο, χωρίς πολιτικό προσανατολισμό και ασυντόνιστοι, ίσως και με πεσμένο το ηθικό – όπως όλοι μας – μετά την ήττα του περασμένου καλοκαιριού. Σε κοινωνικούς χώρους, στον πολιτισμό, στην αλληλεγγύη, σε πειράματα συνεργατικής οικονομίας και αλλού, ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός, συνεχίζει να υπάρχει, έστω και χωρίς την ορμή των προηγούμενων χρόνων. Αυτό το δυναμικό έχει δείξει πως είναι διατεθειμένο να προσφέρει την δημιουργικότητά του και να δώσει μάχες, που να γίνουν και επικίνδυνες για το καθεστώς, όταν συναντηθούν με την διάχυτη οργή απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Επιμένει όμως στον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα, αρνούμενο να ακολουθήσει τόσο την δικαίως απαξιωμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όσο και το αγωνιστικό καλεντάρι που συμφωνούν ερήμην του τα μετωπικά σχήματα της αριστεράς.
Τα παραπάνω δεν λέγονται, για να κυριαρχήσει η απογοήτευση, ότι τίποτα δεν είναι εφικτό να γίνει ή η αναμονή μέχρι να ξεσπάσει κάτι αυθόρμητα. Στο κάτω-κάτω, μια πορεία ενάντια στην πολιτική που διαλύει την κοινωνία, την στιγμή μάλιστα που οι πιέσεις με την δεύτερη αξιολόγηση εντείνονται, δεν μπορεί παρά να είναι ένα θετικό γεγονός. Σύμφωνοι. Όμως ο ορίζοντας μας δεν μπορεί να εξαντλείται εκεί. Μπορεί και πρέπει να υπάρξει κοινωνική κίνηση, έξω απ’ το δίπολο διεκδικητισμός – κυβερνητισμός. Σ’ αυτή την κατεύθυνση αναζητούνται πολιτικοί στόχοι, περιεχόμενα και μορφές οργάνωσης και εκφρασης που να μπορούν να χωρέσουν την κοινωνική πλειοψηφία, κάνοντας την ίδια υποκείμενο του πολιτικού αγώνα για την διέξοδο της χώρας.
