Η υπόθεση Καϊλή άνοιξε ως σκάνδαλο περιορισμένης έκτασης, σχεδόν οικογενειακή ολιγομελής συμμορία, και κεραυνοβόλο εξουδετέρωση της ενόχου έτσι όσα πει να έχουν το στίγμα της αναξιοπιστίας. Η όποια απόπειρα εντοπισμού άλλων ενόχων ή συνενόχων, π.χ. ο κ. Σχοινάς, δεν αποδίδουν ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (14/12/22). Έχουμε δυο αποκλεισμούς: Δεν είναι επίθεση κατά της Ελλάδας. Και δεν είναι απόπειρα κάθαρσης του ευρωκοινοβουλίου. Είναι θορυβώδης αλλά προσώρας «εντοπισμένη» επιχείρηση. Πιθανόν υπάρχουν στόχοι πέραν της κ. Καϊλή και των δυο ανθρώπων που την πλαισιώνουν επειδή δυο χρόνια για να εντοπιστεί η παράνομη δράση τριών μόνο ατόμων φαίνονται πολλά.
Η υπόθεση έχει ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι σκάει όταν μια φιλοαμερικανική και φιλοτουρκική αραβική χώρα με άφθονο χρήμα αποκτά δόξα και διευρυμένες επαφές μέσω Μουντιάλ. Όταν ο Μακρόν μιλάει για «ρωσικά συμφέροντα» που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Και όταν ο Σολτς τρέχει στην Κίνα, πρώτο στρατηγικό εχθρό των ΗΠΑ, για να αντιμετωπίσει την ασφυκτική πίεση των Αμερικανών, ιδίως στην Οικονομία. Όταν, δηλαδή, οι δυο κρίσιμες ευρωπαϊκές χώρες ψάχνονται με ορατές επιπτώσεις στην ενότητα της Ε.Ε.
Ο ανυποψίαστος αθώος
Ό,τι και να λέμε, στο μυαλό πολλών απαντήθηκε με αναπάντεχο τρόπο το ερώτημα γιατί επιτέλους παρακολουθούσαν τον κ. Ανδρουλάκη. Ένοχος είναι η πανέμορφη σκανδαλιάρα κ. Καϊλή. Ο ίδιος ούτε μετείχε, ούτε ήξερε, ούτε υποψιάστηκε. Σωστός κύριος του καλού, ανυποψίαστου αστού που ζει στην κοσμάρα του. Αλλά το μυαλό των λαϊκών παρακατιανών προτρέχει, παραβλέπει αστυνομικές έρευνες και λέει χασκογελώντας «έτσι εξηγούνται όλα». Άλλωστε ήταν γνωστό ότι αν ήσουν ευρωβουλευτής και δεν ήσουν μπασμένος στα κόλπα ήσουν ο άχρηστος της παρέας.
Από μια άποψη προκαλεί μελαγχολία (και θυμηδία) το θέαμα των Ευρωπαίων (και Αμερικανών) μεγαλόσχημων ιμπεριαλιστών, κυρίαρχων του κόσμου, υπερασπιστών υψηλών ηθικών αξιών όσο και της Δημοκρατίας, να τρώνε την άμμο με το κουτάλι για τα καταριανά πετροδολάρια κανακεύοντας όσους έως χθες αποκαλούσαν «ξυπόλητους», «βρωμιάρη αράπη», χθεσινό δούλο αλλά και σημερινό μετανάστη στις «δομές». Η εκδίκηση της γυφτιάς, θα έλεγε ο πρώτος αναιδής τυχάρπαστος.
Τα περί «δρυός πεσούσης» είναι γνωστά και εφαρμόζονται κατά γράμμα. Ιδίως εκείνη η πολιτικο-δημοσιογραφική παρατήρηση για την έλλειψη κάθε σεβασμού της Καϊλή που έκρυβε τα λεφτά στην κούνια του μωρού της. Την ίδια στιγμή που οι εν λόγω προσυπέγραφαν απόψεις για κατάργηση του «μπαμπά» και «μαμά», υπέρ του «γονέας ένας και γονέας δυο». Όπως, ασφαλώς, θα ήθελαν να τους φωνάζουν τα παιδιά τους.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα λύματα ξεχειλίζουν στους δρόμους και η μυρουδιά γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Τα λύματα της διαφθοράς και ταυτόχρονα της υποκρισίας για τη συγκάλυψή της. Έχει αλλάξει σε βάθος ο κόσμος
Οι παρακολουθήσεις
Πάντως να μην νομίζει κανείς ότι το άλλο, υποτίθεται μεγάλο, θέμα των παρακολουθήσεων είναι άσχετο με το «σκάνδαλο Καϊλή», θα λέγαμε και «σκάνδαλο Σχοινά» αν δεν έσπευδαν οι καθ’ ύλην «αρμόδιοι» να αποτρέψουν χυμώδεις αποκαλύψεις. Μιλάω για το «σκάνδαλο των παρακολουθήσεων» όπου οι μεν είναι αθεράπευτα «μητσοτακικοί» (δηλαδή εχθροί του έντιμου δημοκρατικού βίου) οι δε εξ αντιθέτου «θεράποντες της Δημοκρατίας». Ύστερα από μισό αιώνα δημοσιογραφίας πλήττω διαβάζοντας τέτοια. Οι παρακολουθήσεις είναι μέγα θέμα δημοκρατίας, υποστηρίζουν οι –υποτίθεται– αγνοί δημοκράτες. Είναι; Δηλαδή ο κόσμος δεν βλέπει ότι οι σκανδαλοφέροντες και οι σκανδαλοκαταγγέλοντες ζουν στον ίδιο κόσμο, είναι γείτονες, συχνάζουν στο ίδιο καφενείο, πίνουν μαζί, τρώνε μαζί, αγοράζουν ρούχα μαζί, κοιμούνται μαζί; Ο κόσμος τα βλέπει με ορθάνοιχτα τα μάτια εξ ου και τα κατατάσσει στα τριτεύοντα.
Το άρωμα των λυμάτων
Από ποιούς και από τι κινδυνεύει η Δημοκρατία; Από το ΠΑΣΟΚ (το γνήσιο και τώρα το δήθεν) που παρακολουθούσε (Α. Παπανδρέου-Τόμπρας) όποιον μπορούσε αρχής γενομένης με τους πολιτικούς συντάκτες το 1981; Από τον Σαρκοζί που περνάει τη μισή ζωή του στα δικαστήρια; Από τη Λαγκάρντ, διοικητή Διεθνών Ταμείων και Τραπεζών ενώ ταυτόχρονα είναι υπόδικος; Μου διαφεύγει αν έχει, πλέον, τελεσιδικήσει. Από ποιον κινδυνεύουμε; Από τους Αμερικανούς που παρακολουθούσαν τον Σιράκ ή μήπως από τον Κινέζο Σι που αναδείχθηκε στον πιο πετυχημένο κυνηγό σκανδάλων, καθαρίζοντας κάθε αντίπαλο για ατασθαλίες, εξοβελίζοντας, τουλάχιστον στην επιφάνεια, κάθε υποψία πολιτικής άποψης και σύγκρουσης; Από όσο τουλάχιστον μας λένε τα δυτικά ΜΜΕ που δεν ξέρουν την τύφλα τους περί Κίνας.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα λύματα ξεχειλίζουν στους δρόμους και η μυρουδιά γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Τα λύματα της διαφθοράς και ταυτόχρονα της υποκρισίας για τη συγκάλυψή της. Έχει αλλάξει σε βάθος ο κόσμος. Για παράδειγμα γράφτηκε ότι ο Γάλλος Αρνό κατάκτησε για λίγες μέρες τον τίτλο του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο. Πουλάει, έγραψαν, είδη πολυτελείας, τις γνωστές τσάντες και άλλα παρόμοια. Δηλαδή υπάρχει πλέον ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων, μια διεθνής ελίτ, τόσο μεγάλη σε μέγεθος που αναδεικνύει, ως καταναλωτής, τον πλουσιότερο στον πλανήτη κάποιον τσαντά. Με την ανάλογη επιρροή και ισχύ.
Όποιος προσπαθεί να επιχειρεί, εκτός από τους ίδιους, να μιλήσει για τον σημερινό κόσμο, αυτοί θεωρούν ότι παραβιάζει την ιδιοκτησία τους, ότι ασχολείται με πράγματα που δεν του πέφτει λόγος, με κάτι περιττό, επιζήμιο ή και επικίνδυνο για την υγεία του. Ο καθένας σε ό,τι του αναλογεί, λένε οι κρατούντες. Εμείς μιλάμε για τον Μητσοτάκη που υπονομεύει τη Δημοκρατία και για τον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη που εργάζονται αόκνως να την σώσουν για πάρτι μας. Αφιλοκερδώς εννοείται.
