Σε όλα τα δυτικά επιτελεία γίνεται προσφιλής ο όρος «πολεμική οικονομία». Με αυτόν δίνουν το στίγμα των καταστάσεων που πρόκειται να ενσκήψουν στις κοινωνίες, με βάση τον προσανατολισμό τους μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τις τεράστιες αναστατώσεις που επιφέρει ο ανταγωνισμός ΗΠΑ/Δύσης με τη Ρωσία και την Κίνα. Φυσικά δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο κ. Μητσοτάκης και το οικονομικό επιτελείο του Μαξίμου αμέσως έσπευσαν να υιοθετήσουν τον όρο αυτόν, και να τον προσαρμόσουν στα κυβερνητικά λεγόμενα και πεπραγμένα.
Τι εννοούν όμως με τον όρο «πολεμική οικονομία» όσοι τον χρησιμοποιούν; Πρώτα απ’ όλα, την αντιμετώπιση των προβλημάτων στον τομέα της ενέργειας και των ελλείψεων σε βασικά αγαθά που δημιουργούν έτσι κι αλλιώς οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν ενάντια στη Ρωσία. Δεύτερον, να προλάβουν τα πολύ χειρότερα που μπορεί να προκληθούν από την εκτίναξη των τιμών, του πληθωρισμού ή και του στασιμοποληθωρισμού. Τρίτον, να βρουν πόρους για να προωθήσουν όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα που έχουν δρομολογήσει. Τέταρτον, να συγκαλύψουν τα αίτια και το βάθος της κρίσης και να δώσουν μερικά ψίχουλα στα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας – κάτι σαν φιλανθρωπική βιτρίνα για την κύρια κατεύθυνση που θα έχει η «πολεμική οικονομία» στο σύνολό της.
Η «πολεμική οικονομία» θα χρωματίσει και θα δημιουργήσει το νέο πλαίσιο οικονομικής και επιχειρησιακής δραστηριότητας μέσα από σημαντικές αναπροσαρμογές και νέα σχήματα συνεργασίας και τροφοδοσίας που θα αναζητηθούν, αφού οι σχέσεις με τη Ρωσία (άμεσα) και πιθανά με την Κίνα (αργότερα) θα τροποποιήσουν ριζικά τα μέχρι πριν τον πόλεμο δεδομένα. Οι αναταράξεις και οι σπασμοί θα είναι μεγάλοι, και γι’ αυτό η χρήση του όρου «πολεμική οικονομία» θα νομιμοποιήσει έκτακτα μέτρα, θα συγκαλύψει μια γιγαντιαία μετακύλιση του βάρους της κρίσης στους εργαζόμενους, θα δικαιολογήσει τα τεράστια οικονομικά κενά και τη βίαιη φτωχοποίηση (πάντα λόγω του πολέμου), θα επιβάλλει πιο αυταρχικές και αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις.
Τέλος, ο όρος αυτός είναι πιο κατάλληλος, «κολλά» καλύτερα στη μεγάλη στρατοπέδευση της Δύσης που με βεβιασμένο και πολεμοχαρή τρόπο θέλουν να επιβάλλουν οι ΗΠΑ σε ολόκληρη την Ευρώπη (και συνολικά στη «Δύση»). Επειδή, όπως τόνισε ο Μπάιντεν επί ευρωπαϊκού εδάφους, η σύγκρουση «των δυνάμεων της ελευθερίας και της δημοκρατίας κατά των αυταρχικών ανελεύθερων καθεστώτων» θα είναι μακρόχρονη, δεν θα κριθεί σε λίγες βδομάδες και μήνες.
Τέλος οι πατάτες τηγανητές, τέλος το ηλιέλαιο και η βενζίνη. Οι ντομάτες στα 2,2 ευρώ και βάλε, τα τιμολόγια της ΔΕΗ στον ουρανό. Αλλά και τέλος στη δημοκρατία και στα δικαιώματα. Τώρα έχουμε πόλεμο ενάντια στο Κακό, κι όλα τα άλλα περιττεύουν. Οι εφοπλιστές κάνουν χρυσές δουλειές αφού θα μεταφέρουν το υγροποιημένο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ. Οι πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας έχουν ήδη κάνει χρυσές δουλειές μέσω του Χρηματιστήριου ενέργειας (σε όλες τις χώρες της Ευρώπης έχει γίνει αυτή η απατεωνιά: έχουν προαγοράσει πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε τιμές χαμηλές εδώ και καιρό, και τώρα το πουλάνε με τεράστιο καπέλο), ενώ κυβερνήσεις και ελεγκτικοί μηχανισμοί τάχα καταπολεμούν τα «φαινόμενα αισχροκέρδειας».
Το αστείο στην όλη υπόθεση (αν μπορούμε να μιλήσουμε για αστείο) είναι πως την παγκοσμιοποίηση ως εικόνα και ως πραγματικότητα έρχεται να την αντικαταστήσει η πραγματικότητα έντονα συγκρουόμενων μπλοκ και η «πολεμική οικονομία»… Η παγκόσμια οικονομία και το διεθνές εμπόριο, όπως λένε αναλυτές, μπαίνουν σε «αχαρτογράφητα νερά». Η κατάσταση μιας «αβέβαιης ειρήνης» με μεγάλες γεωπολιτικές εντάσεις είναι το νέο «πολεμικό» σκηνικό.
Το κεντρικό ερώτημα για όσους μπορούν να σκέφτονται είναι: πώς μια χώρα μη ανεξάρτητη (πολιτικά και στρατιωτικά) και αποτυχημένη οικονομικά (χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη) μπορεί να βρει μια διέξοδο; Σε αυτό το πράγματι δύσκολο αλλά εξόχως κρίσιμο ζήτημα καλούμαστε να βρούμε τις απαντήσεις.
