Τι σου είναι όμως η απρόσκοπτη αναλαμπή της μνήμης… Του Ζαχαρία Ρουστάνη
«Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον των παιδιών μας. Δείτε παντού στη γειτονιά, σε κάθε γειτονιά, πώς ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα ωδεία, οι σχολές μπαλέτου και θεάτρου, τα εργαστήρια ζωγραφικής. Φανταστείτε λοιπόν τι έχει να γίνει σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια… Και δεν είναι απαραίτητο να γίνουν όλα τα παιδιά μας καλλιτέχνες. Λίγα θα προχωρήσουν μες στην τέχνη που στο τέλος θα διαλέξουν. Μα τα υπόλοιπα θα κάνουν τη μεγάλη διαφορά, γιατί θα έχουν έρθει σε επαφή με τη διαδικασία και τους κώδικες, θα έχουν διευρύνει τις αντιληπτικές τους ικανότητες, θα εισπράττουν ευκολότερα αυτά που προσπαθούν να μεταδώσουν οι δημιουργοί. Θα ξέρουν και να επιλέγουν την πνευματική τροφή που τους χρειάζεται. Φαντάζεστε και τι ώθηση θα δώσει η ύπαρξη ενός ανεβασμένου και ικανού κοινού στους ίδιους τους δημιουργούς;».
Έτσι μιλούσε η ευσυνείδητη μητέρα μιας σπουδάστριας ωδείου και μπαλέτου κάπου στα μέσα της δεκαετίας που μας πέρασε. Και έπειθε ο λόγος της, γιατί κανείς τυφλός δεν παύει να αναζητεί το φως του.
Κανείς τυφλός, εκτός από τους υπουργούς Παιδείας και Πολιτισμού, που δεν μερίμνησαν ποτέ, ώστε να βρουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα τη θέση που τους αρμόζει στο πρόγραμμα της δημόσιας εκπαίδευσης.
Που δεν μερίμνησαν ούτε καν να λογίζονται ως δίδακτρα στις φορολογικές δηλώσεις των γονέων οι δαπάνες για τα ωδεία, τις σχολές χορού, ζωγραφικής κ.ά. Έκλεβαν την παράσταση, αντ’ αυτού, οι δαπάνες προς τις ασφαλιστικές εταιρίες…
«Αθώες» γκρίνιες για τον «στραβό γιαλό» του παρελθόντος μας – δεν αντιλέγω. Κι αν δεν ερχόταν η μεγάλη λαίλαπα να μας ταρακουνήσει, θ’ αρμενίζαμε στα πέλαγα, σε πελάγη ή θα πελαγοδρομούσαμε μοναχικά και ανοργάνωτα.
Τώρα, η κυρία Μαίρη έκλεισε το εργαστήριο ζωγραφικής, η κυρία Βάγια ετοιμάζεται να κλείσει τη σχολή χορού και ο κυρ Φώτης το δικό του ωδείο, επειδή τους έχουν φύγει ήδη τα μισά παιδιά και οι περισσότεροι γονείς αδυνατούν να καταβάλλουν ακόμα και τα μειωμένα δίδακτρα, και εξαντλούν τα όνειρα και τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη και το μέλλον των παιδιών τους στην εξασφάλιση της βασικότερης για τη βιολογική τους επιβίωση τροφής.
Επειδή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις σαν κοιτάσματα χρυσού, ενώ τα αληθινά κοιτάσματα χρυσού τα χρησιμοποιεί για να φιλεύει τους αδίστακτους πλιατσικολόγους…
Ποιος θα ενθαρρύνει και θα πει στους λειτουργούς αυτούς να παραμείνουν, με κόντρα τον καιρό, στο εκπαιδευτικό τους πόστο, ώσπου να φτάσει η στιγμή που «αναστημένο» το δημόσιο συμφέρον θ’ αρχίσει πάλι να απλώνει τα κλαδιά του και τις ρίζες του στο αγαθό της φύσης, της κοινωνίας μας και του πολιτισμού μας;
