Δεν είναι λίγες οι φορές που οι μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και σκοπιμότητες των κομμάτων εξουσίας στη χώρα μας, υπονομεύουν ανοιχτά κρίσιμα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Η Θράκη, στην οποία η προνομιακή σχέση των βασικών κομμάτων εξουσίας με το τουρκικό προξενείο, διασφαλίζει για χρόνια ψήφους της μειονότητας προς εκλεκτούς του προξενείου μειονοτικούς βουλευτές και αυτοδιοικητικούς παράγοντες, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όλοι το γνωρίζουν, όλοι το συντηρούν, διαμαρτυρόμενοι μόνο όταν πρόσκαιρα βρίσκονται στους χαμένους σε αυτό το αλισβερίσι.
Στις εκλογές του Μαΐου ήταν ο νομός Ροδόπης, που απέσπασε δικαιολογημένα το ενδιαφέρον, λόγω των υψηλών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, που έβαψαν ροζ τον νομό, σε έναν κατά τ’ άλλα γαλάζιο χάρτη. Το γεγονός αυτό ορθά προβλημάτισε πολλούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά την αξιοπρεπέστατη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση από μειονοτικούς βουλευτές στον νομό κατά το παρελθόν (βλ. Μουσταφά Μουσταφά, Αιχάν Καραγιουσούφ), φαίνεται τα τελευταία χρόνια να συσπειρώνει ακραία στοιχεία στοιχισμένα με την πολιτική της Άγκυρας, γινόμενος με τον τρόπο αυτό (συνειδητά ή με την ψηφοθηρική ανοχή του) μοχλός της πολιτικής του προξενείου στην πολιτική. Κάπως έτσι στις φετινές εκλογές ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, Οζγκιούρ Φερχάτ, έχοντας προνομιακή σχέση με το τουρκικό προξενείο και τον ψευδομουφτή της Κομοτηνής, και νομιμοποιώντας με την παρουσία του διάφορες παρακρατικές και υποκινούμενες από την Άγκυρα οργανώσεις που δρουν εντός της μειονότητας στη Θράκη, υπερδιπλασίασε τους σταυρούς του (από τους 5.384 το 2019 έφτασε στους 12.650 σταυρούς το 2023). Η πρώτη αντίδραση ήρθε από τη σύζυγο του τέως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στον νομό (Τάκης Χαρίτος) και στελέχους του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, κ Λαφτσή, η οποία κατήγγειλε «παρέμβαση του προξενείου στα πολιτικά πράγματα του νομού», την επομένη των εκλογών.
Στις συμπληγάδες Φίλη-Ντόρας
Το ζήτημα θα μπορούσε να είχε λήξει εκεί –αν είχαμε μια σοβαρή κεντρική διοίκηση, ακολουθούμενο από κινήσεις ανάσχεσης της τουρκικής παρέμβασης και διατήρησης των ευαίσθητων ισορροπιών στην περιοχή–, αν δεν είχαμε μπροστά μας τις δεύτερες εκλογές, που «επιβάλλουν» στα κόμματα έναν νέο γύρο αντιπαραθέσεων. Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων για το αποτέλεσμα της Ροδόπης στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο κ. Φίλης, χαρακτήρισαν δικαίωμα του κ. Οζγκιούρ Φερχάτ να μιλά για «τουρκική μειονότητα», δίνοντας πάτημα στη Ν.Δ. να μιλήσει για κρυφή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή.
Η Ν.Δ. είδε ένα προνομιακό πεδίο, περαιτέρω απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ από την κοινωνική πλειοψηφία, ένα θέμα που θα μπορούσε να αναδείξει τις ιδεολογικές του αντιφάσεις και να επιβεβαιώσει τη θέση της ίδιας ως μοναδικού αξιόπιστου κυβερνητικού πόλου. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να ανατρέψει το διαφαινόμενο μονοπώλιο του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας για τον εαυτό της ρόλο ενδιάμεσου και συνομιλητή μεταξύ Άγκυρας και μειονότητας. Οι τσαμπουκάδες της Ντόρας σε κατοίκους χωριού της ορεινής Ροδόπης και οι απειλές «στηρίξτε με αλλιώς δεν θα μπορώ να σας στηρίξω», πέρα από αναντίστοιχη με τον ρόλο κορυφαίου στελέχους και θεσμικού παράγοντα (διακομματική επιτροπή για τη Θράκη), παλαιοκομματική υφή κομματάρχη που έχουν, αποδεικνύουν ακριβώς την επιθυμία της Ν.Δ. να επιβληθεί και στη μειονότητα ως μοναδικός κυβερνητικός πόλος.
Θα ήταν αφέλεια να πιστεύαμε πως έστω και στο και πέντε, η Ν.Δ., και μάλιστα η Ν.Δ. της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, επιθυμεί να βάλει φρένο στη δράση του προξενείου. Αυτό που επιθυμεί είναι η δράση του, να ωφελεί τον δικό της πόλο εξουσίας και όχι τους ανταγωνιστές της. Σωστά κάποιοι θύμισαν τα ποσοστά του βραχύβιου κόμματος ΔΗΣΥ της κ. Μπακογιάννη, το οποίο στις εκλογές του 2012, με υποψήφιο τον κ. Ιλχαν Αχμέτ (βουλευτή του ΠΑΣΟΚ πλέον, και όψιμου κατηγόρου του προξενείου) είχε αποσπάσει ποσοστό 17,95% στον νομό παρά το πανελλαδικό 2,56%. Σωστά πολλοί επισημαίνουν τη διγλωσσία τοπικών στελεχών της Ν.Δ. στην περιοχή, που από την μία κατακεραυνώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη σχέση με το προξενείο στις εθνικές εκλογές και από την άλλη παρακάθονται μαζί του σε τραπέζια και εκδηλώσεις που οργανώνει το προξενείο και ο ψευδομουφτής μαζεύοντας ψήφους για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
Στρώνουν το έδαφος για τη Χάγη
Έχουμε μπει σε τροχιά συνεννόησης με την Τουρκία, κατ’ εντολή των «συμμάχων» μας στο ΝΑΤΟ. Το πολιτικό σύστημα το γνωρίζει και προετοιμάζεται γι’ αυτή. Με τη στάση του εντάσσει ένα ακόμη θέμα στην ατζέντα της λεγόμενης «Χάγης». Η Τουρκία παζαρεύοντας όλη την ατζέντα των διεκδικήσεών της προσπαθεί διαρκώς να δημιουργήσει τετελεσμένα και να σπάσει κόκκινες γραμμές. Η ελληνική πλευρά έχει κάθε λόγο να περιορίσει τη συζήτηση στη μοναδική πραγματική διαφορά, αυτή της υφαλοκρηπίδας, και αυτό εφόσον προηγουμένως έχουν αναιρεθεί τα τετελεσμένα που έχει προκαλέσει η τουρκική επιθετικότητα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες (κατοχή και εποικισμός της Κύπρου, γκριζάρισμα νησίδων στο Αιγαίο, casus belli κ.ά.).
Με τη στάση τους τα βασικά κόμματα εξουσίας παίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας, ανοίγοντας ένα ακόμη πεδίο διαλόγου και διαπραγμάτευσης, από αυτά στα οποία η Τουρκία επιμένει να έχει παράλογες αξιώσεις. Παίζουν με τη φωτιά, θυσιάζοντας τη υποδειγματική συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων, Ελλήνων πολιτών της Θράκης, για μικροκομματικά οφέλη. Άλλοι το κάνουν από ιδεολογική αφέλεια, άλλη από προεκλογική τύφλωση και ακραία ψηφοθηρία, άλλοι συνειδητά θέλοντας να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για όλα όσα έρχονται και να επιβάλλουν ως μονόδρομο τις δρομολογημένες υποχωρήσεις στις αξιώσεις της Άγκυρας, στο όνομα μάλιστα του κοινού ΝΑΤΟϊκού συμφέροντος.
Στον αντίποδα της παραπάνω πολιτικής, η αίσθηση της κοινωνίας που αγανακτεί βλέποντας την παράνομη και ανεξέλεγκτη δράση του τουρκικού προξενείου, αντιλαμβανόμενη τους κινδύνους που αυτή γεννά σε βάθος χρόνου και σε στιγμές κρίσης. Η αγανάκτηση απέναντι στην «ανάλαφρη» και εθνικά επιζήμια στάση του πολιτικού συστήματος που θυμάται την ακριτική Θράκη μόνο σε προεκλογικό χρόνο και για επικοινωνιακούς λόγους, είναι ανάγκη να μετατραπεί σε διεκδίκηση μιας εναλλακτικής πολιτικής, που θα οικοδομεί βαθμούς κυριαρχίας, θα ενισχύει την κοινωνική συνοχή και ειρήνη, θα στήνει αναχώματα στη δράση της Άγκυρας και των οργάνων της στην περιοχή
Οι υπενθυμίσεις του Γ. Αϋφαντή
Τη διαχρονική και διακομματική σχέση του πολιτικού συστήματος με το τουρκικό προξενείο κατέγραψε και ο πρέσβης επί τιμή κ. Γιώργος Αύφαντής, σε άρθρο παρέμβασης του στο SLpress με τίτλο «Τι έζησα ως διπλωματικός σύμβουλος του Τσίπρα – Τα “δανεικά” της Ν.Δ.», και σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Κρήτη 9.84 στην εκπομπή του Γ. Σαχίνη με ανάλογο περιεχόμενο. Ο Γ. Αυφαντής μας πηγαίνει πίσω στις ευρωεκλογές του 2014, όταν η προτεινόμενη υποψήφια ευρωβουλευτής, Σουλειμάν Σαμπιχά, γυναίκα Ρομά, μέλος της μειονότητας και ιδιαίτερα δραστήρια για τη θέση των παιδιών και των γυναικών στο συνοικισμό Δροσερό της Ξάνθης, βρέθηκε εκτός ψηφοδελτίων μετά από παρέμβαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γ. Αϋφαντής κάνει λόγο για συντονισμένη επίθεση τόσο της Άγκυρας και του προξενείου που σε καμιά περίπτωση δεν ήθελαν την ανάδειξη υποψηφίου μη ελεγχόμενου από τους ίδιους, καθώς και στελεχών της Κουμουνδούρου (Χριστόπουλος, Φίλης, Ρεπούση, Γιαννακάκη) που ανέτρεψαν τη θετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, κατασυκοφαντώντας όσους την υποστήριξαν ως έχοντες σχέσεις με την ΕΥΠ και με ακροδεξιούς κύκλους. Το συγκεκριμένο γεγονός, λεπτομέρεια μπροστά στην πυκνή ιστορία προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτικό της αποδοχής από πλευράς της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ των πιέσεων της Τουρκίας – εκτίμηση που επιβεβαιώθηκε και αργότερα με την ανάδειξη του Β. Καλπαδάκη (συντρόφου της Φ. Μπαρουκτσού, τρίτης στην ιεραρχία στην τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα) σε διπλωματικό σύμβουλο του Αλ. Τσίπρα.
Οι παραπάνω υπενθυμίσεις ενόχλησαν σφόδρα την Κουμουνδούρου με μια σειρά στελέχη της (Ν. Ηλιόπουλος) αλλά και τον πρώην ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά να επιτίθενται με ένταση στον Γ. Αυφαντή, χαρακτηρίζοντας όσα είπε αποτέλεσμα της πικρίας του. Στα ψιλά πέρασε βέβαια το δεύτερο μέρος της παρέμβασής του που αφορά τα «δανεικά» της Ν.Δ. Την επιδίωξη δηλαδή του κόμματος του Κυριάκου Μητσοτάκη να καταστεί αυτός και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ ο κερδισμένος της συνδιαλλαγής με το προξενείο και την Άγκυρα στις κάλπες της 25ης Ιουνίου. Τονίζει ο Γ. Αϋφαντής πως «η Ν.Δ. ζητάει από τους Τούρκους “δανεικά” (τις ψήφους της μειονότητας). Εκτιμώ ότι εάν της δοθούν, θα καταβάλει υπέρογκο τοκοχρεωλύσιο από τα κυριαρχικά δικαιώματα, ενδεχομένως και από την κυριαρχία της Ελλάδας».
