Υποτίθεται πως οι πιο κρίσιμες εκλογές, από τη μεταπολίτευση, στην Ελλάδα έλαβαν χώρα στη σκιά αυτής της -πράγματι- σημαντικής Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.
Και αποδεικνύεται πλέον αδιαμφισβήτητα, εκ των υστέρων, το γιατί. Ήταν καθοριστικό το ποιοι και το πώς θα βρίσκονταν στο τιμόνι της διακυβέρνησης εδώ, καθώς οξύνονται οι αξεπέραστες αντιφάσεις, που συσσωρεύει η παγκόσμια κρίση, απειλείται η Ευρωζώνη και κλονίζονται τα αδιαπραγμάτευτα, ώς χθες, δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.
Αποτελεί τραγική ειρωνεία, πλημμυρίζοντας με πίκρα το λαό που, καθημερινά, στην κυριολεξία ακρωτηριάζεται, πως αυτά τα αισχρά προεκλογικά σποτάκια της Ν.Δ., με την ελληνική σημαία να υποστέλλεται στις Βρυξέλλες και τη μικρή μαθήτρια να ρωτάει το δάσκαλο όλο παράπονο «και η Ελλάδα κύριε;» έγιναν πραγματικότητα άμεσα, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Α. Σαμαρά και τη μοιραία, βεβαίως, συνεπικουρία των Βενιζέλου και Κουβέλη. Αυτόματα αναλογίζεται κανείς ότι τις προηγούμενες εβδομάδες το ζήτημα «Ελλάδα» κυριαρχούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο, ακόμη και στη σύνοδο του G8 και του G20, με άμεσες παρεμβάσεις ακόμα και του προέδρου των ΗΠΑ. Ο λόγος είναι προφανής. Η απόλυτη αντιστροφή εξίσου.
Ήταν η ορατή δυνατότητα μιας αποφασιστικής πολιτικής ανατροπής που έθετε εδώ και τώρα, στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο όχι επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου βεβαίως, αλλά του μείζονος: Της στρατηγικής θέσης της χώρας και του επανακαθορισμού των συσχετισμών, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ανάκτηση της κυριαρχίας του λαού και της εθνικής ανεξαρτησίας εδώ, στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, σε μία χώρα που έχει καταντήσει προτεκτοράτο και πειραματόζωο της ευρωκρατίας και των χρηματαγορών, αυτός προέβαλλε ως ο οδικός χάρτης που μπορούσε να δώσει διέξοδο από τα δεσμά της τρόικας και ανάσα από τη μέγγενη της λιτότητας και της ύφεσης, που σφίγγει όλη την Ευρώπη. Ως αδήριτη προϋπόθεση της αποφασιστικής στροφής προέβαλε η κυβερνητική αλλαγή. Σαν ένα καίριο βήμα ανατροπής του φαύλου πολιτικού συστήματος, της υποτέλειας και της διαπλοκής, που αλυσόδεσε τη χώρα στο θανάσιμο σπιράλ των αλλεπάλληλων μνημονίων.
Κι έτσι το σύμπαν ολόκληρο κινητοποιήθηκε αναγνωρίζοντας δίκαια στον ΣΥΡΙΖΑ το δικό του θανάσιμο εχθρό. Η νίκη (αν λέγεται αυτό νίκη) επετεύχθη και η Ελλάδα, ως διά μαγείας, εξαφανίσθηκε από το κάδρο της Συνόδου Κορυφής. Το μνημείο εθελοδουλίας, τα ψελλίσματα της επιστολής Σαμαρά και ο λόγος επαιτείας που εκφώνησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδειξαν ότι κάτι αλλάζει; Προφανώς και όχι. Η ψοφοδεής «ωσεί παρούσα» αντιπροσωπεία, και ενώ οι αντιθέσεις μεταξύ των κύριων πόλων της Ευρωζώνης είχαν πυροδοτηθεί, παρέμεινε υπεύθυνη στο ρόλο του χρήσιμου θύματος προς παραδειγματισμό και όφειλε αυτό να το δηλώσει ευθαρσώς: «Δεσμεύσεις, επιτάχυνση…».
Σε θλιβερή αντίστιξη ο Βενιζέλος θεώρησε τα αποτελέσματα της συνόδου καρπό της δικής του… διαπραγμάτευσης, ενώ ο Κουβέλης εκ των υστέρων επισήμανε επιλεκτικά βήματα και παρέπεμψε στη νέα σύνοδο του… φθινοπώρου. Από Δευτέρα, πάντως, επιστρέφουν η τρόικα και ο Χ. Ράιχενμπαχ…
Αποτελεί τραγική ειρωνεία, πλημμυρίζοντας με πίκρα το λαό που, καθημερινά, στην κυριολεξία ακρωτηριάζεται, πως αυτά τα αισχρά προεκλογικά σποτάκια της Ν.Δ., με την ελληνική σημαία να υποστέλλεται στις Βρυξέλλες και τη μικρή μαθήτρια να ρωτάει το δάσκαλο όλο παράπονο «και η Ελλάδα κύριε;» έγιναν πραγματικότητα άμεσα, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Α. Σαμαρά και τη μοιραία, βεβαίως, συνεπικουρία των Βενιζέλου και Κουβέλη. Αυτόματα αναλογίζεται κανείς ότι τις προηγούμενες εβδομάδες το ζήτημα «Ελλάδα» κυριαρχούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο, ακόμη και στη σύνοδο του G8 και του G20, με άμεσες παρεμβάσεις ακόμα και του προέδρου των ΗΠΑ. Ο λόγος είναι προφανής. Η απόλυτη αντιστροφή εξίσου.
Ήταν η ορατή δυνατότητα μιας αποφασιστικής πολιτικής ανατροπής που έθετε εδώ και τώρα, στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο όχι επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου βεβαίως, αλλά του μείζονος: Της στρατηγικής θέσης της χώρας και του επανακαθορισμού των συσχετισμών, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ανάκτηση της κυριαρχίας του λαού και της εθνικής ανεξαρτησίας εδώ, στην καρδιά της ευρωπαϊκής ηπείρου, σε μία χώρα που έχει καταντήσει προτεκτοράτο και πειραματόζωο της ευρωκρατίας και των χρηματαγορών, αυτός προέβαλλε ως ο οδικός χάρτης που μπορούσε να δώσει διέξοδο από τα δεσμά της τρόικας και ανάσα από τη μέγγενη της λιτότητας και της ύφεσης, που σφίγγει όλη την Ευρώπη. Ως αδήριτη προϋπόθεση της αποφασιστικής στροφής προέβαλε η κυβερνητική αλλαγή. Σαν ένα καίριο βήμα ανατροπής του φαύλου πολιτικού συστήματος, της υποτέλειας και της διαπλοκής, που αλυσόδεσε τη χώρα στο θανάσιμο σπιράλ των αλλεπάλληλων μνημονίων.
Κι έτσι το σύμπαν ολόκληρο κινητοποιήθηκε αναγνωρίζοντας δίκαια στον ΣΥΡΙΖΑ το δικό του θανάσιμο εχθρό. Η νίκη (αν λέγεται αυτό νίκη) επετεύχθη και η Ελλάδα, ως διά μαγείας, εξαφανίσθηκε από το κάδρο της Συνόδου Κορυφής. Το μνημείο εθελοδουλίας, τα ψελλίσματα της επιστολής Σαμαρά και ο λόγος επαιτείας που εκφώνησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδειξαν ότι κάτι αλλάζει; Προφανώς και όχι. Η ψοφοδεής «ωσεί παρούσα» αντιπροσωπεία, και ενώ οι αντιθέσεις μεταξύ των κύριων πόλων της Ευρωζώνης είχαν πυροδοτηθεί, παρέμεινε υπεύθυνη στο ρόλο του χρήσιμου θύματος προς παραδειγματισμό και όφειλε αυτό να το δηλώσει ευθαρσώς: «Δεσμεύσεις, επιτάχυνση…».
Σε θλιβερή αντίστιξη ο Βενιζέλος θεώρησε τα αποτελέσματα της συνόδου καρπό της δικής του… διαπραγμάτευσης, ενώ ο Κουβέλης εκ των υστέρων επισήμανε επιλεκτικά βήματα και παρέπεμψε στη νέα σύνοδο του… φθινοπώρου. Από Δευτέρα, πάντως, επιστρέφουν η τρόικα και ο Χ. Ράιχενμπαχ…
Σχόλια
