Ηθοποιοί θεάτρου: Συμβόλαιο εργασίας ή επαιτείας;

Μέσα σ’ ένα τοπίο διάλυσης, με τους εργαζόμενους όλους τρομοκρατημένους, μουδιασμένους, στην καλύτερη περίπτωση, μπροστά σ’ ένα οικονομικό πρόγραμμα που τους εξουθενώνει, αφαιρώντας τους κεκτημένα δεκαετιών, αλλά κυρίως μη δίνοντας καμία ελπίδα για κάποια ευνοϊκότερη προοπτική στο επίπεδο των τιμών, ίσως φαντάζει πολυτέλεια για τους πολλούς να μιλάμε για το θέατρο. Δεν είναι, όμως!

Διότι ο χώρος αυτός μπορεί να αποτελέσει ένα χώρο φτηνότερης αλλά υψηλής, ποιοτικά, διασκέδασης για τους πολίτες, όταν η ταβέρνα και το μπαρ θα έχουν γίνει απλησίαστα και η βενζίνη τόσο ακριβή που το καλύτερο που θα έχεις να κάνεις είναι να πας με τα πόδια στο πιο κοντινό θέατρο. Με 20€ -και σε πολλές περιπτώσεις με 10€ και 12€- μπορείς να απολαύσεις το προϊόν εργασίας τριών και τεσσάρων μηνών, ανθρώπων που απλώς επέλεξαν να πληρώνονται –αν μπορούν– γι’ αυτό που αγαπούν. Μόνο που αυτοί οι άνθρωποι ούτε ωράριο έχουν ούτε μισθό για τους μήνες που δεν δουλεύουν.
Το μίνιμουμ συμβόλαιο για τον ιδιωτικό τομέα είναι τρίμηνο, και τρίμηνο πληρώνεσαι, ενώ συχνά κάνεις πρόβες τέσσερις και πέντε μήνες· και στα κρατικά θέατρα πεντάμηνο ή, στην καλύτερη περίπτωση, οκτάμηνο. Όταν, λοιπόν, από αυτούς τους ανθρώπους των 700-800€ κρατάς αναδρομικά δεδουλευμένα χρήματα από τον Ιανουάριο και το δώρο του Πάσχα, δηλαδή ένα ποσό της τάξεως των 400€, καταλαβαίνετε ότι τον στέλνεις κατ’ ευθείαν στο δρόμο με τα σκουπίδια. Επίσης, όταν αυτούς τους ανθρώπους, που υπόκεινται σαφώς σε καθεστώς εξαρτημένης εργασίας, ακόμα και όταν δίνουν δελτίο παροχής υπηρεσιών, τους ζητάς να μπουν σε καθεστώς ΦΠΑ, επιπλέον των κρατήσεων για το ΙΚΑ και της παρακράτησης 20% φόρου, από την επιστροφή της οποίας περιμένουν να ζήσουν το διάστημα που δεν εργάζονται, όταν τους ήδη χαμηλόμισθους απ’ αυτούς τους φορτώνεις με καινούργιες φορολογικές υποχρεώσεις, τους μεταμορφώνεις αυτομάτως σε κλοσάρ ή όχι;
Μήπως αυτός είναι ο στόχος; Να μετατραπεί μία κατηγορία εργαζομένων πολιτών σε επαίτες;

Σχόλια