Η ογκώδης και μαχητική διαμαρτυρία στη γειτονική χώρα με αφορμή το ζήτημα της στέγης –όσους κινδυνεύουν από στεγαστικά δάνεια και όσους αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο– έρχεται να προστεθεί σε αυτό που πριν από λίγες μέρες ονομάστηκε κίνημα Αγανακτισμένων στην Ιταλία.
Επιβεβαιώνει έτσι μια μεγάλη διαφορά της Ιταλίας από την Ελλάδα.
Στην Ιταλία μπορεί να μην υπάρχει ισχυρή πολιτική Αριστερά, υπάρχουν ωστόσο δομές και συμπεριφορές τόσο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, κυρίως ο λεγόμενος «συνδικαλισμός βάσης», όσο και συνολικά μέσα στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα, που κάνουν δυνατή την ανάπτυξη αγώνων πιο ουσιαστικών και αποτελεσματικών. Το «παλεύω για κάτι» στην πραγματικότητα της ιταλικής κοινωνικής Αριστεράς είναι πιο πραγματικό, έχει περισσότερη ουσία και δυνητικά είναι πιο αποτελεσματικό από πολλούς «αγώνες» στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, σημαντικοί αγώνες όπως στην Κερατέα ή στις Σκουριές, το κίνημα των διοδίων, και πάνω απ’ όλα το κίνημα των Αγανακτισμένων στις πλατείες το 2011, αναπτύχθηκαν σε σχετική «απόσταση» όχι μόνο από την πολιτική Αριστερά, αλλά και συνολικά από κατεστημένους θεσμούς του αριστερού συνδικαλισμού και από πολλές αντιλήψεις και συνήθειες της κοινωνικής Αριστεράς.
Στην Ιταλία, πάλι, η πολιτική καθυστέρηση της πολιτικής Αριστεράς και η αδυναμία της να συντονίσει τη «συχνότητά» της με τους προβληματισμούς του απλού κόσμου είναι εμφανέστατη. Ας πούμε, για χάρη της απλοποίησης, ότι στην Ιταλία σε επίπεδο αντιλήψεων υπάρχει μόνο η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά της Ελλάδας και με πιο ένοχο παρελθόν (συνεργασία με κεντροαριστερές κυβερνήσεις) που την έχει απαξιώσει.
Σχηματικά, στην Ελλάδα υπάρχει μια πολιτική Αριστερά (ο ΣΥΡΙΖΑ) που κατά τεκμήριο έχει κάπως «απαντήσει», εκφράσει, συντονιστεί με τους προβληματισμούς του απλού κόσμου που δέχτηκε την επίθεση του μνημονίου, υπάρχουν όμως μεγάλα βαρίδια από το παρελθόν (σημαντική ευθύνη για τα οποία έχουν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) που στέκουν εμπόδιο στην ανάπτυξη νικηφόρων, αποτελεσματικών αγώνων. Θα είχαμε να μάθουμε πολλά στο επίπεδο αυτό από την κοινωνική Αριστερά της Ιταλίας. Εκεί πάλι πρέπει, πριν αποδυθούν στο προσφιλές σπορ της συντριπτικής κριτικής στον Μπέπε Γκρίλο (που όμως για να εκτοξευτεί, μάλλον κάτι κατάφερε να εκφράσει που δεν κατάφερε η Αριστερά), ίσως θα έπρεπε να προβληματιστούν για τους λόγους που κρατούν καθηλωμένη την Αριστερά.
Γιώργος Τσίπρας
