Μετά τις 15 Σεπτέμβρη είδαμε ένα νέο κύμα μαζικών κινητοποιήσεων στη χώρα σας. Αυτές φαίνεται να αποκτούν πιο πολιτικό περιεχόμενο πλέον.
Η κρίση βρήκε αποπροσανατολισμένη πολιτικά και ιδεολογικά την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, οι κινητοποιήσεις του τελευταίου χρόνου αποκτούν όλο και πιο ξεκάθαρους και μακροπρόθεσμους πολιτικούς στόχους. Συνεχώς ακούς την ανάγκη για παραίτηση της κυβέρνησης, την ανάγκη για Δημοκρατία και αποδοκιμασίες των μελών του βασιλικού οίκου, παντού. Ο λαός μαζικά ασπάστηκε το κάλεσμα της διαμαρτυρίας της 15ης Σεπτέμβρη όπου γινόταν λόγος για τη μορφή της κυβέρνησης, τη φρανκική κληρονομιά, την ιστορική μνήμη, την ολιγαρχία κ.λπ. Πλέον συνειδητοποιεί την ύπαρξη πολιτικού προβλήματος.
Ποια είναι, επομένως, τα καθήκοντα της Αριστεράς; Γιατί εσείς θέτετε το πολιτικό πρόβλημα ως κεντρικό, αντί για την απλή αντιμετώπιση των μέτρων λιτότητας;
Μεταπολιτευτικά, η θεσμική Αριστερά θεώρησε εφικτό το μοίρασμα της εξουσίας με την ολιγαρχία. Το καθεστώς που προέκυψε, βέβαια, εξυπηρετούσε την ολιγαρχία. Τώρα, αυτή αξιοποιεί την αδυναμία του κινήματος προκειμένου να ακυρώσει τις παραχωρήσεις που είχε κάνει για να χαίρει λαϊκής νομιμοποίησης. Συμπερασματικά, δεν είναι εφικτή η ανάσχεση της περιστολής των δικαιωμάτων εντός του υπάρχοντος θεσμικού και νομικού πλαισίου, γιατί αυτό εξυπηρετεί ταξικά συμφέροντα που αντιτίθενται στις αναγκαίες λύσεις. Αλλά, καθώς τα αποτελέσματα της κρίσης διαχέονται, η κοινωνική βάση της εξουσίας αρχίζει να κλονίζεται.
Συνεπώς, η Αριστερά δεν μπορεί να στηρίζει ένα άχρηστο καθεστώς. Πρέπει να οργανώνει ένα λαϊκό μέτωπο για να τελειώσει το καθεστώς ώστε να ανοίξει το δρόμο για μια λαϊκή αντιμοναρχική δημοκρατία. Με τη μεταπολίτευση απέρριψε βασικά λαϊκά αιτήματα και απέφυγε μια πραγματική ρήξη με το καθεστώς Φράνκο. Τώρα χρειάζεται να αντιμετωπίσει σοβαρά το πολιτικό πρόβλημα. Ο λαός το καταλαβαίνει πριν από τους λεγόμενους ηγέτες του. Να γιατί πιστεύουμε ότι η ενότητα της Αριστεράς, γύρω από αυτά τα κεντρικά θέματα, θα επιβληθεί από την εξέλιξη της κατάστασης και την πίεση της λαϊκής βάσης.
Το σύνθημα για παραίτηση της κυβέρνησης συνδέεται με την ανατροπή του πολιτικού συστήματος; Μήπως είστε οπαδοί των «σταδίων»;
Το σύνθημα αυτό απορρίπτεται από τους σοσιαλφιλελεύθερους (PSOE), γιατί καταλαβαίνουν τη βαθύτερη πολιτική του σημασία, αφού μια παραίτηση υπό το βάρος λαϊκών κινητοποιήσεων μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε σημαντικές αλλαγές. Ανεβάζει την αυτοπεποίθηση του λαού. Όταν ο λαός αποκτήσει αυτοκυριαρχία, η ανατροπή θα επέλθει αργά ή γρήγορα. Ωστόσο, αυτό απαιτεί η Αριστερά να αναλάβει την ευθύνη να το θέσει.
Δεν μπορούμε να αγνοούμε τους υποκειμενικούς παράγοντες: την αδυναμία και τη διάσπαση της Αριστεράς, το πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο και τις διαθέσεις των μαζών, την κατανόηση της κατάστασης και τις ανάγκες της τάξης. Πρέπει να πραγματευόμαστε τα προβλήματα και να βοηθάμε τις μάζες να αναλάβουν συγκεκριμένα καθήκοντα, με προοπτική μια σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά αυτή απαιτεί μια διαδικασία ωρίμανσης, μια εμπειρία που μπορούμε να επιταχύνουμε, αλλά όχι να καθορίσουμε.
Εν προκειμένω, το σύνθημα για παραίτηση της κυβέρνησης όλο και συχνότερα ακούγεται στις διαδηλώσεις. Ο λαός είναι ώριμος να αναλάβει αυτό το καθήκον, στοχεύει στο πολιτικό πρόβλημα. Πρέπει να προτείνουμε πράγματα αντίστοιχα στην κατάσταση πνευμάτων όσων είναι στο δρόμο. Όσοι «μπολσεβίκοι» πιστεύουν πως ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι ένα «στάδιο», εμποδίζουν τον αγώνα για την εξουσία, καθώς δεν πιστεύουν στην ικανότητα χειραφέτησης των μαζών.
Η ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων ανοίγει το δρόμο σε πιο φιλόδοξους στόχους, αναλόγως των ικανοτήτων των κομμουνιστών.
Ποια είναι τα διδάγματα του Κινήματος των Αγανακτισμένων (Μ15) για την Αριστερά;
Αφενός, οι διαδηλώσεις του Μ15 σήμαιναν για χιλιάδες, ειδικά νέους, την πρώτη επαφή με την πολιτική δράση και συζήτηση. Επίσης, έδειξαν τη βαθιά αποστροφή του λαού που έδειχνε ως τότε παραιτημένος. Οι συνελεύσεις προσέδωσαν δυναμισμό, φρεσκάδα και ευελιξία στις μορφές λαϊκής οργάνωσης. Η Αριστερά χρειάστηκε να αναμειχθεί και να συζητήσει για πολιτική σε ένα επίπεδο που δεν χρησιμοποιούσε πλέον. Από την άλλη, πολλοί αφυπνίστηκαν πολιτικά στο Μ15 και κατάλαβαν την ανάγκη οργάνωσης και εξοπλισμού του λαϊκού κινήματος με πολιτικούς στόχους. Συμπερασματικά, η Αριστερά ενδυναμώθηκε από αυτή τη διαδικασία κινητοποιήσεων.
Τα συνδικάτα και η απεργία
Πρέπει τα συνδικάτα να ηγηθούν της απεργίας της 14ης Νοέμβρη; Ποια τα πολιτικά καθήκοντα σε αυτή την απεργία;
Λόγω της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αδυναμίας της Αριστεράς, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί τα συνδικάτα αντιμετωπίζουν την κρίση πρακτικά μόνα τους. Και οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν επιθυμούν να ηγηθούν του αγώνα, που γνωρίζουν πως είναι κυρίως πολιτικός. Επιπλέον, φοβούνται πως θα ξεπεραστούν από το λαϊκό κίνημα. Ταυτόχρονα, όμως, η σφοδρότητα της επίθεσης στα συλλογικά δικαιώματα απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη και διατρέχουν, συνεπώς, τον κίνδυνο να θεωρηθούν μέρος του προβλήματος, αν δεν δείξουν μια αποφασιστικότητα.
Κινητοποιούμαστε ώστε η γενική απεργία να δώσει στην τάξη αυτοπεποίθηση και οργάνωση και να αναδείξει το πιο μαχητικό της τμήμα. Παράλληλα, παλεύουμε να δώσουμε και μια πιο πολιτική προοπτική: η απεργία πρέπει να προωθήσει παράλληλα με την απόρριψη των περικοπών, ένα εναλλακτικό οικονομικό πρόγραμμα (εθνικοποιήσεις τραπεζών, φορολογική μεταρρύθμιση κ.λπ.) αλλά και συνθήματα για την παραίτηση της κυβέρνησης και τον τερματισμό της μοναρχίας, ώστε να υλοποιηθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Βεβαίως, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες φτάνουν μόνο μέχρι να ζητάνε ένα δημοψήφισμα εναντίον των περικοπών.
Τι έδειξαν κατά τη γνώμη σας οι πρόσφατες εκλογές στη Χώρα των Βάσκων και τη Γαλικία, όπως και η μέρα Εθνικής Κινητοποίησης στην Καταλονία; Πώς εξελίσσεται το εθνικό ζήτημα στην κρίση;
Δείχνουν, πρώτον, μια αποδυνάμωση του καθεστώτος. Η μεταπολίτευση προσπάθησε να αποκρύψει τις υπαρκτές εθνικές πραγματικότητες, επινοώντας μερικές τοπικές αυτονομίες που διαιώνιζαν, όμως, τις εξουσίες των τοπικών αρχόντων. Αλλά αυτός ο ταξικός χαρακτήρας και η επιμονή του αντιδραστικού ισπανικού εθνικισμού εμπόδισαν το θεσμικό πλαίσιο να προσαρμοστεί στις ανάγκες και προσδοκίες των λαών μας. Αυτό προκάλεσε μια αυξανόμενη απόρριψη του μοντέλου, η οποία κλιμακώθηκε με τα μέτρα λιτότητας. Αυτή η δυσαρέσκεια έχει υιοθετήσει μια εθνική μορφή, που την εκμεταλλεύεται η αστική τάξη, ειδικά στην Καταλονία.
Παρ’ ότι η βασκική αστική τάξη, εκπροσωπούμενη από το PNV, κέρδισε, οι ψήφοι στο Bildu εξέφρασαν δυσαρέσκεια και να γιατί αυτή η ενωτική πρόταση που ταυτίστηκε με την απόρριψη της καθεστωτικής υποψηφιότητας αύξησε τους υποστηρικτές της. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα ωθήσει το Bildu είτε να αναζητήσει συμμαχία με το εθνικιστικό PNV είτε να προσεγγίσει τις άλλες περιφέρειες για να ανατρέψουν την κατάσταση σε όλο το κράτος. Στη Γαλικία, η Εναλλακτική είναι καθαρά υπέρ της δεύτερης λύσης. Να γιατί ξεπέρασε το εθνικιστικό BNG, που δεν επιθυμεί να πραγματευτεί το γενικό πρόβλημα του κράτους.
