Μία σπάνια έκλυση φωτός, την οποία εξέπεμψε ένα άστρο καθώς «καταβροχθιζόταν» από μια κολοσσιαία μαύρη τρύπα, εντοπίστηκε από επιστήμονες που χρησιμοποιούσαν τηλεσκόπια ανά τον κόσμο. Το φαινόμενο αυτό, που είναι γνωστό ως «tidal disruption event», προκαλείται όταν ένα άστρο περνά πολύ κοντά από μια μαύρη τρύπα, και η τεράστια βαρυτική της έλξη το κομματιάζει σε λεπτές λωρίδες υλικού – μια διαδικασία γνωστή ως «spaghettification» (μετατροπή σε σπαγγέτι, σπαγγετοποίηση).
Διαβάζοντας την είδηση αυτή, και βλέποντας ένα εκπληκτικό βίντεο για το φαινόμενο, μου έκανε εντύπωση ο όρος «σπαγγετοποίηση» κατά τη διαδικασία απορρόφησης ενός άστρου. Συνειρμικά σκέφτηκα ότι μια ανάλογη διαδικασία συμβαίνει με τη χώρα μας, που μετατρέπεται σε σπαγγέτι μέσα από μνημόνια και τουρκική απειλή. Χωρίς υπερβολή, έχουμε εισέλθει σε μια τέτοια διαδικασία. Λίγα χρόνια πριν μιλούσαμε για την «πασοκοποίηση» ως διεθνή όρο με τον οποίο περιγραφόταν η διαδικασία μετατροπής ενός κόμματος από 44% σε 4%…
Αυτό που ξετυλίγεται μπρος τα μάτια μας δεν είναι ένα σπαγγέτι-γουέστερν (φτηνή ιταλική παραγωγή καουμπόικων ταινιών στην Τσινετσιτά), αλλά μια συστηματική λωριδοποίηση της χώρας σύμφωνα με τα συμφέροντα μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Γερμανία, αλλά και Κίνα κ.λπ.). Και μια ακόμα πιο «νέα» διαδικασία αφαίρεσης κυριαρχίας με την γκριζοποίηση ευρύτατων περιοχών (νησιά, Θράκη, Αιγαίο), που φτάνει στην ανοικτή απειλή της ίδιας της υπόστασης μιας χώρας: τέτοια απειλή έχουν δεχθεί άμεσα η Κύπρος με ακρωτηριασμό του 40% (κατοχή από την Τουρκία), η Συρία, η Αρμενία και τώρα η Ελλάδα σε ένα μεγάλο μέτωπο. Οι «βόλτες» που κάνουν τελείως ανεμπόδιστα τα τουρκικά ερευνητικά πλοία σε θάλασσες ελληνικής κυριαρχίας, συνοδεία πολεμικών σκαφών, αεροπορίας και πλήθους drones, το επιβεβαιώνουν. Και δημιουργούν τετελεσμένα που δύσκολα θα αντιστραφούν.
Δεν είναι λοιπόν διόλου υπερβολικός ο όρος «σπαγγετοποίηση». Το ζήτημα είναι αν μπορούμε έστω την τελευταία στιγμή να αποφύγουμε να καταβροχθιστούμε και να «σπαγγετοποιηθούμε» τελείως.
Κάτω από τον αστερισμό της υποτέλειας και του φόβου
Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ, τα κόμματα και η διανόηση έχουν κάνει τις επιλογές τους, και στον Α΄ ή Β΄ βαθμό είναι όλοι ενημερωμένοι για το νέο πλαίσιο που τείνει να διαμορφωθεί. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που άπαντες έχουν συμφωνήσει σε μια γραμμή «διαλόγου» (ακόμα κι αν μας βγάζουν το μάτι στην κυριολεξία), σε μια παραπομπή στο δικαστήριο της Χάγης –όποτε αυτή υπάρξει– και σε μια «αλληλοκατανόηση» και σύμπλευση, ώστε το θέμα να μην παίρνει τις διαστάσεις που πρέπει. Ακόμα περισσότερο, έχουμε βομβαρδιστεί από επιδείξεις ψυχραιμίας και συνετής στάσης, οι πολιτικοί έχουν καταντήσει τηλεφωνητές με τους Μεγάλους, και καθηγητές και διπλωμάτες έχουν σερβίρει τα «να μην ήμαστε μοναχοφάηδες» με πιο ακαταλαβίστικο τρόπο. Πρόσφατα δεν λείπουν και όσοι λένε ανοικτά πώς η Τουρκία έχει δίκιο και δεν μπορούμε να την περιορίζουμε (και από αριστερή πλευρά τέτοια…).
Αυτό το «πλυντήριο» λειτουργεί χρόνια, δεν είναι εντελώς καινούριο. Έχει παλιές ρίζες: στον φαναριωτισμό (ναι, μην σας εκπλήσσει), στον τρόπο διαμόρφωσης της άρχουσας τάξης στη χώρα, στην εξάρτησή της από διάφορα κέντρα μεγάλων δυνάμεων και από την ισχυρή αρρώστια του νέου ελληνισμού, τον ραγιαδισμό. Ο οποίος ραγιαδισμός πήρε πολλά πρόσωπα, εμπότισε και τον λαό και με ορισμένο τρόπο και όσους αγωνίζονταν για μια άλλη Ελλάδα. Πλην όμως ο πολιτικός κόσμος που διευθύνει ή έχει μπει τοποτηρητής, διαμεσολαβητής, έχει μια υποτέλεια που δεν επιτρέπει καμία ανάταση και εθνικό σχεδιασμό. Είναι μια άλλη ποιότητα από τον ραγιαδισμό των υποτελών στρωμάτων και τάξεων. Η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός της άρχουσας τάξης και των ελίτ της είναι οργανικό στοιχείο που εκδηλώνεται, και ίσως μεγεθύνεται σε στιγμές πανεθνικής κρίσης, με μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά.
Τώρα οι κόκκινες γραμμές είναι τα… 6 μίλια. Τι «αθώα» δήλωση! Ενώ στα 12 είμαστε πολύ χαλαροί. Βέβαια διεκδικούμε τα 12 μίλια σαν κυριαρχικό μας δικαίωμα, αλλά ας κάνει τώρα ό,τι θέλει η Τουρκία και κάποτε θα δούμε…
Για μήνες τώρα η άρχουσα τάξη έχει καταπιεί τη γλώσσα της και κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι γίνεται: «έφυγε το Ορούτς Ρέις από τα χωρικά μας ύδατα», «δεν ήταν ποτέ στα χωρικά μας ύδατα», «μπήκε σε αυτά της Κύπρου» (που είναι πολύ μακριά, και δεν είμαστε δα και εγγυήτρια δύναμη). Τώρα οι κόκκινες γραμμές είναι τα… 6 μίλια. Τι «αθώα» δήλωση! Ενώ στα 12 είμαστε πολύ χαλαροί. Βέβαια διεκδικούμε τα 12 μίλια σαν κυριαρχικό μας δικαίωμα, αλλά ας κάνει τώρα ό,τι θέλει η Τουρκία στην υφαλοκρηπίδα και κάποτε θα δούμε… Τέτοια «αστεία» λέγονται, γελοία και ψοφοδεή.
Ίσως για κάποιους κόκκινες γραμμές (τι παρεξηγημένος όρος, αφού τον κουρέλιασαν όσοι κυβέρνησαν) μπορεί να θεωρηθούν το Λαύριο και η Τζια, γιατί όχι και άλλα τμήματα της ενδοχώρας. Δεν κάνουμε πλάκα. Υπάρχουν τμήματα της άρχουσας τάξης που δεν έχουν κανένα πρόβλημα για μια συνομοσπονδία με την Τουρκία και μια πλήρη υποταγή σε αυτήν. Μάλιστα και σε αυτές τις συνθήκες το αθάνατο ελληνικό – εμπορικό – μεταπρατικό πνεύμα θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Πύλη και θα αναδειχθεί σε ένα νεοφαναριώτικο στρώμα που θα απολαμβάνει τα καλά της συνομοσπονδίας. Γιατί λοιπόν να μην τα «μοιράσουμε» όλα; Γιατί να έχουμε πολέμους και βάσανα;
Πάλι, δεν είναι διόλου υπερβολικά αυτά που λέμε.
Περί 12 μιλίων η κουβέντα
Η Τουρκία έχει δηλώσει ότι η επέκταση σε 12 μίλια στο Αιγαίο είναι αιτία πολέμου. Σε όλες τις περιοχές πέρα από τον 28ο μεσημβρινό έχει παρουσία, και διεκδικεί παρουσία από τα 6 ναυτικά μίλια και πέρα (μέχρι τώρα). Η κυβέρνηση επέκτεινε τα χωρικά ύδατα σε 12 μίλια στο Ιόνιο, μέχρι τη νότια Κρήτη. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά να επεκτείνουμε σε 12 μίλια νότια και ανατολικά της Κρήτης με προοπτική (προσέξτε το αυτό) να τα επεκτείνουμε σε Κάρπαθο, Καστελλόριζο κ.λπ. (κάποτε και ίσως). 12 μίλια σε δόσεις… Το ζήτημα των 12 μιλίων επανέρχεται φύρδην μίγδην, χωρίς κανένα σχεδιασμό, και μάλλον σε στιγμή αμηχανίας της ελληνικής πλευράς.
Σε αυτό το κλίμα καθαρίζει ο κ. Κουτσούμπας («είναι επικίνδυνο να επεκταθούν σε 12 μίλια τα χωρικά ύδατα, θα προκαλέσει προβλήματα»), ο ΣΥΡΙΖΑ, είπαμε, αμολάει μια φράση και φυλάγεται, το ΚΙΝΑΛ γενικολογεί, το ΜέΡΑ25 κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την πρότασή του κ.ο.κ. Στην συνάντηση ενημέρωσης που έκανε ο Δένδιας διαπιστώθηκε πάντως αρραγής εθνική ενότητα και καλό πνεύμα. Ίσως το «δημοκρατικό τείχος» να ξαναεκφραστεί. Αν και συνήθως εμφανίζεται μόνο απέναντι σε «εύκολους» και αδυνατισμένους εχθρούς. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ κ. Μαρίνος δήλωσε μάλιστα ότι όσα γίνονται είναι στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των δύο αρχουσών τάξεων σε Τουρκία και Ελλάδα. Τόσο καθαρούτσικα πράγματα…
Κανένας δεν έχει θέσει με σαφήνεια και οξύτητα τα όσα γίνονται στις θάλασσες, και το σουρωτήρι της κυριαρχίας μας από τον Ερντογάν. Κανένας δεν μιλά για μια μεγάλη προετοιμασία της χώρας για την αναμέτρηση που επωάζεται, με ευθύνη μεγάλων δυνάμεων και Τουρκίας. Κανένας δεν εντάσσει μέτρα –όπως 12 μίλια– σε μια γραμμή άμεσης αποτροπής, και προετοιμασίας της χώρας για άμυνα απέναντι στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η Τουρκία. Στην ουσία δεν υπάρχει καμία προετοιμασία του λαού για όσα έρχονται ή μπορεί να συμβούν. Ο παράγοντας αυτός, όντας απενεργοποιημένος, δίνει τη δυνατότητα σε κάθε έναν που επιβουλεύεται και πιέζει, να πετυχαίνει στόχους τους οποίους θα ήταν αδύνατο να πετύχει αν υπήρχε μια παλλαϊκή πατριωτική συσπείρωση και προετοιμασία. Μόνο τότε δεν θα γινόμαστε σπαγγέτι ή ορεκτικό (λαϊκότερα, «μεζές»).
Η συμπεριφορά των ιθυνόντων μοιάζει με συμπεριφορά ανθρώπων που έχουν προχωρήσει σε συμφωνίες και απλά ψάχνουν τρόπο να τις σερβίρουν. Τόσο ντροπιαστικά…
