Πώς βιώνετε την πολιτική κρίση και πώς αυτή εκφράζεται;
Έξι χρόνια πέρασαν από την κατάρρευση της φούσκας της αγοράς ακινήτων. Η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν η οικονομική κρίση και, πολιτικά, η εκλογική κατάρρευση του μεγαλύτερου κόμματος, πέρυσι. Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός είχε υποσχεθεί την ανατροπή πολλών αποφάσεων της προηγούμενης κυβέρνησης, πράγμα τελικά που δεν υλοποίησε. Πολλοί είχαν εναποθέσεις τις ελπίδες τους στις εκλογές και τη νέα κυβέρνηση. Η κατάσταση, όμως, επιδεινώθηκε και τώρα βιώνουμε την απαρχή μιας πολιτικής κρίσης. Βασική έκφραση είναι οι μάζες λαού που αρχίζουν να κατεβαίνουν στο δρόμο, να υποστηρίζουν αριστερά κόμματα και να συζητούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές με τρόπο διαφορετικό από ό,τι ένα-δυο χρόνια πριν. Αυτή τη στροφή την παρατηρούμε το τελευταίο εξάμηνο. Άλλες μορφές έκφρασης; Τα άλλα κόμματα δεν άλλαξαν πολιτικές θέσεις ελέω κρίσης. Επίσης, κάτι το μοναδικό στην Ευρώπη είναι το γεγονός πως δεν εμφανίστηκε ακροδεξιά νεοφασιστικού τύπου. Είναι η Αριστερά που ανεβαίνει. Συνεπώς, βασική εξέλιξη που καθορίζει την εκκολαπτόμενη πολιτική κρίση είναι η κινητοποίηση του κόσμου και δη για το χαράτσι στα ακίνητα, όπως εκφράστηκε με διαδηλώσεις και μαζική άρνηση πληρωμής.
Αριστερά και συνδικάτα ωρίμασαν, ώστε να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες;
Τα συνδικάτα την τελευταία εικοσαετία, προέβησαν σε μια «συμφωνία κυρίων» και «κοινωνική ειρήνη» με την κυβέρνηση. Σε αντάλλαγμα, παραχωρήθηκαν προστατευτικές διατάξεις για τους δημοσίους υπαλλήλους. Καθώς ο «κέλτικος τίγρης» αναπτυσσόταν, τα συνδικάτα έγιναν προέκταση του κράτους, ακύρωσαν κατά πολύ το ρόλο τους, διοργανώνοντας σπανίως άμαζες κινητοποιήσεις για μετριοπαθή αιτήματα. Την τελευταία πενταετία έκαναν δύο μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά δεν κάλεσαν σε δράσεις όπως η απεργία. Στις πρόσφατες διαμαρτυρίες για το χαράτσι, τα συνδικάτα, πλην κάποιων μικρών, δεν συμμετείχαν. Όμως, πλέον οι εργάτες καλούν τους συνδικαλιστές να υιοθετήσουν ριζοσπαστικότερες θέσεις. Ωστόσο, η δυναμική και οι πολιτικές τους σφραγίζονται ακόμη από αυτή τη «συμφωνία κυρίων» η οποία χαλάει τώρα, καθ’ υπόδειξιν τρόικας και δεξιών ΜΜΕ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την προστασία των δημοσίων υπαλλήλων. Τα συνδικάτα επικεντρώνονται στη σωτηρία της και όχι στην οργάνωση του αγώνα κατά του χαρατσιού.
Όσο για την Αριστερά, μόλις τον τελευταίο χρόνο, μετά την τελευταία ενότητά της ενάντια στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, τα περισσότερα κόμματά της άρχισαν να ενώνονται σε δύο ζητήματα, το χαράτσι και το επικείμενο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη Μερκοζί. Παράλληλα, συνεργάζεται με 10 από τους ανεξάρτητους βουλευτές.
Η αγανάκτηση για τη λιτότητα έχει οδηγήσει σε αντι-Ε.Ε. και αντι-ευρώ θέσεις το λαό; Εσείς τις θέτετε ως προϋπόθεση για τη δημιουργία μετώπου;
Κατά την ένταξη στην ΕΟΚ, το 1973, σχεδόν το 1/3 διάκειτο αρνητικά. Στα 8-9 δημοψηφίσματα για περαιτέρω ολοκλήρωση που διεξήχθησαν, ένα 35-50% ψηφίζει «Όχι». Είναι, όμως, δύσκολη, η καταμέτρηση των αμιγώς αντι-Ε.Ε. ψηφοφόρων. Ίσως η πλειοψηφία φοβάται το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε., με Γερμανία και Γαλλία να υπαγορεύουν την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Ωστόσο, φοβούνται τις συνέπειες της αποχώρησης. Σίγουρα κάποιοι που θα ψηφίσουν «Ναι» στο δημοψήφισμα, θα έχουν κατά νου τα χρήματα, ακόμα κι αν αντιτίθενται στις υπαγορευόμενες από την Ε.Ε. πολιτικές.
Εμείς θεωρούμε πως δεδομένης της υπάρχουσας μορφής της Ε.Ε., του νεοφιλελεύθερου DNA της, είναι καλύτερος ο δρόμος άλλων χωρών, όπως της Ισλανδίας ή της Νορβηγίας. Άλλωστε, υιοθετώντας μέτρα λιτότητας, θα πάρει 20-30 χρόνια για να ανακάμψει πιθανώς η οικονομία. Εκτός Ε.Ε., η ανάκαμψη θα ερχόταν συντομότερα. Όλα τα αριστερά κόμματα συμφωνούν σε μια ριζική αναδιαμόρφωση των σχέσεων με την Ε.Ε., βασισμένη στη μη πληρωμή του χρέους. Άμεσο σύνθημα δράσης ήταν η μη πληρωμή του χαρατσιού με τον κόσμο στους δρόμους. Επίσης, για τη διατήρηση του μέγιστου αριθμού των δυνάμεων στο μέτωπο του «Όχι» στο επερχόμενο δημοψήφισμα, στο οποίο περιλαμβάνονται και κάποιοι που δεν συμφωνούν με την αποχώρηση, το κίνημα δεν έχει φτάσει συνολικά στο σημείο να καλεί σε αποχώρηση από την Ε.Ε.
Έχοντας αντιβρετανικές δημοκρατικές καταβολές, παλεύουμε για οικονομική ανεξαρτησία. Το ιδιαίτερο στοιχείο είναι πως έχουμε 6 περιφέρειες υπό βρετανική δικαιοδοσία και 26 υπό έλεγχο Γερμανίας-Γαλλίας-ΔΝΤ. Επομένως, καλούμε στη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ιρλανδικής Δημοκρατίας με πλήρη οικονομική και, συνεπώς, νομισματική ανεξαρτησία, για ένα νέο σύστημα που θα συνεργάζεται με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, εντός και εκτός Ε.Ε., ένα σοσιαλιστικό πλαίσιο, αντιπαρατιθέμενο στο νεοφιλελεύθερο. Αυτή είναι η οικονομική ανεξαρτησία και η νομισματική, ως μέρος αυτής, και πρωτίστως η ανάκτηση του πολιτικού ελέγχου. Η πρώτη πολιτική προτεραιότητα είναι η καταστροφή του πολιτικού συστήματος και η δημιουργία ενός νέου, που θα επιτύχει την οικονομική και νομισματική ανεξαρτησία. Επικεντρωνόμαστε στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, επισημαίνοντας τις ανισότητες και την αποτυχία του και προωθούμε την ιδέα περί ενός εναλλακτικού συστήματος. Στη χώρα κυριάρχησε, την τελευταία 30ετία,η δεξιά και νεοφιλελεύθερη πολιτική και σκέψη. Και είναι μεγάλο βήμα για τον κόσμο να απομακρύνεται από κάτι «οικείο». Χτυπώντας το πολιτικό σύστημα, χτυπάμε κατ’ επέκταση το οικονομικό, αφού αυτά είναι στενά αλληλένδετα.
Ποιο ρόλο θέλουν να δώσουν στην Ιρλανδία η Ε.Ε.και το ΔΝΤ;
Και μόνο το όνομα PIIGS δείχνει τη στάση των βασικών παραγόντων της Ε.Ε. έναντι ημών. Η μεταχείριση του ΔΝΤ σε χώρες και λαούς, ως πειραματόζωα, είναι γνωστή από το παράδειγμα της Χιλής. Θέλουν την Ιρλανδία ως παράδειγμα «πετυχημένης» χώρας βάσει του δικού τους πήχη, ένα παράδειγμα προς μίμηση για τα άλλα PIGS. Να λένε «δείτε την Ιρλανδία, εισήγαγε λιτότητα, έκανε ό,τι της είπαμε», είναι ο μαθητής-πρότυπο που ο δάσκαλος υπερήφανα επιδεικνύει στους άτακτους μαθητές. Αναμφίβολα, οι Ιρλανδοί πολιτικοί ήταν γρήγοροι στην εξήγηση του ρόλου αυτού στο λαό, ότι θέλουν καλές εκθέσεις από Ε.Ε.-ΔΝΤ, ότι θέλουν να χρησιμοποιηθούν ως παράδειγμα επιτυχημένης ιστορίας, ότι Ε.Ε.-ΔΝΤ επιζητούν τη συνεργασία των κομμάτων μεταξύ τους, ότι ο «κέλτικος τίγρης» της δεκαετίας του ’90 δημιουργήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές με χαμηλή φορολογία κερδών, ιδιωτικοποιήσεις και καθόλου συνδικαλισμό. Θέλουν την Ιρλανδία ως πρότυπο νεοφιλελεύθερου κράτους.
Ποιες είναι οι οργανωτικές μορφές του αγώνα για το χαράτσι; Είπατε «δεν έχω, δεν πληρώνω» ή «είναι άδικο, δεν πληρώνω»; Διασπάσεις υπήρξαν;
Η καμπάνια άρχισε όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να εισάγει το φόρο ακίνητης περιουσίας. 6-7 αριστερές οργανώσεις συσπειρώθηκαν με ανένταχτους και ξεκίνησαν δρώντας στα πλαίσια μιας κοινότητας, καλώντας σε μια δημόσια εκδήλωση. Εκεί, όσοι έρχονταν, ενθαρρύνονταν να δημιουργήσουν δικές τους επιτροπές, όχι συντονιστικά οργανώσεων. Οι οργανώσεις, επομένως, το ξεκίνησαν, μα σύντομα μπλέχτηκαν και ανένταχτοι. Ο στόχος ήταν η κινητοποίηση πολύ περισσότερων από όσους μπορούσαν να κινητοποιήσουν οι οργανώσεις από μόνες τους. Πρόβλημα υπήρξε καθώς τα επιφανή στελέχη του Sinn Fein ναι μεν είπαν «δεν πληρώνω», δεν κάλεσαν όμως, τον κόσμο να πράξει αναλόγως, ούτε συμμετείχαν στην καμπάνια. Όλες οι οργανώσεις δεν σταθήκαμε στο «δεν έχω, δεν πληρώνω» αλλά το θεωρήσαμε θέμα αρχής καθώς, πρώτον, ο φόρος είναι άδικος, όντας οριζόντιος (100 ευρώ για κάθε σπίτι) και, δεύτερον, τα έσοδα πάνε στην εξαγορά ιδιωτικών τραπεζών. Άλλο επιχείρημα ήταν πως η κυβέρνηση δήλωσε την πρόθεσή της να αυξήσει το φόρο στα 1.200-1.500 ευρώ, αναλόγως μεγέθους και περιοχής, αλλάζοντας τη φύση του και μονιμοποιώντας τον. Επίσης, θέλουν να βάλουν φόρο και στο νερό, τα επόμενα δύο χρόνια, καθ’ υπόδειξιν, βεβαίως, της τρόικας.
Τι οργανωτικές και επικοινωνιακές μορφές θα ακολουθήσετε στον αγώνα για τη νίκη του «Όχι» στο επικείμενο δημοψήφισμα; Θα δεχόσασταν και συντηρητικούς στο μέτωπο του «Όχι»;
Στις εφτά εναπομείνασες εβδομάδες είναι δύσκολη η οργάνωση νέων επιτροπών βάσης. Κάποιες λαϊκές επιτροπές για το χαράτσι ίσως προπαγανδίσουν το «Όχι». Εν προκειμένω, πάντως, όλη η Αριστερά, ακόμα και το Sinn Fein, στηρίζει το «Όχι». Όλοι συμμετέχουν στη συμμαχία. Εξάλλου, δεν υπάρχουν οργανωμένοι δεξιοί υπέρ του «Όχι» ή ευρωσκεπτικιστές όπως στην Αγγλία, εκτός ενός πλουσίου που το υποστηρίζει από δεξιές θέσεις, όντας συντηρητικός και στα κοινωνικά ζητήματα. Το 99% υπέρ του «Όχι» είναι Αριστερά. Αναφορικά με το μιντιακό μπλακ άουτ, θα πάμε όπως και στα άλλα δημοψηφίσματα, πόρτα-πόρτα και διανέμοντας φυλλάδια στους δρόμους, σε εξορμήσεις με μαζική συμμετοχή. Ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι αναστοχάζονται τις πολιτικές τους προτιμήσεις, οι οποίες μας έφεραν στην κρίση. Έτσι, τείνουν ευήκοον ους.
Το πρώτο βήμα για να πείσεις και να δημιουργήσεις μια νέα πολιτική κατάσταση είναι η επίτευξη απώλειας εμπιστοσύνης στην προηγούμενη κατάσταση, κάτι που έχει συμβεί για τους περισσότερους. Αλλά το δεύτερο βήμα, η απόκτηση εμπιστοσύνης και υποστήριξης στις μικρές ριζοσπαστικές προοδευτικές δυνάμεις, άρχισε μόλις το τελευταίο εξάμηνο. Συνέβαλαν γεγονότα όπως η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, η απώλεια της εμπιστοσύνης στην Εκκλησία και η δημοσιοποίηση πορισμάτων διαφθοράς πολιτικών. Χρέος μας τώρα είναι η παρουσίαση νέων ιδεών, με τρόπο ώστε ο λαός να μπορεί να τις κατανοήσει και να τις υποστηρίξει.
