Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στην πολιτική κρίση που εκτυλίσσεται στο Ιράκ τούτες τις μέρες, η CIA, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άλλες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, με κέντρο τους την τεράστια αμερικανική πρεσβεία της Βαγδάτης, συμμετέχουν δραστήρια.
Εξάλλου, όπως αναγνωρίζεται ευρέως, δικό τους έργο είναι η διάλυση της ιρακινής κοσμικής κοινωνίας και η καλλιέργεια θρησκευτικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, ώστε να κυριαρχούν διά του διαίρει και βασίλευε.
Μετά από τις εκρήξεις που ρήμαξαν τη Βαγδάτη την περασμένη εβδομάδα, ακολούθησαν επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες στις Φαλούτζα, Μοσούλη και Κιρκούκ. Η κυβέρνηση Μαλίκι, που αποτελείται από αντίπαλες θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες, κατέρρευσε. Ο Μαλίκι, αντιπρόσωπος του κυρίαρχου σιιτικού μπλοκ, εξέδωσε ένταλμα σύλληψης του σουνίτη αντιπροέδρου Ταρίκ-αλ-Χασέμι με την κατηγορία της άμεσης καθοδήγησης της θρησκευτικής τρομοκρατίας. Τα σουνιτικά κόμματα μποϊκοτάρουν το Κοινοβούλιο και οι υπουργοί τους αποχώρησαν από την κυβέρνηση, ενώ οι ηγέτες τους κατηγόρησαν, με άρθρο τους στους New York Times, τον Μαλίκι ότι θέλει να επιβάλει δικτατορία. Ένας εξ αυτών, ο Ιιάντ Αλάουι, κάλεσε τις ΗΠΑ, την Τουρκία και τον Αραβικό Σύνδεσμο να επέμβουν.
Ο Χασέμι κατέφυγε στην αυτόνομη κουρδική περιοχή του Β. Ιράκ και το κουρδικό κατεστημένο αρνήθηκε να τον παραδώσει. Η σουνιτική ηγεσία της επαρχίας Άνμπαρ, όπου βρίσκεται η Φαλούτζα, προχώρησε σε κοινή ανακοίνωση με τις επαρχίες της Ντιγιάλα και Σαλαχαντίν, όπου πλειοψηφούν οι σουνίτες, ζητώντας καθεστώς αυτονομίας, παρόμοιο με αυτό των Κούρδων.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κρίση λαμβάνει χώρα αμέσως μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων (18/12). Είναι εμφανές ότι δρομολογείται αυτό που προβλέπουν πολλοί παρατηρητές εδώ και χρόνια: ο διαμελισμός του Ιράκ, μέσω ενός πολέμου θρησκευτικών παρατάξεων που θα δώσει πιθανώς το πρόσχημα για μια καινούργια στρατιωτική επέμβαση.
Οι συνωμοσίες, οι δολοφονίες και οι βομβιστικές επιθέσεις έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των «μαύρων επιχειρήσεων» αποσταθεροποίησης. Μια τακτική που ακολούθησαν οι Αμερικανοί από τότε που πάτησαν το πόδι τους στο Ιράκ, καλλιεργώντας τη θρησκευτική βία για να αποδυναμώσουν το αντικατοχικό κίνημα. Το Φεβρουάριο του 2006, μια βομβιστική επίθεση σε σιιτικό ιερό αποδόθηκε σε σουνίτες και οι δυνάμεις ασφαλείας της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ σιιτικής κυβέρνησης επιδόθηκαν σε μαζικές δολοφονίες και βασανισμούς σουνιτών υπό τα όμματα των Αμερικανών. Στο φόντο αυτών των γεγονότων, ο τότε γερουσιαστής και νυν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπάιντεν, προώθησε ένα σχέδιο διαμελισμού της χώρας, βάσει του οποίου θα δημιουργούνταν τρία κρατίδια, κουρδικό, σιιτικό και σουνιτικό, πράγμα που θα επέτρεπε στους Αμερικανούς να αποσύρουν τα στρατεύματα και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον έλεγχο στη διαιρεμένη χώρα και, φυσικά, στο πετρέλαιό της. Ο τότε πρόεδρος Τζ. Μπους προτίμησε να στείλει κι άλλους στρατιώτες και να εντείνει την καταστολή ιδίως στις περιοχές των σουνιτών. Οι αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και τα σιιτικά τάγματα θανάτου έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση στα τέλη του 2008, και η σουνιτική ελίτ εξαγοράστηκε. Αλλά ο διαμελισμός ποτέ δεν εξαιρέθηκε ως επιλογή.
Ιδίως τώρα, που η ισχυρή θέση των σιιτών -των πρώην «φίλων»-θεωρείται μειονέκτημα εν όψει της αντιπαράθεσης με το Ιράν, παίζεται πάλι το ίδιο παιχνίδι «ο φίλος που έγινε εχθρός» και εκτυλίσσεται μια επιχείρηση που θα μπορούσε να ονομαστεί «η χώρα δεν είναι έτοιμη για ανεξαρτησία».
Μετά από τις εκρήξεις που ρήμαξαν τη Βαγδάτη την περασμένη εβδομάδα, ακολούθησαν επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες στις Φαλούτζα, Μοσούλη και Κιρκούκ. Η κυβέρνηση Μαλίκι, που αποτελείται από αντίπαλες θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες, κατέρρευσε. Ο Μαλίκι, αντιπρόσωπος του κυρίαρχου σιιτικού μπλοκ, εξέδωσε ένταλμα σύλληψης του σουνίτη αντιπροέδρου Ταρίκ-αλ-Χασέμι με την κατηγορία της άμεσης καθοδήγησης της θρησκευτικής τρομοκρατίας. Τα σουνιτικά κόμματα μποϊκοτάρουν το Κοινοβούλιο και οι υπουργοί τους αποχώρησαν από την κυβέρνηση, ενώ οι ηγέτες τους κατηγόρησαν, με άρθρο τους στους New York Times, τον Μαλίκι ότι θέλει να επιβάλει δικτατορία. Ένας εξ αυτών, ο Ιιάντ Αλάουι, κάλεσε τις ΗΠΑ, την Τουρκία και τον Αραβικό Σύνδεσμο να επέμβουν.
Ο Χασέμι κατέφυγε στην αυτόνομη κουρδική περιοχή του Β. Ιράκ και το κουρδικό κατεστημένο αρνήθηκε να τον παραδώσει. Η σουνιτική ηγεσία της επαρχίας Άνμπαρ, όπου βρίσκεται η Φαλούτζα, προχώρησε σε κοινή ανακοίνωση με τις επαρχίες της Ντιγιάλα και Σαλαχαντίν, όπου πλειοψηφούν οι σουνίτες, ζητώντας καθεστώς αυτονομίας, παρόμοιο με αυτό των Κούρδων.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κρίση λαμβάνει χώρα αμέσως μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων (18/12). Είναι εμφανές ότι δρομολογείται αυτό που προβλέπουν πολλοί παρατηρητές εδώ και χρόνια: ο διαμελισμός του Ιράκ, μέσω ενός πολέμου θρησκευτικών παρατάξεων που θα δώσει πιθανώς το πρόσχημα για μια καινούργια στρατιωτική επέμβαση.
Οι συνωμοσίες, οι δολοφονίες και οι βομβιστικές επιθέσεις έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των «μαύρων επιχειρήσεων» αποσταθεροποίησης. Μια τακτική που ακολούθησαν οι Αμερικανοί από τότε που πάτησαν το πόδι τους στο Ιράκ, καλλιεργώντας τη θρησκευτική βία για να αποδυναμώσουν το αντικατοχικό κίνημα. Το Φεβρουάριο του 2006, μια βομβιστική επίθεση σε σιιτικό ιερό αποδόθηκε σε σουνίτες και οι δυνάμεις ασφαλείας της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ σιιτικής κυβέρνησης επιδόθηκαν σε μαζικές δολοφονίες και βασανισμούς σουνιτών υπό τα όμματα των Αμερικανών. Στο φόντο αυτών των γεγονότων, ο τότε γερουσιαστής και νυν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπάιντεν, προώθησε ένα σχέδιο διαμελισμού της χώρας, βάσει του οποίου θα δημιουργούνταν τρία κρατίδια, κουρδικό, σιιτικό και σουνιτικό, πράγμα που θα επέτρεπε στους Αμερικανούς να αποσύρουν τα στρατεύματα και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον έλεγχο στη διαιρεμένη χώρα και, φυσικά, στο πετρέλαιό της. Ο τότε πρόεδρος Τζ. Μπους προτίμησε να στείλει κι άλλους στρατιώτες και να εντείνει την καταστολή ιδίως στις περιοχές των σουνιτών. Οι αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και τα σιιτικά τάγματα θανάτου έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση στα τέλη του 2008, και η σουνιτική ελίτ εξαγοράστηκε. Αλλά ο διαμελισμός ποτέ δεν εξαιρέθηκε ως επιλογή.
Ιδίως τώρα, που η ισχυρή θέση των σιιτών -των πρώην «φίλων»-θεωρείται μειονέκτημα εν όψει της αντιπαράθεσης με το Ιράν, παίζεται πάλι το ίδιο παιχνίδι «ο φίλος που έγινε εχθρός» και εκτυλίσσεται μια επιχείρηση που θα μπορούσε να ονομαστεί «η χώρα δεν είναι έτοιμη για ανεξαρτησία».
Αρ.Α.
(Πηγές: World Socialist Web Site, Middle East on line)
Σχόλια
