Αυτό το μήνα ακούστηκαν ξανά κορώνες ανάτασης του αγωνιστικού φρονήματος, απέναντι στη νέα φάση της καταιγιστικής επίθεσης της κυβέρνησης.
Ο τόνος της επισήμανσης ας μην εκληφθεί ως χλευαστικός. Δεν είναι. Γνήσια πηγάζουν, τις περισσότερες φορές, οι επικλήσεις σε ένα παρελθόν που έχει καταγραφεί στη λαϊκή μνήμη. Οι παραπομπές δεν ήταν λίγες σε ομιλίες, σε άρθρα, σε συζητήσεις περί «Ιουλιανών», πραξικοπημάτων αλλά και ξεσπασμάτων του λαού και της νεολαίας και ανένδοτων αγώνων για Δημοκρατία και Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Κι αν τώρα δεν μπορεί να κρυφτεί μια πίκρα στο ύφος, είναι γιατί ξανά, για μια φορά ακόμη στα τρία χρόνια των Μνημονίων, γράφοντας αυτές τις γραμμές και τολμώντας έναν… Ιουλιανό απολογισμό, μένει η ίδια πικρή γεύση του ανεκπλήρωτου και του αδικαίωτου.
Παρά τον κλυδωνισμό των «σωτήρων», που αναβαπτίστηκαν σε ό,τι πιο αποκρουστικό απηχεί ο συγχρωτισμός ενός Σαμαρά κι ενός Βενιζέλου. Παρά το ότι άμεσα η τρόικα δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να βυθίσει ολόκληρη τη χώρα στο «μαύρο της ΕΡΤ», από δόση σε υπο-δόση, διατηρώντας ελάχιστα πια φύλα συκής στο κατοχικό καθεστώς. Παρά το ότι ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες ήρθαν αίφνης αντιμέτωπες με τον ακαριαίο θάνατο. Παρά τις αντιστάσεις, που άγγιξαν και πάλι χαρακτηριστικά καθολικά, αξιακά και πανελλαδικά γύρω από την ΕΡΤ, παρά και παρά και παρά… το νέο πακέτο του ολέθρου πέρασε και εφαρμόζεται!
Κι αν διαστέλλαμε την αναδρομή σε ολόκληρη την τριετία, ποιος νοήμων άνθρωπος την άνοιξη του 2010 θα σε αντιμετώπιζε στα σοβαρά αν προέβλεπες την ολοσχερή διάλυση της χώρας και μια κοινωνία αποσβολωμένη που αδυνατεί να αντιμετωπίσει γενοκτονικές απειλές; Τρία στοιχεία αρκούν: 4.000 οι επίσημα καταγεγραμμένες αυτοκτονίες, στο 1,5 εκατομμύριο οι άνεργοι και περίπου 650.000 οι μετανάστες. Και τα -αλίμονο- χειρότερα βρίσκονται μπροστά. Η κοινή λογική του 2010 θα σε έλεγε τρελό. Η κοινή λογική του 2013 συγκατανεύει με πίκρα.
Ένα ακόμη στοιχείο σε αυτό το αναποδογύρισμα του χρόνου: Το πολιτικό δικομματικό σύστημα που καταρρέει (αλλά δεν κατέρρευσε προφανώς) βρίσκεται ακόμη στο τιμόνι. Κι η Αριστερά, εκφρασμένη κυριαρχικά από το ΣΥΡΙΖΑ, έχει εκτοξευθεί, προβάλλοντας με κυβερνητική προοπτική… Εδώ ο συνομιλητής μας του 2010 θα σταματούσε την κουβέντα, αν διατηρούσε στοιχειώδη σχέση με τις αρχές της λογικής.
Ίσως όμως το ζητούμενο να βρίσκεται ακριβώς εδώ. Το σύστημα, ας το πούμε έτσι για να συνεννοούμαστε, δεν έχει κανένα άλλο ταμπού εκτός από τα ελεεινά συμφέροντά του. Και έτσι σαρώνει εκ θεμελίων ολόκληρες χώρες και εθνικά σύνολα μέσα στη δίνη μιας αξεπέραστης κρίσης. Η Αριστερά, όμως, πώς θα δώσει τη μάχη, αν δεν απεγκλωβιστεί από τα στερεότυπα των «κεκτημένων» και των «συσχετισμών» εντός των μονοδρόμων αυτού του συστήματος; Δεν το λέμε για πρώτη φορά, ούτε είμαστε οι μόνοι που το λέμε και το αναζητούμε. Και ταυτόχρονα με τις ελλείψεις και τις καθυστερήσεις που βοούν, θα ήταν άδικο να μην καταγραφούν οι ζυμώσεις και οι διεργασίες που συντελούνται με καταλύτη την κοινωνική δυναμική, τους πόθους και την αγωνία του κόσμου για μια διέξοδο κι όχι μια εναλλαγή στη διαχείριση της καταστροφής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίως βρίσκεται στο επίκεντρο και του ενδιαφέροντος και του προβληματισμού. Μόνο έξω από το φαύλο κύκλο των σκιαμαχιών, η Αριστερά μπορεί να πιστέψει η ίδια πρώτα σε έναν απελευθερωτικό δρόμο διεξόδου και να εμπνεύσει μια κοινωνία ρημαγμένη. Αν η Αριστερά απεκδυθεί του φόβου της ίδιας της σκιάς της, θα ανοίξει επιτέλους δική της περπατησιά έξω από το μονόδρομο του ολέθρου.
Λίγα ακόμη, πιο συγκεκριμένα, στο επόμενο φύλλο του Αυγούστου.
