Η 15η Μαρτίου ήταν «Η Μέρα της Συμφιλίωσης» για την Παλαιστίνη. Παράλληλες διαδηλώσεις διοργανώθηκαν σε όλη τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, ύστερα από κάλεσμα της παλαιστινιακής νεολαίας για να τερματιστεί η διάσπαση ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς. Το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν «Ένας λαός ενάντια στον Σιωνισμό».
Παρ’ όλη τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, τόσο από τις δυνάμεις ασφαλείας της Φατάχ όσο και της Χαμάς, οι Παλαιστίνιοι είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν. Εξάλλου, ο Ismail Haniyeh, πρωθυπουργός της Γάζας κάλεσε τον Mahmoud Abbas να συνομιλήσουν για την ενότητα. Βέβαια, αυτή η αντίφαση να καλούν σε συζητήσεις για εθνική συμφιλίωση, ενώ την ίδια ώρα καταστέλλουν τις διαδηλώσεις που ζητούν το ίδιο, κάνει πολλούς Παλαιστίνιους να κρατούν επιφυλακτική στάση για το αποτέλεσμα.
Η διχόνοια ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς κρατάει χρόνια, από τη νίκη της τελευταίας στις κοινοβουλευτικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2006. Για πρώτη φορά τότε, η Χαμάς εμφανίστηκε ως πολιτικό κόμμα. Κατάφερε να συγκεντρώσει το 44,45% των ψήφων έναντι του 41,43% της Φατάχ και η νίκη της ερμηνεύτηκε ως ψήφος διαμαρτυρίας απέναντι στις αδιέξοδες πολιτικές που ακολουθούσε η Φατάχ.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και Ε.Ε. έπαιξαν ενεργό ρόλο στη διοργάνωση των εκλογών. Συνεισέφεραν μεγάλα ποσά ως οικονομική βοήθεια στην εκλογική διαδικασία, στην παλαιστινιακή εκλογική επιτροπή αλλά και σε μεμονωμένους υποψήφιους. Οι εκλογές διεξήχθησαν κάτω από διεθνή επιτήρηση και αναγνωρίστηκαν διεθνώς ως ελεύθερες, ενώ η Κεντρική Παλαιστινιακή Εκλογική Επιτροπή και άλλοι διεθνείς παρατηρητές επαίνεσαν την τήρηση των δημοκρατικών, επαγγελματικών και ανεξάρτητων εκλογικών διαδικασιών.
Λίγες μέρες μετά, το κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, Η.Ε.) τόνισε πως η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να τηρήσει τους εξής όρους, προκειμένου να συνεχιστεί η οικονομική βοήθεια: αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, παύση της βίας και δέσμευση προς τις προηγούμενες ειρηνευτικές συμφωνίες και του Οδικού Χάρτη. Από τον Απρίλιο του 2006 όμως, και με τη δικαιολογία ότι η Χαμάς δεν τηρούσε τους παραπάνω όρους, η Δύση -πλην της Ρωσίας- σταμάτησε την όποια οικονομική βοήθεια, ενώ το Ισραήλ παρακράτησε ένα σημαντικό μέρος από τους φόρους της Π.Α. Παράλληλα, η Δύση διατηρούσε στενές επαφές με τον πρόεδρο Αμπάς. Το κόμμα του πήρε επιπρόσθετη οικονομική βοήθεια ύψους 12 εκ. ευρώ.
Το αποτέλεσμα του οικονομικού αποκλεισμού έγινε άμεσα ορατό. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι έμειναν απλήρωτοι για μήνες, οργανώθηκαν απεργίες διαρκείας και δεν υπήρχαν χρήματα για βασικές κοινωνικές παροχές, ενώ δημιουργήθηκε μια ανθρωπιστική κρίση, με πολλά τμήματα της Παλαιστίνης να βρίσκονται υπό διάλυση.
Η Δύση προσπαθούσε, καθαρά, να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση της Χαμάς. Η πολιτική αυτή στόχευε στο να ρίξει την Π.Α. και να γίνουν εκ νέου εκλογές. Το μήνυμα, δε, του κουαρτέτου ήταν ξεκάθαρο: οι δημοκρατικές εκλογές θα γίνονταν σεβαστές, αν το αποτέλεσμα ικανοποιούσε τα συμφέροντα της Δύσης.
Η διχόνοια ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς κρατάει χρόνια, από τη νίκη της τελευταίας στις κοινοβουλευτικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2006. Για πρώτη φορά τότε, η Χαμάς εμφανίστηκε ως πολιτικό κόμμα. Κατάφερε να συγκεντρώσει το 44,45% των ψήφων έναντι του 41,43% της Φατάχ και η νίκη της ερμηνεύτηκε ως ψήφος διαμαρτυρίας απέναντι στις αδιέξοδες πολιτικές που ακολουθούσε η Φατάχ.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και Ε.Ε. έπαιξαν ενεργό ρόλο στη διοργάνωση των εκλογών. Συνεισέφεραν μεγάλα ποσά ως οικονομική βοήθεια στην εκλογική διαδικασία, στην παλαιστινιακή εκλογική επιτροπή αλλά και σε μεμονωμένους υποψήφιους. Οι εκλογές διεξήχθησαν κάτω από διεθνή επιτήρηση και αναγνωρίστηκαν διεθνώς ως ελεύθερες, ενώ η Κεντρική Παλαιστινιακή Εκλογική Επιτροπή και άλλοι διεθνείς παρατηρητές επαίνεσαν την τήρηση των δημοκρατικών, επαγγελματικών και ανεξάρτητων εκλογικών διαδικασιών.
Λίγες μέρες μετά, το κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, Η.Ε.) τόνισε πως η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να τηρήσει τους εξής όρους, προκειμένου να συνεχιστεί η οικονομική βοήθεια: αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, παύση της βίας και δέσμευση προς τις προηγούμενες ειρηνευτικές συμφωνίες και του Οδικού Χάρτη. Από τον Απρίλιο του 2006 όμως, και με τη δικαιολογία ότι η Χαμάς δεν τηρούσε τους παραπάνω όρους, η Δύση -πλην της Ρωσίας- σταμάτησε την όποια οικονομική βοήθεια, ενώ το Ισραήλ παρακράτησε ένα σημαντικό μέρος από τους φόρους της Π.Α. Παράλληλα, η Δύση διατηρούσε στενές επαφές με τον πρόεδρο Αμπάς. Το κόμμα του πήρε επιπρόσθετη οικονομική βοήθεια ύψους 12 εκ. ευρώ.
Το αποτέλεσμα του οικονομικού αποκλεισμού έγινε άμεσα ορατό. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι έμειναν απλήρωτοι για μήνες, οργανώθηκαν απεργίες διαρκείας και δεν υπήρχαν χρήματα για βασικές κοινωνικές παροχές, ενώ δημιουργήθηκε μια ανθρωπιστική κρίση, με πολλά τμήματα της Παλαιστίνης να βρίσκονται υπό διάλυση.
Η Δύση προσπαθούσε, καθαρά, να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση της Χαμάς. Η πολιτική αυτή στόχευε στο να ρίξει την Π.Α. και να γίνουν εκ νέου εκλογές. Το μήνυμα, δε, του κουαρτέτου ήταν ξεκάθαρο: οι δημοκρατικές εκλογές θα γίνονταν σεβαστές, αν το αποτέλεσμα ικανοποιούσε τα συμφέροντα της Δύσης.
* Δείτε και r-freepalestine.blogspot.com
Σχόλια
